Wonderlijke dingen en bijzondere plaatsen
Blijf op de hoogte en volg akke
26 September 2013 | Italië, Firenze
-De wijze komt in het dorp bij de arme en er is geen eten.
'Vul een pan water en zet die op het vuur om soep te koken', zegt de wijze.
De arme is verbaasd, maar vult de pan met water en zet die op het vuur. Nieuwsgierige dorpsgenoten komen kijken wat er aan de hand is bij de arme. Als ze horen van de soep hebben ze allemaal nog wel iets om te delen. Een uitje, peterselie, worteltjes..
En na een paar uur is er een pan soep in het huis van de arme. Het is lekker en alle dorpsbewoners eten en worden verzadigd-
We staan midden in de bergen. Het is 12 uur, etenstijd voor ons, lopers door de bergen, maar er is geen lunch.
In navolging op het verhaal van de wijze en de arme, verzamelen we restanten en voorraadjes uit de rugzakken. Ieder heeft ergens nog wel wat om te delen. En even later ligt op een donkerblauw kleed, gewoon een regencape, een verzameling eten uitgestald. Sneetjes droog brood, een stukje kaas, kuipjes jam, perziken, chocola, mueslirepen. We eten. Het is meer dan genoeg en aan het eind is er over!
In the middle of nowhere, midden in de bergen staat een oude school. Het is een beetje vervallen. Voor vannacht is dat ons onderkomen.
Aan de muren hangen kindertekeningen. Kapstokjes. Geverfde bankjes, houten tafeltjes.
In een klaslokaal staan stretchers in de rij, met een dun fitness matrasje. In de hoek van het lokaal liggen stapels kleden, gordijnen en lappen. We gebruiken ze als extra matraslaagje op de stretcher en als dekens in de nacht.
De trap op. Daar zijn meer lokalen. Er is een keuken. Voor school is een voetbalveld. Achter de school is het speelplein. Er staan vijgenbomen. Pruimenbomen.
Aan de overkant van de weg staat een oude vervallen kerk. Door een gestutte deur sluip ik naar binnen. Klim over stapels puin, loop door vertrekken met oude afgedankte spullen. Het lijkt wel een labyrint. Ik kom in de kerkzaal, met eikenhouten kerkbanken. Er is een offertafel, beelden en een kruis.
Ik sta erbij stil. In stilte..
Bijzondere plaatsen. Eenvoud en een eigen sfeer. De douche is koud. Het eten is lekker. Giovanni, een leuke donkerharige Italiaanse jongen, bezorgt eten en kookt voor ons.
De wijn vloeit. De gesprekken worden intenser. We lachen en worden geraakt door het gesprek. Mooie dingen worden gedeeld. Emoties durven we te tonen.
Genade daalt neer.
Met nieuwe betekenis..
'Vul een pan water en zet die op het vuur om soep te koken', zegt de wijze.
De arme is verbaasd, maar vult de pan met water en zet die op het vuur. Nieuwsgierige dorpsgenoten komen kijken wat er aan de hand is bij de arme. Als ze horen van de soep hebben ze allemaal nog wel iets om te delen. Een uitje, peterselie, worteltjes..
En na een paar uur is er een pan soep in het huis van de arme. Het is lekker en alle dorpsbewoners eten en worden verzadigd-
We staan midden in de bergen. Het is 12 uur, etenstijd voor ons, lopers door de bergen, maar er is geen lunch.
In navolging op het verhaal van de wijze en de arme, verzamelen we restanten en voorraadjes uit de rugzakken. Ieder heeft ergens nog wel wat om te delen. En even later ligt op een donkerblauw kleed, gewoon een regencape, een verzameling eten uitgestald. Sneetjes droog brood, een stukje kaas, kuipjes jam, perziken, chocola, mueslirepen. We eten. Het is meer dan genoeg en aan het eind is er over!
In the middle of nowhere, midden in de bergen staat een oude school. Het is een beetje vervallen. Voor vannacht is dat ons onderkomen.
Aan de muren hangen kindertekeningen. Kapstokjes. Geverfde bankjes, houten tafeltjes.
In een klaslokaal staan stretchers in de rij, met een dun fitness matrasje. In de hoek van het lokaal liggen stapels kleden, gordijnen en lappen. We gebruiken ze als extra matraslaagje op de stretcher en als dekens in de nacht.
De trap op. Daar zijn meer lokalen. Er is een keuken. Voor school is een voetbalveld. Achter de school is het speelplein. Er staan vijgenbomen. Pruimenbomen.
Aan de overkant van de weg staat een oude vervallen kerk. Door een gestutte deur sluip ik naar binnen. Klim over stapels puin, loop door vertrekken met oude afgedankte spullen. Het lijkt wel een labyrint. Ik kom in de kerkzaal, met eikenhouten kerkbanken. Er is een offertafel, beelden en een kruis.
Ik sta erbij stil. In stilte..
Bijzondere plaatsen. Eenvoud en een eigen sfeer. De douche is koud. Het eten is lekker. Giovanni, een leuke donkerharige Italiaanse jongen, bezorgt eten en kookt voor ons.
De wijn vloeit. De gesprekken worden intenser. We lachen en worden geraakt door het gesprek. Mooie dingen worden gedeeld. Emoties durven we te tonen.
Genade daalt neer.
Met nieuwe betekenis..
-
26 September 2013 - 17:14
Franck:
Het is weer mooi, Akke.
Je treft de juiste toon, elke keer weer, pet af.
Het is levensecht, invoelbaar, en poëtisch.
Hou je haaks, Frank. -
26 September 2013 - 19:56
Minke:
zo bijzonder...! -
26 September 2013 - 20:31
Ellen:
Hoe een koude douche toch warm kan zijn ;-) Wat een heerlijk verhaal. En verwondering, hoe "een groep" je lijkt te bevallen. Wandel graag een stukje met je mee.
Lieve knuffels oet Grunn. XXX -
28 September 2013 - 07:26
Akke Kuipers:
Mooie reacties! Dankje!
Een groep heeft veel te bieden! Wat een verrassing! -
28 September 2013 - 07:26
Akke Kuipers:
Mooie reacties! Dankje!
Een groep heeft veel te bieden! Wat een verrassing! -
28 September 2013 - 21:01
Hilda:
Lieve Akke,
Toch een goed idee meegaan met een groep!
Mooie belevenissen! Delen met elkaar en overhouden.....
Verborgen ruïnekerkje en dan aan het eind.........genade!! Mooi lieverd!
-xxx-
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
