Finisterra en Muxia

Ik heb mijn tijd verdaan.
Met lopen. Omlopen. Eigen wegen gaan. Alternatieve stukken. Andere routes.
Het is heerlijk. De zee, de rotsen, de kust, het strand.
Ik ben verslaafd.
Maar door al die omloperij zijn mijn dagen bijna op.
Daarom pak ik de bus.
Ik wil nog naar Finisterra en Muxia.

Maar voor ik vertrek naar Santiago beschrijf ik een aantal medepelgrims.
Hier komen degenen die ik niet zomaar vergeet:
- Paul en Carlos. Het zijn Belgen en ze praten met dat typische Belgische accent over dubbelgebakken Belgische patatten. Carlos liet zijn portefeuille liggen onder het hoofdkussen bij Santa Clara. Toen hij met schrik en stress in de benen kilometers terug rende, lag de portefeuille met volledige inhoud nog op de plek waar hij hem had laten liggen. Santa Clara had erop gepast.
- Heike uit Duitsland. Ze liep haar negende camino. Een lelijk stuk sloeg ze zonder pardon over. Dat deed ik ook. Sommige eerstejaars vonden dat dat niet kon. Wij wisten beter. En verder maakte ze korte metten met de snurkers. Gewoon smoren met een kussen. Ik heb het van haar geleerd.
- De mannen van Sicilie. Ze hebben voor me gekookt. Ik kon ze nauwelijks verstaan. Ze hebben een aanvoerder en horen bij de maffia.
- Jezus, met zijn creditcard en rode rugzak met witte steken. Na de strandwandeling waarbij ik hem halverwege achterliet heb ik hem niet weer gezien.
- Renate, de Duitse yogalerares. Ze gaf gratis gezondheidstips en verbandles. Ze sleepte een verbandtrommel over de camino. Mij gaf ze een kneepje arnica voor een zere teen. Het werkte zo goed dat ik inmiddels ook een tube arnica heb. Ik mag bij haar op yogales, in haar huis op de Weinberg, ergens in Zuid-Duitsland. Ze is een goeie lerares, zonder twijfel, dus dat is een heerlijk aanbod.
- Louis, de Spanjaard. We konden elkaar moeilijk verstaan. Hij was altijd vrolijk en daarin verstonden we elkaar wel. Zijn zwarte haar had hij zijdelings opgeschoren, de bovenste kam groeide in een lange lok, die hij opbond met een elastiekje in een krul bovenop zijn hoofd.
- De ontmoeting met Jacobus was onvergetelijk. Ik denk er nog vaak aan terug.

Vanaf Ribadeo voert de route van de kust af naar Santiago. De Camino loopt dan door binnenlanden zonder zee en kustwegen. Om dat allemaal te voet te doen lijkt me nogal gewoontjes. Dus sla ik het lopen over en pak de bus. Van Ribadeo naar Santiago.
Maar vanuit Santiago ga ik weer lopen. Naar Finisterra. Dat is het einde van de wereld. Daar kun je je kleren verbranden, onderduiken en nooit weer bovenkomen.
Als ik dat allemaal gedaan heb wil ik nog naar Muxia.
Vier dagtochten.