Hoe sterk is de eenzame pelgrim

- En waar ik thuishoor wil ik telkens weg - Ik reis graag. De laatste jaren drijft onrust me naar andere oorden. Als mijn werk en de pot met geld ruimte bieden, pak ik mijn backpack en vertrek. Reis naar de horizon, die altijd op afstand blijft. Ik ga naar andere landen, ontdek andere culturen, ontmoet andere mensen, zeden en mores. Ze leren me relativeren. Ik loop door de bergen, vaar over onbekende rivieren en zie de zeeën. Adem de lucht, zie wolken, stukjes hemel. Als kind zwierf ik graag door de velden. Met mijn zusjes, mijn broer en vriendjes. We beleefden avonturen en creëerden ze. Ruïnes, eilanden, bomen, sloten, smalle weggetjes, hutten en vuurtjes. En als er niemand mee kon, ging ik alleen. Steeds verder van huis. Steeds grotere rondes. Steeds eerder weg. Steeds later thuis. Dat avontuurlijke is nooit overgegaan. De lokroep van de verten. In de ban van het vreemde en onbekende. Ik vaar er wel bij. Mijn ogen gaan open. Mijn oren horen geluiden die ik niet ken. Ik proef andere dingen. Ervaar een andere wereld. Bont en kleurrijk. Weelderig. Aards en basic. De zeeën, grotten en spelonken, waterdieren, zeemeerminnen. Sprookjes. Mijn hart maakt sprongetjes. Ik overwin de angst, word zelfstandig en daarmee zelfbewust, trots en lef! Leven is bewegen.