De rode tas

Toeristen zijn overal, maar op het moment dat ik ze nodig heb zijn ze er niet.
Vandaag ga ik mijn rode tas halen. Ik had hem laten liggen in Ulaanbaatar. Na smssen en bellen reisde de tas met andere toeristen mee naar Beijing, Het Park View Hotel.
Ik ga hem halen. Te voet, een afstandje van zo'n 4 kilometer. Het kost me 2 uur. Het is namelijk druk op straat. Ik loop file. En opeens zijn daar checkpoints. Halverwege een lang trottoir. Dan schuifel ik met heel veel mensen tussen dranghekken naar magic poortjes en een bagagecontroleband. Begrijpen doe ik het niet.

Mijn rode tas met inhoud. Het doet me goed dat ik hem terug heb. Ik denk even aan de stress die het vergeten opriep en mijn poging dat te relativeren, de acties die ik vervolgens deed. En.. hier issie!
Ik loop terug via het Jingsanpark. Beklim een tempel en kijk uit over een besmogte sprookjesstad. Dat is de positieve kant aan smog, het verzacht de contouren en roept een mysterieuze sfeer op. 'Elk nadeel heb ze voordeel.' (i.m. J.C)
Als ik verder loop en via een ondergronds metronetwerk een weg oversteek raak ik verdwaald in een doolhof van gangen. Eenmaal boven ben ik gedesoriënteerd en vraag een politieman. Overal staan politiemannen, een enkele politievrouw. Ze wijken niet van hun plaats en geven korte antwoorden. Om te staan hebben ze een verchroomde stok die lijkt op een hooivork met 2 tanden, aan de onderkant van de steel zit een handvat van kunststof die op de grond rust. De vork is om op te leunen, zoals in ons land de gemeentewerker een schep krijgt om zich overeind te houden. Mijn agent wijst met een strak gezicht naar rechts. Ik ga naar rechts, maar twijfel en vraag een andere politieagent. Hij wijst naar links. Ik twijfel nog meer en zoek een toerist. Want ik weet zeker dat toeristen mij begrijpen. Maar als ze er niet zijn is er ook geen begrip.
Soms verdrink ik in de toeristen. Nu verdrink ik in de locals, de politiemannen, het asfalt, de desoriëntatie en de doolhoven. Ik wil kerrie-cup-a-soup. Hoe meer ik verdwaal hoe sterker ik naar kerrie-cup-a-soup verlang. De kerrie-cup-a-soup zit in de rode tas samen met matroesjka's en verschimmeld brood. Dat brood was een teleurstelling. Het ging om degelijk donkerbruin brood uit Mongolië en ik ging ervanuit dat het wel even meeging, daarom maakte ik in het Jingsanpark de rode tas open om het brood te eten, maar het was begroeid met een groen laagje schimmel. Ik vond het jammer want zulk brood hebben ze hier in China niet. Ik vermoed dat het brood hier maanden later nog veerkrachtig naar plastic smaakt.

Uiteindelijk kom ik in mijn hostel. De witte hostelpoes zit voor de hosteldeur. Dat is de moeite van het vermelden waard, want katten zie je hier niet. Ook andere dieren zie je hier niet in levende lijve. Er zijn wel veel kadavers. Dooie dieren dus, ze worden hier gegeten. Overal. Net liep ik nog langs een emmer kaalgeplukte eenden met snavel. Klaar voor de bevordering tot Peking Duck.
Gister week ik, vanwege de kadavers, uit naar een houten tent met westernlooks voor een vegalasagne. Daar at ik sinds tijden ont-zettend-lekker. Met spaanse rode wijn, nog eens ont-zettend-lekker.

Er zijn hier veel mensen, de straten zijn te smal om ze doorgang te verlenen. Het is een drukte waar je u tegen zegt. Door al die mensen zijn er ook veel huizen. Ze bouwen de huizen hier de lucht in, anders valt het allemaal niet te bergen. Daarom zijn er ook veel winkeltjes met snoep. Bakken vol. Schepsnoep in papiertjes. De ene snoepwinkel naast de andere. Kinderen zie ik nauwelijks, scholen ook niet. Er wordt hier hard aan de toekomst gewerkt. Nu is er nog veel lawaai, overal schalt muziek, auto's toeteren en vullen de straten met blik en de lucht met smog. De politie is er om het met dranghekken en checkpoints in goede banen te leiden.
Maar zonder kinderen lost zich dat vanzelf op.


Zondag 23 september 2016
Beijing