De eerste loopdag

S morgens loop ik nog op het werk rond, wek cliënten, deel pillen, schrijf rapportages, pleeg telefoontjes. Om 10 uur trek ik de wereld van werken achter me dicht. Ik ga. Tot ooit.
Eerst neem ik afscheid van het Paterswoldse meer. Duik onder en kom boven. Het water is kouder dan een paar dagen geleden. Het vroor 's nachts. Ook de komende dagen zal het 's nachts koud worden. Ik heb daarom geen zin in buiten slapen. En als Erik afscheid komt nemen en voorstelt om met de camper bij mij langs te komen, ergens volgende week, geef ik spontaan alle slaapspullen aan hem mee. Als het nodig is pik ik het wel bij hem op. Ik had de boel al aan mijn rugzak gehangen en er mee rond gelopen. Het ging best, maar zonder is een kilo minder. Nu kan ik mijn warme jas mee. Dan heb ik het overdag tenminste niet koud. En als er geen bed is? Wie dan leeft wie dan zorgt

Ilse komt om 1 uur en we starten samen de tocht. Rugzakken op, praten en lopen. Daar houd ik normaal niet zo van. Ik loop graag alleen. Maar nu gaat alles anders. Nederland is in de ban van virus corona. Slaapplekken zijn of waren dicht, cafe's zijn of waren dicht. Ik liep altijd alleen, maar nu ik toch in de aanpas modus zit kan ik het aan. Ilse en ik praten zoveel en zo intensief dat we verdwalen. Opeens lopen we weer terug naar huis. Een afslag eerder voelde het al vaag, maar we liepen door en praten door. Tot we ons realiseerden dat we al bijna weer thuis waren. Tenminste, ik rook mijn huis. Daarom keerden we en besloten beter op te letten.

Ilse had schoenen met dunne zolen, ik had nieuwe, niet ingelopen schoenen. We kregen last van onze voeten en besloten ze uit te trekken. We liepen over een zandweg en we voelde het zand tussen de tenen. Het was zacht en soepel en de weg bewoog een beetje.
Tegen 6 uur zochten we onze pipowagen en vonden hem in een stuk bos, bij 2 vrouwen met een huis en een meertje en pony's in een stukje land. We mochten er mee-eten en praten ging ook gesmeerd. Het was gewoon supergezellig. De houtkachel brandde. Later zochten we onze pipowagen op en kregen via de app bericht dat er in de buurt een gevaarlijke crimineel was ontsnapt. Of we daar bang van werden? Ilse was nog banger voor spinnen. Daar kon ik haar weer mee helpen. Ik vertelde haar hoe ik mijn spinnenangst had overwonnen. Vroeger, op school pesten de jongens meisjes die bang voor spinnen waren door dikke kruisspinnen in hun kleren te gooien. De meisjes gilden en waren vreselijk in paniek. Maar ik pakte een spin in mijn hand en zei nonchalant: ' kijk een spin'. En omdat ze dachten dat ik niet bang was gooiden ze geen spinnen naar mij. En opeens was ik niet meer bang.
Alleen de crimineel liep nog door het bos. Daar vonden we het volgende op: Ilse zou de crimineel aan de hoogste boom opknopen als ik hem met een strop om z'n nek op een pony uit het weitje zou zetten. Klap op de kont van de pony en zo kwam de crimineel om het leven en het wilde westen tot leven. We zijn er een tijdje op doorgegaan. Helaas kwam de man niet langs, hij stuurde spinnen, tenminste dat zou zomaar kunnen.

Uiteindelijk was het ver na twaalven dat we onze ogen dichtdeden. Het was donker en het vroor, daarom lagen we onder 7 slaapzakken en kregen het zo warm dat het zweet ons uitbrak. En verder ging het best goed.
We konden uitslapen en er was geen douche, er was iets mis met de septictank van het bos, en plassen enzenzenz deden we in de bosjes rond de pipokar, water was ook wat ingewikkeld en het ontbijt was lekker

Nooitgedacht
Donderdag 14 mei 2020