Verslaafd

Toen ik in st. Jean Pied de Port aankwam en incheckte bij gite Ultreia voelde het als thuiskomen.
Ik werd herkend! Hartelijk begroet, de sfeer was er vrolijk, lief, welkom. Ik kon er koken theedrinken, eten, wijn drinken met mannen uit Canada. Verhalen delen. Ik zwierf door st Jean Pied de Port, een Baskisch grensdorp met veel souvenirwinkeltjes, alberques, chambres hotes, gites, hotels. Van onderkomens voor de basic pelgrim tot de luxe toerist. En verder overal cafe's, bars en restaurants. Je komt er nix tekort.
Het is mijn 3e bezoek aan deze 'junction', zoals Canadese Tod het knooppunt noemt, de poort naar de Pyreneeën. Tod is wijnkenner en handelaar, ik hielp hem zijn wijnfles leeg te drinken. Soms kreeg ik de indruk dat een kwart van de pelgrims wijnhandelaar was. Daarnaast was het gehalte aan wijnkenners ook hoger dan bij het gewone volk. Een enkeling zuipt wat er maar de krijgen is, daar val ik onder. Anderen drinken met aandacht, soms doe ik dat ook en praten over wijn is op een pelgrimage ook een must. Ik kwam 1 pelgrim tegen die geen drank dronk. Hij had het zwaar.

Gister liep ik naar Orrison een herberg in de Pyreneen waar ik 2 x heb geslapen. De plek is prachtig met een wijds uitzicht over fluweelgroene bergen, in de lucht zweven de gieren. Ik genoot er heel erg van. De lucht was helderblauw met witte wolken en donkere randen. Ik zat op een terras gebouwd boven de afgrond, haalde diep adem en 'keek terug'.

Ik liep 5 week en legde 900 kilometer af, dat is echt een loeieind
Dagelijks ontmoette ik een mager handjevol pelgrims en heel veel asfalt.
'Ik loop en reis alleen,' dat uitgangspunt kreeg het hard te verduren; ik pleisterde uiteindelijk bijna de hele reis met Thom, die zichzelf Antoine noemde als hij met de Franse locals sprak. Van hem leerde ik in prachtige Franse volzinnen telefonisch refuges te reserveren. Hij had een pistool waar hij af en toe mee dreigde te schieten. Ondanks dat hij een magere oude pelgrim was had iedereen daarom ontzag voor hem. Alleen ik niet altijd en ook dat is goed gegaan.

Ik sliep op campings en beleefde avonturen die later verwijderd moesten worden. Ik sliep in een tent op palen, in prachtige oude huizen met magische interieurs; bij Madame Petticoat en haar vriendinnen, bij Madame Buttefly en haar vlinders en katten, en bij nog veel meer Madames en een enkele Monsieur. Ze waren bont en kleurrijk en soms krenterig en zeurderig, zoals bij Madame Marie Antoinette in De Heksenketel, waar ik de boel op stelten zette en zo mijn sombere stemming verdreef. Ik sliep in onderkomens die 'refuge municipal' genoemd werden en door de plaatselijke Mairie (het gemeentehuis) werden beheerd. Er waren meestal wel stapelbedden en een gasstel. Soms ook closetpapier of oude kranten. Daar kon ik me mee afdrogen als ik geen zin had om mijn handdoekje nat te maken. Zoals ik een washandje scoorde om mij te drogen als ik in de rivier zwom. De eerste keren droogde ik me met een handschoen, al snel ontdekte ik het washandje. Het werkte super. Volgende x laat ik mijn handdoekje thuis en neem een multifunctioneel washandje mee om me te drogen, bij gebrek aan closetpapier.
Inventief zijn, dat ben ik al en ik leer nog steeds bij.

Het heeft met mijn creatieve rechterhersenhelft te maken. Ik ontdekte het al lopend. Ergens zat de theorie wel in mijn hoofd, maar die was nooit zo geland in de praktijk als nu tijdens het pelgrimeren. Ik vroeg me steeds vaker af waarom ik een klik heb met sommige pelgrims en met anderen ruzie krijg. Nou ja, ruzie.. irritaties, het stroomt niet, we begrijpend elkaar niet, de ruis zit al op de lijn als we elkaar aankijken.
Ik ben heel blij met dat inzicht. En al die mensen die daaraan hebben bijgedragen; ik zou ze graag persoonlijk bedanken, echter een scherpe analyse ontbreekt.
Maar wie weet? pelgrimeren schept soms ook ruimte voor verrassingen. Dan spreekt het gemoed en zwijgt het hoofd.

Ik ben zeiknat geregend. Meerdere keren. Ik hield het hoofd hoog maar onderging nederig het natuurgeweld. Ik gaf me over aan de watervloeden en de blubberende berg. Ik onderging het met struikelen, vallen en weer opstaan. Ik werd er groot van. Stoer en sterk. Ik vind mezelf een taaie pelgrim.
Ik had het lef om bij vreemde mannen in de auto te stappen. Gewoon aan de weg staan en liften. Een prachtige ervaring. Spannend en opwindend. Iedere x als er een auto langs komt: nemen ze me mee? Is de man achter het stuur safe? 1 keer stapte ik samen met Antoine in een auto. Ik siste direct: 'ik ga achterin, jij hebt een pistool'. Het liep uiteindelijk goed af, ik probeerde het uit te leggen, maar Antoine zei dat ik me niet zo aan moest stellen. Nix mis met die man.
Jaja, Antoine, hij heeft makkelijk praten, hij is nooit vrouw geweest.

Mijn heupen. Ik heb er nauwelijks over geschreven. Ze hielden zich groot, stoer en sterk. Mijn lichaam, hoe bestaat het; ik kon eindeloos lopen zonder last van mijn lijf. Af en toe was ik moe en sliep de hele nacht. Ik schreef naar mijn zus: 'mijn heupen piepen alleen maar af en toe een piepklein beetje.' (ik hou van woordspelingen)

Vandaag nog ontmoette ik een man die mij enthousiast maakte voor de Camino Primitivo. Een pelgrimsreis langs de noord kust van Spanje. Ruig, rotsig en met veel woest water. Dagelijks zwemmen. Lucht, wind, wolken, water. Primitief.
Pelgrimeren, het linkt aan nomade-zijn, avontuur, het onverwachte, de rechterhersenhelft wordt aangesproken.
Ik ben misschien wel verslaafd.

En? Ik sta open voor meelopers in de zin van: alleen uit, samen thuis in de herberg


Onderweg van Saint Jean Pied de Port via Bayonne naar Bordeaux en Amsterdam, uiteindelijk Groningen
Zondag 9 juni 2019