De waterdoop

Vandaag de waterdoop.
Het woord vuurdoop schoot door me heen, maar het vuur was vandaag ver te zoeken en toen kwam het water. De hemel en de aarde storten zich leeg en ik was daar middenin.
Na afloop schreef ik mijn zus dat ik hoopte dat de ark van Noach langs zou komen. Die situatie. Het water zwol over de wegen en stortte zich omlaag over het asfalt. Passerende auto's spatten het water zijwaarts tegen me aan. Het moment kwam dat ik besloot te gaan zwemmen. En toen kreeg ik een lift. Geen ark van Noach, maar een lift.
Zoo 2019.

De lift redde me voor 6 kilometer. Daarna was ik weer op mezelf aangewezen. De route voerde de berg op. Het modder schoof langzaam naar beneden. Ik moest omhoog en stapte midden in een plas. Het water gutste over mijn schoenen. Ik trok ze uit en kiepte ze leeg, wrong mijn sokken uit. Het hielp. Voor een paar minuten. Daarna waren er geen plassen meer maar water en modderpoelen. Ik kon er niet meer omheen, had geen keus en stapte er middenin. Het water spoelde door mijn schoenen.
Het pad was steil, als ik een stap omhoog deed gleed ik een halve stap terug. Het ging langzaam en ik zocht een stok. Zoekt en gij zult vinden: een dikke kromme. Daardoor gleed ik geen halve stap terug, maar de helft van een halve. Zo zwoegde ik de berg op. En toen ik boven was moest ik weer naar beneden. Normaal al een zinloze bezigheid, in deze situatie volkomen belachelijk en levensgevaarlijk.

Het was gekkenwerk. Waarom strompele ik hier door de Franse bergen terwijl de hemel en de aarde zich over me uitstorten en het pad steeds smaller werd. De aarde onzichtbaar, braamstruiken slingerend van rechts naar links het pad inwikkelden. De doornen stortten zich op het dunne plastic cape-je van de Xenos uit de erfenis van Antoine. Vanmorgen had ik het met zorg over mijn gele regenjas (die na een buitje van 15 minuten het water al doorlaat) getrokken. Ook mijn rugzak zat droog onder de cape. Echter nu de braamstruiken zich aan het cape-je vergrepen kwamen er gaten in die het water doorlieten. Met omzichtigheid vermeed ik daarom de braamtakken tot ik weggleed en de doornen de kans grepen om het cape-je te verscheuren. Ik dacht aan het luipaard die pelgrims verscheurde. En meer van dat soort bizarre op-ploppende gedachtes. Hekserij, alsof ik vannacht betoverd was.
Langs de route hangen nu stukken lichtblauw plastic van het cape-je afkomstig uit de Xenos, een winkeltje in Nederland.
Rondslingerend plastic, overal over de wereld kom je het tegen.

Ook het woord waterdoop nam ik onder de loep. Het is een symbool van de verbinding met de hemel en gebeurt door met een paar druppels water te sprenkelen. In deze situatie een volstrekt misplaatste vergelijking.
De verbinding met de hemel kan ook plaatsvinden door onderdompeling in het water.
Juist.
Dat beeld.
Hier en nu word ik ondergedompeld. De hemel en de aarde verbinden zich daardoor met mij. Extreem, maar volgens een vriend heb ik extreme trekjes.
Ik verzwolg bijna. Gelukkig hield ik het hoofd boven water en de moed boven de schoenen.

Het was andermaal een prachtige en unieke beleving.

Osserain
Woensdag 5 juni 2019