Mooi en heftig liggen naast elkaar
Blijf op de hoogte en volg akke
09 Oktober 2018 | Spanje, Monreal
Ik loop eindeloos door het land van Navarra en Aragon.
Het is nieuw; een beleving die ik niet eerder had.
De pijlen wijzen de verkeerde kant op. Ze sturen de pelgrims naar Santiago. Daar moet ik niet heen. Dat is echt de verkeerde kant. De kant van de files, de overbevolking, het pelgrimstoerisme. Ik belandde er middenin. En vluchtte. De andere kant op
Doordat de pijlen verkeerd om staan verdwaal ik. Dan loop ik verkeerd en beland bij een snelweg of in het windmolenpark boven op de toppen van de bergen. Daar wieken de molens om me heen. Ik heb er wel een prachtig uitzicht over de dalen. En zie het dorp waar ik heen moet in de verte liggen. Maar er staan zoveel molens dat ik de tel kwijtraak. En het geduld. Ik ben er zat van. De molens draaien me dol. Het windmolenpark is eindeloos. Na 12 molens blijken er nog veel meer molens te zijn. Molen na molen loop ik voort. Ik word moe. Ik ben de berg opgelopen en na de berg was er nog een berg. Al die beklimmingen gaan in mijn lijf zitten, in mijn benen en mijn gewrichten. Ik dacht dat mijn gewrichten zouden slijten door de bergen en het eindeloze gesjouw.
De werkelijkheid is dat ik na uren lopen wel moe wordt maar dat mijn gewrichten geen pijn meer doen. Alsof ze er geen zin meer in hebben om signalen af te geven dat ik moet stoppen. Er zat van zijn om pijnprikkels te zenden.
Want ik loop toch door.
De pelgrims zijn hier dun gezaaid. Een enkeling loopt mij tegemoet; altijd gaan ze richting Santiago. Soms stoppen we even voor een praatje. En dan loop ik door. De goede kant op.
Alleen. Eindeloos alleen. Ik ben alleen als ik stijg, alleen als ik daal. Alleen als ik verdwaal. Alleen als ik er zat van ben. Alleen als ik vrolijk en blij ben.
En soms mis ik een leuke pelgrim. Iemand met wie ik kan praten en die zijn mond houdt. Gewoon zoiets.
In de herbergen kom ik ze wel tegen. Ik praat inmiddels alle talen. Zelfs met Spaans red ik me. Als ik in wil breken in een spaans gesprek ga ik staan. Soms steek ik mijn arm omhoog, zoals ik vroeger op school leerde. En als ik dan de aandacht heb, zeg ik wat, in een van de talen die ik ken. Het maakt niet altijd uit of ik begrepen wordt. Soms is het genoeg als iedereen even weet dat ik er ben, uit Nederland kom en niet mee kan doen in de vaart van het spaans.
Pelgrimeren is nog een heel gedoe. Op deze barre tocht door Navarra en Aragon is er opeens geen eten. Is de winkel op zondag dicht. Gaat de bar pas om 21.00 open voor de maaltijd, terwijl mijn maag leeg is. Is mijn geld bijna op, geen bank in de buurt en betalen met pin kan ook al niet.
Ik heb het koud. Ik heb het heet. Het regent.
Mijn heupen doen zeer. Ik ben heel moe. Het ontbijt bestaat uit cake en mariakaakjes.
Mijn buurvrouw heeft the bedbugs.
De volgende dag schijnt de zon. Kronkelt het pad gevaarlijk dicht langs de afgrond. Hangt de mist in flarden in het dal. Zie ik afdrukken van herten en wolven en een beest die ik niet ken. Vliegen de gieren van de toren. Slaap ik met echte pelgrims, drinken we tot diep in de nacht. Kijken omhoog naar sterren en planeten. Heeft een pelgrim een hond en een gitaar, zingen we liedjes in de nacht.
Mooi en heftig. Ze liggen dun naast elkaar.
Dinsdag 9 oktober 2018
Artieda
Het is nieuw; een beleving die ik niet eerder had.
De pijlen wijzen de verkeerde kant op. Ze sturen de pelgrims naar Santiago. Daar moet ik niet heen. Dat is echt de verkeerde kant. De kant van de files, de overbevolking, het pelgrimstoerisme. Ik belandde er middenin. En vluchtte. De andere kant op
Doordat de pijlen verkeerd om staan verdwaal ik. Dan loop ik verkeerd en beland bij een snelweg of in het windmolenpark boven op de toppen van de bergen. Daar wieken de molens om me heen. Ik heb er wel een prachtig uitzicht over de dalen. En zie het dorp waar ik heen moet in de verte liggen. Maar er staan zoveel molens dat ik de tel kwijtraak. En het geduld. Ik ben er zat van. De molens draaien me dol. Het windmolenpark is eindeloos. Na 12 molens blijken er nog veel meer molens te zijn. Molen na molen loop ik voort. Ik word moe. Ik ben de berg opgelopen en na de berg was er nog een berg. Al die beklimmingen gaan in mijn lijf zitten, in mijn benen en mijn gewrichten. Ik dacht dat mijn gewrichten zouden slijten door de bergen en het eindeloze gesjouw.
De werkelijkheid is dat ik na uren lopen wel moe wordt maar dat mijn gewrichten geen pijn meer doen. Alsof ze er geen zin meer in hebben om signalen af te geven dat ik moet stoppen. Er zat van zijn om pijnprikkels te zenden.
Want ik loop toch door.
De pelgrims zijn hier dun gezaaid. Een enkeling loopt mij tegemoet; altijd gaan ze richting Santiago. Soms stoppen we even voor een praatje. En dan loop ik door. De goede kant op.
Alleen. Eindeloos alleen. Ik ben alleen als ik stijg, alleen als ik daal. Alleen als ik verdwaal. Alleen als ik er zat van ben. Alleen als ik vrolijk en blij ben.
En soms mis ik een leuke pelgrim. Iemand met wie ik kan praten en die zijn mond houdt. Gewoon zoiets.
In de herbergen kom ik ze wel tegen. Ik praat inmiddels alle talen. Zelfs met Spaans red ik me. Als ik in wil breken in een spaans gesprek ga ik staan. Soms steek ik mijn arm omhoog, zoals ik vroeger op school leerde. En als ik dan de aandacht heb, zeg ik wat, in een van de talen die ik ken. Het maakt niet altijd uit of ik begrepen wordt. Soms is het genoeg als iedereen even weet dat ik er ben, uit Nederland kom en niet mee kan doen in de vaart van het spaans.
Pelgrimeren is nog een heel gedoe. Op deze barre tocht door Navarra en Aragon is er opeens geen eten. Is de winkel op zondag dicht. Gaat de bar pas om 21.00 open voor de maaltijd, terwijl mijn maag leeg is. Is mijn geld bijna op, geen bank in de buurt en betalen met pin kan ook al niet.
Ik heb het koud. Ik heb het heet. Het regent.
Mijn heupen doen zeer. Ik ben heel moe. Het ontbijt bestaat uit cake en mariakaakjes.
Mijn buurvrouw heeft the bedbugs.
De volgende dag schijnt de zon. Kronkelt het pad gevaarlijk dicht langs de afgrond. Hangt de mist in flarden in het dal. Zie ik afdrukken van herten en wolven en een beest die ik niet ken. Vliegen de gieren van de toren. Slaap ik met echte pelgrims, drinken we tot diep in de nacht. Kijken omhoog naar sterren en planeten. Heeft een pelgrim een hond en een gitaar, zingen we liedjes in de nacht.
Mooi en heftig. Ze liggen dun naast elkaar.
Dinsdag 9 oktober 2018
Artieda
-
09 Oktober 2018 - 13:10
Renze:
Hoi Akke,
Weer boeiend om je tocht te volgen. Net of ik er zelf bij ben, maar zonder de heftigheid die ik enigszins herken. Moedig om zo tegen de stroom in te gaan! Maar ik wens je nog mooie en inspirerende ontmoetingen toe! Goede reis!
Hart.groet Renze
Ps: uiteraard ook weer genoten van je dierverhalen, paar dagen terug..;) -
09 Oktober 2018 - 13:08
Hilda:
Lieve zusje,
Eenzaam, heftig en mooi!
Alle pelgrims gaan 1 kant op behalve jij en nog een paar....
Wel een mooi eind een pelgrim en een hond en een gitaar en liedjes in de nacht!
Gieren, wolven en beesten die je niet kent...arenden het blijft me boeien!
Lieve knuffel! -
09 Oktober 2018 - 13:09
Mandy:
Hoi Akke,
Zet hem op! Vind kracht als het zwaar is en vind geluk als het mooi is.
Liefs Mandy -
09 Oktober 2018 - 13:53
Akke Kuipers:
Ha Renze wat leuk dat je langs komt! Soms denk ik dat ik niet zonder die heftigheid en die tegenstelling kan
Hilda: ik vermoed zelfs dat ik de enige ben die de goede kant oploopt ;) en gisteravond was het feest. Wauw!
Mandy: heel erg dankje!! -
09 Oktober 2018 - 17:47
Elsbeth:
Go mama! We stralen je gewrichten goede energie in vanaf Groningen!!:) -
09 Oktober 2018 - 18:22
Akke Kuipers:
Dat is mooi want het helpt xxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
