Het geheim tussen zwak en sterk

Vanmorgen sta ik bij de bushalte in Santa Cilia. Het is onzeker of de bus komt. Vandaag is het hier een feestdag en daarom zouden de bussen andere tijden kunnen hebben.
Zouden kunnen hebben.
Het is niet duidelijk. De locals weten het ook niet. Als de bus er om 9 uur nog niet is besluit ik te gaan liften. Met een auto die er goed uitziet, een veilige vrouw, of een leuke man. Ik kijk ernaar uit.
En dan is daar de bus.

Zouden kunnen hebben
Onzekerheden, ze kwamen langs als gieren in de lucht, zoekend naar zwakheden. Ik zag ze uit de lucht vallen.
Mijn heup is zo'n zwakke plek. Hij werkte mee en hij werkte tegen. Soms piekerde ik erover in de nacht.
Het gevaar kwam langs met de wolf die mij achtervolgde. Soms was hij er niet en opeens dook hij weer op. Ik moest op mijn hoede zijn, het voelde onveilig.
De steile afgrond, de rollende stenen, mannen in het wild, geen geld, geen eten

Ik was zo blij.
Met de zon en de wolken. De rode lucht. De verten. De sterren in de nacht.
De lol die ik had met de liftende Vera, de woeste Nadette en de zuipende monnik.
Praten met de dikke priester die wist hoe God op aarde werkt.
De smalle paadjes, de bergen, de velden. Het Franse land, de route door Navarra en Aragon
Ik observeerde de ruzie tussen Philippe en Pierre. Sliep in het washok.
Wat was ik trots dat ik als eerste pelgrim van de dag de Pyreneeën overstak en aankwam. De kracht die in mijn lijf schuilt.
Ik ontmoette de moeder van Maria, ze liep 30 jaar geleden de camino en showde trots de foto's op de muur.
Ik liep het gevaarlijk pad door de wildernis waar de wolf weer opdook en de jager rondfietste. Het huppende hert, met 4 benen in de lucht en dan pas op de plaats. Ik deed het ook, huppen, springen en wegrennen.
Teresa die huilde toen ik vertrok, Jezus die slikte.
Leopold die gelukkig maar even zijn mond hield. Ik heb zijn verhaal.

Soms kon ik al die mensen niet luchten of zien. Al die pelgrims die massaal de gebaande wegen van de camino Frances door Spanje liepen. Ze kwamen me de neus uit. Ze blokkeerden wegen, pratend en marcheerend, met tikkende stokken.
Ik vluchtte.
En daar ben ik trots op.
Ik heb mijn angst overwonnen. Ging koppig mijn eigen weg. Eigenwijs en eigenzinnig. Dwars tegen de stroom in. Trotseerde de dwingende gele pijl. Ik verdwaalde. Liep eindeloos verkeerd. Voelde mijn heup kraken. Ik sliep in krakkemikkige albergeus. Met snurkers. De bedbugs stortten zich op mijn buurvrouw, in mij hadden ze geen zin.
Ik overleefde de talenmaffia.

Ik was zwak en ik was sterk.

De gieren in de lucht.
Volgens Alfonso en Prudentio pikken de gieren de zwakkere pelgrims eruit. Slaan hun klauwen erin en nemen ze mee de lucht in. Ze komen nooit meer terug.
'Wat is zwak,' vroeg ik. 'En wat is sterk?'
Het was nacht, we keken naar sterren en planeten. Alfonso mixte cocktails.
Volgeladen met spirit ontdekten we het geheim tussen sterk en zwak

soms is sterk zwak en zwak sterk
soms is zwak zwak en sterk sterk



Saint Jean Pied de Port
Zaterdag 13 oktober 2018