Stevige hoogsluitende bergschoenen

Vanaf Innsbruck ga ik met de bus naar Kampl. Een dorpje in het Stubaital.
Overal zijn hotels. Er lijken meer hotels en vakantiehuizen te zijn dan huizen voor 'gewoon' wonen. Bijna alle huizen hebben geraniums. Rood en roze, als het bloemperkje van mijn buurman die er rode en roze begonia's pootte in navolging van mijn tuintje met kruiden, bijen en vlinderplanten.
De huizen zijn hier wit gestuukt of van hout met houtsnijwerk en balkons.
Mijn hotel is geel. Als ik op de paden boven het dal loop zie ik van verre mijn hotel. De enige gele tussen de witte en de houten.

Ik ontdek mijn onderschatting. Dagenlang heb ik lopen dubben over de keuze tussen bergschoenen of sportschoenen. Ik ben gehecht aan mijn sportschoenen. Het lijken hardloopschoenen, ze zijn laag en vooral soepel, geen leer naar textiel. Ik loop er altijd op en jaarlijks koop ik nieuwe. Echter op deze tocht adviseren ze met klem: 'stevige hoogsluitende bergschoenen met goed profiel'. Ik heb het geprobeerd. Haalde de bergschoenen van zolder, vette ze in en liep er een stukje op. Het voelde als houten klompen aan mijn voeten. Rechts en links had ik het schoenenprobleem besproken, kreeg adviezen van: kies bergschoenen tot 'geen advies, eigenwijze'. Na het 'klompengevoel' koos ik vol overtuiging voor mijn geliefde schoenen, ze zijn blauw met roze strepen.

De eerste dag dwaal ik door de bergen achter mijn hotel. Ik verken de omgeving en beklim de smalle paadjes die de berg opvoeren. Overal ontdek ik paddestoelen. Ik zie eekhoorntjesbrood en cantharellen. In Nederland is het speuren en af en toe een gelukje, hier liggen ze voor mijn voeten. Ik klim hoger en hoger, ontdek parnassia en blauwe klokjes, weiden vol alpenbloemen. Uiteindelijk moet ik weer afdalen en de weg naar beneden is steil. Ik glibber en rol af en toe over gevallen dennenappels en losliggende stenen. Het gaat, maar de afgrond is eindeloos. Ik hou me aan bomen vast, af en toe gebruik ik handen en voeten. Ik verbaas me dat ik de berg niet afstort. Maar uiteindelijk beland ik gewoon bij het hotel en ga aan het bier.

Onder het genot van een Zotler Bier lees ik: 'de routes in het dal gaan meestal over goed begaanbare paden. De overige routes, en zeker die tussen de hutten voeren over smallere rotsachtige paadjes. Er zijn ook stukken zonder pad over puinwaaiers en rotsachtig terrein. Bij slecht weer kunnen rotsen glad worden, het is dan echt opletten. Enige bergervaring is noodzakelijk'.
Dat is het: ik heb geen bergervaring en geen goeie schoenen. Wat ik wel heb is lef, durf en vertrouwen in mijn kunnen. Daar ontbreekt het meestal niet aan, maar als ik dit lees met de steile afdaling van vandaag nog vers in de benen, sluipt er een krakje in het vertrouwen.

Ik ben morgen nog in het dal, dan neem ik de Elferlift de bergen in, loop verder omhoog en daal af. Het is de final check. Daarna start de huttentocht.
De Dresdner Hutte, de Sulzenau Hutte en de Neurnberger Hutte. 'Het is echt opletten, bergervaring is noodzakelijk, bergschoenen zijn een must.'
Ik ga ervoor.


Maandag 7 september 2020
Kampl, Stubaital