Intreden als non

Ik loop niet voor niets hier over pelgrimswegen. Eindeloos, onafhankelijk, getrokken door verre oorden. Als ik daarover een reden moet registreren schrijf ik altijd: spiritueel.
Religieus, sportief of anders kan ook. Maar die passen niet meer.
Spiritueel is voor mij het nieuwe religieus.
Ik sliep inmiddels meerdere keren in kloosters, bij de nonnen. En vandaag plopte de gedachte op: 'zal ik intreden als non'? Ik stuurde de vraag direct door naar wat vrienden: 'denken jullie dat ik daar geschikt voor ben?'
Erg serieus werd er niet op gereageerd.
Eerder wat lacherig : 'Celibatair? Alcoholvrij? Haha, sterkte'.
'Tja een extreem idee, maar dat past wel bij jou'. (alsof ik overwoog om islamitisch strijder te worden)
'Waarom schiet ik nou in de lach? Zie het al voor me: jij als non, ingetogen, kuis, handen gevouwen'.
'Jij kunt het, maar hoe kom je er weer uit?'
'Jij hebt ruimte nodig en moet je creatieve geest de vrije loop laten'.
Mooie reacties, bedankt voor de input.

Gister was er om half 6 in de middag een vespers in de kapel van het klooster waar ik sliep. Ik wilde erheen. Besloot eerst nog een duik in de rivier te nemen. Dat was heerlijk. De dag was heet, het water koud, ik koelde af in het snelstromende water. Doordat ik lang bleef hangen in de rivier kwam ik te laat in de dienst en schoof achter in de banken aan. Ik kwam tot rust. Er gebeurde gewoon niet zoveel. Oude nonnen zongen wat gebarsten liederen. Iedereen ging staan en zitten en weer staan en zitten. Ik bleef gewoon zitten en werd stil.
En toen gebeurde er nix meer. Minutenlang.
Eerst werd ik stil en na de stilte kwam de onrust.
Ik stond op en ging.
Van Antoine hoorde ik dat de stilte wel 30 minuten duurde.

Ooit vertelde mijn zus over haar kloosterervaring. Ze deed een oefening in mediteren. Het was er koud en daarom kroop ze tegen de verwarming aan en viel in slaap. Mijn zwager was er ook bij en vertelde over het kloosterbier. Hij had als aandenken zijn bierglas meegenomen. Hij was enthousiast en dat werkte aanstekelijk.
Ik heb naast die zus nog een zus met een kloosterervaring. Samen met haar vriendin trok ze voor een tijdje het klooster in en ervaarde daar de waarde van de stilte. Ze sprak er zo positief over dat ik er naar verlangde.

In Rivet zag ik blije nonnen. Alsof het leven er goed was. Rustig, ingetogen, voorspelbaar. Spiritueel, religieus. Gewijd aan god. Daarom dacht ik aan intreden.
Maar volgens Charles moesten de zusters zich scheren anders zou hij hen persoonlijk de haren rond de kin uittrekken.
'Het uiterlijk doet er waarschijnlijk niet meer toe doet als je non bent'.
'Onzin', zei Charles
'Wat vond je trouwens van die lange cowboybelt die ze rond hun middel hadden geslagen?'
'Met dat uiteinde kan je flink uithalen,' zei hij.
Serieus doen is soms een hele kunst.

Uiteindelijk ben ik weggelopen.
In alle vroegte.
De nonnen zaten in de kapel en ik liep erlangs.

Op naar Bazas.
Daar heb ik een kasteel.


Bazas
maandag, 3 juni 2019