Bij Leo kijk ik terug op mijn reis

Ik zit bij Leo voor een Griekse pizza.
Leo is een backpackerscafe met gewoon eten zoals hamburgers, friet en pizza, maar de meeste backpackers doen bier. Halve liters.
Zelf ben ik klaar met De Chinees en met bier. Een plomp matige bier in je maag, de gedachte maakt me niet meer vrolijk en dan moet ik nog meer bier drinken om weer vrolijk te worden. Vandaag kies ik voor pizza met wijn; maar de wijn smaakt naar accuzuur en dat zet een domper op de pizza, die toch best lekker is vanwege de feta en de mozzarella.
Ik loer zo es naar de backpackers. Ik zie veel tatoeages en veel jongeren. De meesten zitten over hun mobiel te schuiven, anderen doen dingen als praten en kaarten. De tv staat aan, (dat is hier standaard) maar daar heeft niemand belangstelling voor, want er wordt gevoetbald ;). Een man zit alleen. De barmannen zijn Chinees.
Ik zie niemand zoals ik. Never. Nooit. De hele reis niet.
En dat is ok en dat wringt.

Want soms wil ik dat er iemand met me meegaat. Niet zomaar iemand, maar iemand zoals ik.

Soms voel ik me alleen, dan verzuip ik in de grote wereld. Zoveel indrukken.

Achtduizend kilometer heb ik gereisd. De vliegreizen tel ik niet mee. Ik zit nu nog aan de ene kant van de wereld. Morgen vlieg ik terug naar de andere kant. Vandaag kijk ik terug.
Ik weet nog hoe graag ik deze reis wilde maken. Dagen reizen met de trein door Siberië. Door de woestijn in Mongolië. Bij het nomadenvolk zijn. Mijn onrustige bloed, hart en ziel ontdekken. Vinden, genezen.

In cafe Leo kijk ik terug op mijn reis.
- Russen ik mag ze wel. Ze deden hun best om contact te leggen, behulpzaam te zijn, bier met mij te drinken. Ik zag ze zuipen en realiseerde me dat ik volstrekt geen bierdrinker ben. Ze gaven lesjes Russisch woorden en geschiedenis. De westerse betekenisgeving en de Russische waren nogal verschillend. Mijn mening verschoof.
Ik was onder de indruk van de uitgestrektheid van het land. Een eindeloze taiga, een land waar niemand woont, volgens Micheal. Ik wil door, nog een paar duizend kilometers verder tot de oostkust. Tot Vladiwostok. En dan door naar Kamchatka.
Een volgende x, in de winter als alles wit is, met sneeuw bedekt. Een sterk verlangen.

- Eerst vond ik Ulaanbaatar, de hoofdstad van Mongolië, lelijk. Een nieuwe stad met nieuwe gebouwen en glazen torens. Het was mij te modern, ik miste historie en authentieke gebouwen. Het Dinosaur Museum verruimde mijn blik. Mongolië is oeroud. De stad is nieuw, want ook Mongolië beweegt en leeft. Ooit waren hier de Hunnen, mannen op paarden, Dzjenkis Khan, Stalin. Mongolie veroverde en werd veroverd. Ik hoorde grote verhalen en zocht naar de kleine verhalen. Waar blijft de gewone Mongool?
In de Gobi leven mensen een klein bestaan. Eenvoud, verdriet en geluk. Poep als brandstof.
Maar ik kwam er niet dicht genoeg bij....
De leegte en de eindeloosheid, de woestijn heb ik gedaan.... met een groep Nederlandse toeristen.... Het lukte en het lukte niet. Het schuurde. Het is niet de manier waarop ik graag reis en leef. Ik wist het wel en in de Gobi wist ik het weer.

De-Gobi-alleen dat kan niet, zeggen ze, maar daar denk ik anders over. Dus: misschien ga ik terug....ooit....alleen....of met iemand. Ik zag een man met een rugzak alleen door de woestijn lopen. Ik hoorde verhalen over zelf geregelde tochten. Ik weet dat het kan.
De Gobi kwam heel dichtbij. Ze viel over mij heen en ik struikelde over de Gobi. En denderde op mijn bek. En niets ontfermde zich, want ook de Gobi ontfermt niet. Aan jezelf ben je overgeleverd. Niet aan een groep. Hooguit aan een paar nomaden.
En die ervaring wil ik. Tot op de bodem.
Ik wil de hemel en de aarde.
En een paar nomaden.

- China als afsluiter. Beijing.. de stad van de vergulde laagjes, de stad die explodeert.
En na de explosie vallen de vergulde laagjes eraf.
Een voor een.
En wat eronder zit komt naakt aan het licht.
Levensgevaarlijk.

Leo, doe mij nog een biertje, want die wijn is niet te zuipen.


Maandag 24 september 2016
Beijing