Ik ga naar Siberië!

Het water was steenkoud, mijn bloed joeg heet door mijn lijf en in een flits dacht ik: Siberië! ik ga naar Siberië!
Toen ik dat besluit eenmaal genomen had ging ik ook. De knop was om. Ik ging de reis plannen. Waarom eigenlijk? Dat wordt me vaak gevraagd: 'wat heb je daar nu te zoeken?'
Ik krijg het niet helemaal helder. Het zijn van die momentjes. Dat snerpend koude ogenblik was zo'n momentje. Toen ontsprong de gedachte: Siberië, het wordt Siberië!
Maar achteraf vroeg ik mezelf ook af: waarom Siberië? In de winter is dat een van de koudste plaatsen op aarde. In Jakoetsk wordt het soms - 65. Berekoud dus en ik kan niet goed tegen kou. Als ik het koud krijg, versteen ik een beetje. Op zulke momenten is er nix meer aan. Ik kan alleen nog denken aan de kou. ....mijn lijf is koud... brrr kou.... Ik denk niet meer aan sneeuwhutten, hete thee, houtvuurtjes en gitaarmuziek. Ik denk nauwelijks meer. Ik ril, de kou bevangt me. Mijn bewustzijn vernauwd en ik denk alleen nog maar: ...wat heppikhetkoud....

Maar toentertijd, op het moment vlak voor ik het besluit nam: het wordt Siberië, werd ik warm van de kou. En dat was zo'n bijzondere sensatie dat ik daarna besloot: ik wil naar Siberie en wel in de winter.
Ik weet inmiddels dat mijn besluit voor een reisdoel vaak niet veel meer is dan een gevoel op een bijzonder moment. ...groter is het niet...

En dan is er nog de iceman.
Verhalen met een geur van heroïek. Op een avond vertelde een man over zijn ervaringen. Hoe je jezelf overwint door vrijwillig in een bad vol ijs stappen. Hoe dat je karakter en je body staalt.
Ik herinnerde me een reclamespot waarin een grijsharige aristocratische man glimlachend in een ijswak stapt en zijn bediende laat vragen: 'een jagermeister meneer?' Waarop de aristocraat vanuit het ijs antwoordt: 'ijs en ijs koud graag!' Dan krijgt de aristocraat een jagermeister uit een kristallen kruik in een kristallen glas geschonken.
Nu denk ik dat het filmpje de jagermeister in de spotlights wilde zetten. Maar ik was toen vooral onder de indruk van de koelbloedigheid van de aristocraat. (maar zou in die omstandigheden een jagermeister ook niet versmaden)
Terug naar de iceman. Mijn verteller vertelde verder dat de iceman blootvoets bergen beklom in korte broek. Hoe hoger hij klom hoe dieper de sneeuw. Hij verbrak tijdrecords en koude records. Er hing een gezond lucht omheen. En die adem ik graag in.

Later hoorde ik het verhaal van een vrouw die tot diep in de winter in meertjes zwom. Woest, onverschrokken, krachtdadig en vooral gezond.

En ooit dook ik ook een meer in. Daar begon ik dit verhaal mee. Het was midwinter. Warm geklede mannen hielden het wak open. De kou liet me schreeuwen, mijn longen vulden zich met verse kou. Mijn bloedcellen joegen door mijn bloedbanen. Daar werd ik warmer van dan van een hete douche. Het was lijfelijke sensatie. Mijn geest sprong op. Ik voelde me een springlevend wezen.
Voor het duiken voelde ik weerstand, vrees en angst. Die barricade moest ik nemen. Maar daarna draaide de angst in helderheid, positiviteit en levendigheid.

Ik begrijp dat ik 'waarom Siberie?' hier niet helemaal mee verduidelijk. Laat ook maar. Ik ga. Van 14 maart tot 30 maart.
Van Moskou naar Vladiwostok .
De BAM-express, dat is de noordelijke route.
In de winter.
Ik hoop op sneeuw en ijs
Beren, Russen, Vodka, jagermeister en kou.
En...
dat ik de enigste toerist ben...