Van argeloos naar eindeloos en uitgeblust

En dan gebeurt er zoveel dat ik aan schrijven niet toe kom. Ik loop eindeloos van Nooitgedacht naar Lheebroek. Uiteindelijk als ik uitgeblust bij mijn gereserveerde bed, van een vriend op de fiets, aankom kennen ze me niet. Ze hebben geen bed voor mij, want ze hadden geen reservering van mij. Ik begrijp het even niet en zak uitgeblust neer op een Drentse kei en maak misschien wel zo'n wanhopige indruk dat de mensen van het verkeerde adres aanbieden om mij naar het goede adres te brengen, als ik weet waar dat is. Maar koning Corona verbiedt die liefdadigheid. (Veiligheid staat op nr 1) ik moet (zonder moed) weer aan de wandel.

Toen Ilse vanmorgen vertrok zwierf ik argeloos en dwalend rond. Ik belandde bij cafe Amer, waar ze 'koffie met cake to go' verkochten. Ik nam het ervan. Toen ik na wat uren lopen de route checkte bleek het eindeloos. Nog een uur of 5 non stop lopen . Ik besloot het jacobspad te verlaten en rechtstreeks te gaan. Via het asfalt. In de verte zag ik eindeloze kaarsrechte wegen in de horizon opgaan. Ik probeerde te mediteren. Zo in mezelf opgaan dat de gedachten in mijn lichaam verzinken waardoor ze oplossen. Mark kan het, hij vertelde er laatst over. Ik kan het een heel klein beetje. Oefenstuff dus.
Ik overweeg te liften, maar bedenk dat ik mensen daarmee voor een dilemma plaats. Egoïsme of altruïsme. Maak je keuze. Gelukkig is het verboden om lifters mee te nemen. Daarmee is het dilemma opgeheven.

Ik beloon mijzelf met de gedachte dat ik in Beilen mag pleisteren. Voor koffie met wat dan ook. Alles is welkom. Ik beland bij een pompstation naast de A28. Er is zelfs een tafeltje naast de benzinepompen en de wasstraat. Voor mijn neus razen de auto's voorbij. Van de autoluwte, geïnitieerd door koning Corona, merk ik hier nix. Ik bedenk ter plekke dat ik nog maar anderhalf uur hoef te lopen. Dan ben ik er! Ondanks de vermoeidheid is de koffie mwah. En het lekkers ook mwah. Ik pak mijn boeltje en loop.
Nog een eindeloos stuk asfalt. Ik besluit een zandweg te nemen. Dat is 3 minuten omlopen, maar ik ben klaar met asfalt, word blij van het zandweggetje, trek mijn schoenen uit. Als ik langs een camping loop, ben ik met mijn blote voeten en rugzak een bezienswaardigheid. Mannen roepen naar mij.

Ik loop en voel me uitgeput. Het einde in zicht en dan blijkt het einde een foutje te zijn; zit ik met mijn handen in het haar en mijn mobiel op de knieën de puzzel op te lossen. Ik moet nog een uurtje lopen. Dan zegt de vrouw van het juiste adres: 'zal ik je halen met 2 fietsen? Dat heb ik vroeger vaak genoeg gedaan'. Ze snapt dat ik 'er doorheen zit'. Ik durf nauwelijks ja te zeggen, maar enig aandringen en zeg ik: 'graag'.

Vrijdag 15 mei
Van Nooitgedacht naar Lhee