De heksenketel

Ik bel aan bij mevr Marie Antoinette Gordenez. Ze ziet er oud en lief uit. Met witte krulletjes en ze heeft zachte poezelige handjes waar ze me mee beetpakt en over mijn arm streelt. Ik krijg er rillingen van. Ze vraagt waar ik vandaag vandaan kom. Ik vertel over mijn reis vanaf Bazas. De trein, de bus, liften, lopen. Dan zegt ze: 'laat je pelgrimspaspoort es zien, ben jij wel een echte pelgrim?'
Ik schrik van de scherpte in de stem van Marie Antoinette, pak mijn paspoort en wijs haar op de stempels van de afgelopen weken.
Dan zegt ze: 'jij wilde toch in het klooster? Die zit hier om het hoekje, wacht ik breng je erheen.'
Ze pakt haar bontjas en een kat. Even later loop ik met Marie Antoinette Gordenez en een zwarte kat door Orthez. Ze brengt me naar het klooster. Ik zeg dat ik besloten heb om voorlopig niet in te treden, maar ze doet of ze me niet begrijpt.
Voor het klooster staan 2 monniken. Er is geen plaats voor haar in het klooster, zeggen ze. Ze is er nog niet rijp voor. Maar Marie praat in rap Frans op de mannen in. Het duurt heel lang. Dan draait ze zich om en trekt mij mee. We gaan terug. Met de zwarte kat op de hielen.
Ze stampt het huis is. De trap op naar boven. Daar is mijn kamer. Ze roept de honden, die lopen een ronde door de kamer en gaan. De katten showen zich daarna en daar in de kast op de gang zit een luipaard. Ik hoor grommen, kwijlen en knagen aan botten.
Ze neemt me mee naar de keuken kookt water in een pot, plukt wat bladen uit de tuin werpt die in de pot, drukt dat in mijn hand en stuurt me weer naar boven.
Ze benadrukt nog dat ze verwacht dat ik dadelijk het huis uitga en me ergens in de stad vermaak met bier en drank, vanwege mijn alcoholverslaving. Wat eten betreft moet ik naar de kebabzaak, rechts, links, en nog eens rechts. En niet zeuren over vegetariër-zijn

Ik ga. Drink bier en whiskey, sla de kebab over en haal een kikkererwtensalade bij de Carrefour.
Omdat ik binnen het uur terug ben vraagt mevrouw Marie Antoinette Gordenez met de lieve witte krulletjes en de zachte poezelige handjes: heb je kebab gehad? Nee', zeg ik, 'ik heb hier een bakje kikkererwtensalade en die wil ik op mijn kamer opeten.'
Madame wordt boos. Eten kan hier niet in huis. Er is een kebabzaak in het dorp. Ik hou me niet aan de afspraak, heb een natte handdoek over een stoel gelegd en het raam open gezet. Ze pakt uit de kast een blik boenwas. Asjeblieft, ga die stoel maar in de was zetten, want daar zitten nu vlekken op.
Ik mag niet eten. Boven niet en beneden niet. Ze pakt een dienblad, smijt er een bord, mes, vork en lepel op en de pot met boenwas. Ik snap er nix meer van, sta er wat besluiteloos bij en vraag: 'waar gaat het mis?' Maar ze duwt me de trap op. Ik hoor de luipaard brullen in de tuin.

Ik bel Antoine, 'pas op,' zegt hij. Laat je niet wurgen en opvoeren aan dat luipaard. Anders kom ik langs met mijn pistool.
Dat is een hele geruststelling.
Ik eet mijn kikkererwten gewoon uit het plastic carrefourbakje. Marie Antoinette bekijkt het maar met haar bord en bestek. Ik gooi het uit het raam wat ze inmiddels gesloten heeft, omdat ze bang is dat er regendruppels de kamer binnendringen. Daardoor breekt het glas. Het bord en het bestek vliegen door de tuin waar de luipaard net bezig is een gewurgde pelgrim op te graven. Het bord raakt hem vol achter zijn kop, de nek breekt, Marie Antoinette rent naar buiten het bestek stort zich op haar. Ze maakt sissende geluiden. De honden breken uit, de katten zien hun kans schoon en bespringen de gewurgde pelgrim nu het luipaard er gebroken bijligt
De heksenketel is losgebarsten
Antoine is onderweg met zijn pistool

Orthez
Dinsdag 4 juni 2019