De glimlach boven het masker

Vanmiddag word ik gebeld door de man van het hotel waar ik een kamer heb geboekt zonder raam.
Omdat ik de volgende dag om 7 uur moet vliegen van Schiphol naar Innsbruck, heb ik een hotel geregeld zodat ik de avond tevoren in de buurt van het vliegveld kan slapen.
De man die belt is de medewerker van het goedkoopste hotel wat ik daar kon vinden, ik reserveerde er ook nog es de allergoedkoopste kamer, het is er eentje zonder raam. Maar nu legt de man in onhandig engels iets uit over een waterprobleem. Ik begrijp het niet helemaal, maar hij zegt dat ik niet kan slapen in de gereserveerde kamer. Hij biedt me een andere kamer aan in een ander hotel, ergens in hartje Amsterdam. Ik wil niet naar hartje Amsterdam, sorry ik wil alleen maar een kamer om te slapen, verder nix. Als ik aandring kan ik komen. Mooi.

Die dag ga ik met de trein en de bus naar het westen en stap 's avonds uit in Badhoevedorp bij de verkeerde halte. Daarom moet ik nog een uurtje extra lopen. Ik loop door het dorp, langs het water en beland uiteindelijk bij Lake Amsterdam waar het hotel ligt. Krijg er een luxe kamer met raam en val op het bed in slaap.

De wekker gaat om half 5. Een taxi brengt me naar Schiphol.
Op het vliegveld staat 1 man met een geweer. Vroeger stonden overal groepen militairen met geweren. De dreiging van terroristische aanslagen lijkt echter verdwenen. Ook de bagagecheck is meer niet wat het was. Vloeistoffen lijken ineens geen risico meer. Ik mag alles wat ik bij voorgaande checks moest showen in mijn rugzak laten.
En verder is het rustig op Schiphol. Ik zie meer personeel dan passagiers.

De risico's zijn verschoven, van terreur en aanslagen naar ongrijpbare risico's, die door mondkapjes en social distance gepoogd-beheersbaar-gemaakt-worden (de zin is even krakkemikkig als de poging)
De afmetingen van mijn rugzak zijn niet interessant meer. Alles mag mee in het vliegtuig. Ik had een mes mee willen nemen, maar omdat die er altijd uitgehaald wordt bij de controle heb ik hem thuisgelaten. Jammer. Het flesje water mag ook mee en ik heb een plaats in het vliegtuig op de eerste rij. Zo zie ik al die verschillende mondkapjes binnenlopen. Er zijn prachtige exemplaren bij.

Normaal werd er nog wel es geglimlacht; ook flirten was best een leuk tijdverdrijf tijdens zo'n reis. Als ik zo es oplet blijkt dat allemaal niet meer goed mogelijk. De non-verbale communicatie is door het mondkapje aan banden gelegd. Ik probeer het uit en glimlach naar de steward. Best een lekker ding. Waarschijnlijk glimlacht hij ook maar dat zie ik dan weer niet. Jammer. Ik ontdek dat het oefening vraagt om de glimlach boven het masker te ontdekken. De trekking rond de oogspiertjes te duiden.
Maar voor ik daar zicht op begin te krijgen land ik in Innsbruck.

Naja mijn kans komt nog wel..


zondag 6 september
Innsbruck