Rest in paradise

Ik lig op mijn buik op een door Ivan getrokken streep in het zand van het strand, richt me op als een cobra en spring op. Armen en benen in positie en diep door de hurken. Het is droog oefenen, dadelijk gaan we de golven berijden.

Gister belandde ik in surf hostel Gijon met teksten op de muren als LIVE IS BETTER AT GIJON SURF HOSTEL en REST IN PARADISE. Het is er fantastisch. Ze zijn zo aardig dat ik me laat verleiden om mee te surfen, terwijl ik kwam om te relaxen. Na een middagje overwegen; wat vind mijn voet hiervan? meld ik me voor een les. Ik ben toe aan iets non-pelgrims.

Kye Soo Ko, een koreaanse pelgrim staat grijs en terneergeslagen naast zijn stapelbed. Het eerste wat hij zegt is: I am so tired. Hij herhaalt het wel 6 x tijdens het gesprek. Naast vermoeid is hij grijs en ongeschoren, alsof scheren teveel moeite was. Hij trek zijn sok uit en laat zijn blauwe teennagels zien. Ze doen zeer, zegt hij. Hij wil ook een stukje met de bus, maar de volgende dag vertrekt hij, naar huis, het vliegtuig naar naar Korea. Hij had nog 2 week kunnen lopen. Volgens Suzanne is hij ziek.

Later in de hangmat overdenk ik het straffe pelgrimeer-regime. Steeds eerder uit bed. Steeds meer kilometers, stevig doorsjouwen. Niet omkijken. De vragen zijn: waarvandaan en waarnaartoe en hoeveel. Het woord wedstrijd dwaalt door mijn hoofd en de uitdaging om daaraan te ontsnappen.

De hangmat is blauw. Madeliefjes in het groene gras. Surfpakken drogen aan bamboestokken. Juan loopt langs. Hij glimlacht. Ik lach terug.