Dapper

'Van dat spul tegen wratten en likdoorns.'
'Wat is het?' vraagt ze. 'Geen idee,' zeg ik en trek mijn sok uit.
Ik leg mijn voet op een rood krukje. Ze trekt mijn tenen uit elkaar en wrijft over het ruwe plekje op mijn teen.
'Een likdoorn,' zegt ze.
Ik vertel over mijn reisplan.
Achthonderdvijftig kilometer lopen. Graag zonder likdoorn. Vier en halve week.
Ze zegt dat het nogal wat is. Mooi en dapper.
'Met een groep?' 'Nee alleen.' Dat vindt ze nog dapperder.
Zelf vind ik lopen in een groep dapperder. Ik denk dat ik dat niet kan.
Ook lopen met een likdoorn lijkt me dapper. Een soort zelfkastijding. Ooit doe ik dat (misschien). Achthonderdvijftig kilometer lopen met een likdoorn, een groep of een wrat als boete voor het kwaad.
Dapper. Dapperder. Dapperst.
Ze zegt dat ik beter zelf geen smeersels kan smeren. 'Ga naar een pedicure.
...en doe voorzichtig, ...daar.'

Uiteindelijk beland ik bij Corrie. Ik mag op haar kiezeloprit parkeren en als ze de deur opendoet komt er een vrouw naar buiten strompelen.
Corrie en ik lopen een trap op en ze vertelt dat iedereen tegenwoordig een likdoorn heeft. Ook de vrouw die net naar buiten liep had een likdoorn. Inmiddels verwijderd. De zaken floreren. Corrie doet het met een mes.
Ze wijst naar een behandelbank, ik aarzel.
'Doet het zeer?' vraag ik. 'Valt mee hoor,' zegt Corrie.

Ik was 14 en zat met een wrat bij dokter Strating, alternatief genezer, aan een oprit met kiezels.
'Ik doe het even met een mes,' zei de dokter.
'Doet het zeer?' vroeg ik.
'Valt mee hoor,' zei de dokter.
Hij had een scherp geslepen lepeltje die als een schep de wrat uitgroef.
Het deed verschrikkelijk zeer. Hij schepte de wrat mijn voet uit. Centimeters groef hij.
Het bloed droop door een dubbel verband met watten. Een bloedspoor liep door de gang en over de kiezels.
Uiteindelijk genas mijn voet, maar de wrat zat er nog steeds.
Daarna ik wilde niet terug naar de alternatief genezer.
Bij de huisarts kreeg ik een flesje met spul en een kwastje. 'Smeren, weken en uiteindelijk valt ie eruit,' zei de dokter.
En zo raakte ik de wrat kwijt.

Ik vertel Corrie dat ik een eind ga lopen. Achthondervijftig kilometer.
'Dapper,' zegt ze. 'Waar ga je?'
'In Spanje, de Camino Del Northe, langs de kust en over het strand.'
'Ga je met een groep?'
'Nee, ik ga alleen.'
'Waar slaap je?'
'Op slaapzalen.'
'Ben je niet bang?'
'Nooit, ik durf alles. Alleen ben ik bang dat het zeer doet als je de likdoorn wegsnijdt.'
'Even dapper zijn,' zegt Corrie, pakt mijn voet stevig vast en zet het mes erin.