De ontmoeting met Jacobus
Blijf op de hoogte en volg akke
24 Mei 2015 | Spanje, Santander
'Ik heb de Hogeschool Van Het Leven doorlopen,' zei hij en nam een slok bier.
'In Israël ben ik geboren. Daar heb ik wonderlijke dingen meegemaakt. En later in mijn leven heb ik gezworven over de wereld.
Maar waarom zwerf jij hier?'
Ik zat in het cafe met een biertje. Het was de avond van een lange dag. Ik had meer dan 9 uur gelopen.
Toen kwam hij binnen. Een oude man. Alsof hij al honderd was geweest. Hij droeg een grof bruin geweven kleed die reikte tot zijn voeten. Jacobus was zijn naam. Hij had lang wit haar en een witte baard. Sandalen. Blote voeten. Een versleten leren rugzak die hij naast mijn rugzak legde. Hij ging naar de bar, bestelde een biertje en kwam bij me zitten.
Hij vroeg niet of hij bij me mocht komen zitten, hij deed het gewoon. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was. En het voelde als de normaalste zaak van de wereld.
Ik zat in noord Spanje in een cafe aan een plein, na een lange dagtocht als pelgrim en er schoof een oude man bij mij aan. Hij keek me vriendelijk aan en we praatten alsof we elkaar kenden.
Ik vertelde hem dat er vandaag een kerk open was. En omdat bijna alle kerken gesloten waren tot nu toe, ging ik verrast naar binnen. Ik zocht de stilte van de kerk, de toegang tot het heilige en mystieke. Maar de kerk kreeg een beurt. Een groep vrouwen ging met emmers, doeken en flessen ontsmettingmiddel de kerk te lijf. Alsof het van kwade geesten gekuist moest worden.
Jacobus lachtte schaterend. 'Soms maakt God een grapje,' zei hij. 'Jij wilde het heilige en je kreeg het aardse.'
We praten over leven en reizen. Jacobus vertelde over de Hogeschool Van Het Leven.
'Die is er elke dag,' zei hij. 'Je kunt een heleboel leren op scholen, maar het echte leven leer je niet door kennis, maar door ervaren. Door verdriet, moeite en pijn. Door vreugde en geluk. Door het gewone, het aardse.
En ook pelgrimeren hoort bij de Hogeschool Van Het Leven.
Door die leerschool ben ik uiteindelijk een dankbaar mens geworden.'
'Vertel nog es wat over je dag,' vroeg Jacobus.
Ik vertelde over het strand. De zon scheen. Het water rolde over het zand.
Ik deed mijn schoenen en sokken uit en liep de zee in.
Het water spoelde om mijn voeten. Het zand kroop tussen mijn tenen.
Ik vertelde dat ik naar de lucht keek. Dat er vogels boven mij zweefden. Dat ik mijn armen spreidde. Opsteeg en zweefde met de vogels. Draaien en cirkelen. De hoogte in.
'Ik zou zo graag willen vliegen,' zei ik. 'Vliegen en verder kijken. Een ander perspectief. Snap je? Maar meestal blijf ik aan de grond.'
Jacobus haalde nog een paar biertjes.
We praatten en dronken.
'Ik ben op zoek,' zei ik. 'Naar wat er nog meer is dan wat ik zie en weet.'
De man knikte, nam een slok bier en zei: 'In mijn leven heb ik geleerd dat ik een klein beetje weet en een klein beetje begrijp.
En verder ben ik stil. Ik leg mijn handen open en ontvang.'
Hij legde zijn handen op tafel. De handpalmen naar boven. Ik voelde de woorden in mijn lijf en mijn buik. Ze ontroerden me.
Hij legde zijn hand op mijn arm en zei: 'Ook voor jou komt het moment dat je je vragen kan laten voor wat ze zijn. En rust ontvangen.
Heb geduld.'
Toen sloeg de klok van de kerk. 12 x.
'Ik moet gaan,' zei ik. 'Mijn bed in. Morgen loop ik weer verder.'
We omhelsden elkaar.
'Vaya con Dias,' zei Jacobus nog.
Ik bukte me om mijn rugzak te pakken en dacht opeens: '...Jacobus..?
Jacobus... die begraven ligt in Santiago de Compostella...?'
Het verhaal gaat dat hij een enkele x nog verschijnt aan pelgrims onderweg.
Ik kwam overeind en keek nog eens goed.
De deur ging open en dicht.
Een windvlaag...
De man was weg.
'In Israël ben ik geboren. Daar heb ik wonderlijke dingen meegemaakt. En later in mijn leven heb ik gezworven over de wereld.
Maar waarom zwerf jij hier?'
Ik zat in het cafe met een biertje. Het was de avond van een lange dag. Ik had meer dan 9 uur gelopen.
Toen kwam hij binnen. Een oude man. Alsof hij al honderd was geweest. Hij droeg een grof bruin geweven kleed die reikte tot zijn voeten. Jacobus was zijn naam. Hij had lang wit haar en een witte baard. Sandalen. Blote voeten. Een versleten leren rugzak die hij naast mijn rugzak legde. Hij ging naar de bar, bestelde een biertje en kwam bij me zitten.
Hij vroeg niet of hij bij me mocht komen zitten, hij deed het gewoon. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was. En het voelde als de normaalste zaak van de wereld.
Ik zat in noord Spanje in een cafe aan een plein, na een lange dagtocht als pelgrim en er schoof een oude man bij mij aan. Hij keek me vriendelijk aan en we praatten alsof we elkaar kenden.
Ik vertelde hem dat er vandaag een kerk open was. En omdat bijna alle kerken gesloten waren tot nu toe, ging ik verrast naar binnen. Ik zocht de stilte van de kerk, de toegang tot het heilige en mystieke. Maar de kerk kreeg een beurt. Een groep vrouwen ging met emmers, doeken en flessen ontsmettingmiddel de kerk te lijf. Alsof het van kwade geesten gekuist moest worden.
Jacobus lachtte schaterend. 'Soms maakt God een grapje,' zei hij. 'Jij wilde het heilige en je kreeg het aardse.'
We praten over leven en reizen. Jacobus vertelde over de Hogeschool Van Het Leven.
'Die is er elke dag,' zei hij. 'Je kunt een heleboel leren op scholen, maar het echte leven leer je niet door kennis, maar door ervaren. Door verdriet, moeite en pijn. Door vreugde en geluk. Door het gewone, het aardse.
En ook pelgrimeren hoort bij de Hogeschool Van Het Leven.
Door die leerschool ben ik uiteindelijk een dankbaar mens geworden.'
'Vertel nog es wat over je dag,' vroeg Jacobus.
Ik vertelde over het strand. De zon scheen. Het water rolde over het zand.
Ik deed mijn schoenen en sokken uit en liep de zee in.
Het water spoelde om mijn voeten. Het zand kroop tussen mijn tenen.
Ik vertelde dat ik naar de lucht keek. Dat er vogels boven mij zweefden. Dat ik mijn armen spreidde. Opsteeg en zweefde met de vogels. Draaien en cirkelen. De hoogte in.
'Ik zou zo graag willen vliegen,' zei ik. 'Vliegen en verder kijken. Een ander perspectief. Snap je? Maar meestal blijf ik aan de grond.'
Jacobus haalde nog een paar biertjes.
We praatten en dronken.
'Ik ben op zoek,' zei ik. 'Naar wat er nog meer is dan wat ik zie en weet.'
De man knikte, nam een slok bier en zei: 'In mijn leven heb ik geleerd dat ik een klein beetje weet en een klein beetje begrijp.
En verder ben ik stil. Ik leg mijn handen open en ontvang.'
Hij legde zijn handen op tafel. De handpalmen naar boven. Ik voelde de woorden in mijn lijf en mijn buik. Ze ontroerden me.
Hij legde zijn hand op mijn arm en zei: 'Ook voor jou komt het moment dat je je vragen kan laten voor wat ze zijn. En rust ontvangen.
Heb geduld.'
Toen sloeg de klok van de kerk. 12 x.
'Ik moet gaan,' zei ik. 'Mijn bed in. Morgen loop ik weer verder.'
We omhelsden elkaar.
'Vaya con Dias,' zei Jacobus nog.
Ik bukte me om mijn rugzak te pakken en dacht opeens: '...Jacobus..?
Jacobus... die begraven ligt in Santiago de Compostella...?'
Het verhaal gaat dat hij een enkele x nog verschijnt aan pelgrims onderweg.
Ik kwam overeind en keek nog eens goed.
De deur ging open en dicht.
Een windvlaag...
De man was weg.
-
24 Mei 2015 - 14:45
Annet:
Hoi Akke,
Krijg kippenvel en rillingen van je verhaal, wat een prachtige ontmoeting. Nog heel veel fijne en bijzondere ontmoetingen gewenst voor jou op deze reis.
Dikke knuffel,
Annet -
24 Mei 2015 - 17:36
Grietje:
Wat een verhaal zeg, het lijkt op het liedje van stille Willie , die verscheen ook zo nu en dan maar die gaf geld om in een kroegje een biertje te drinken en doe ze de groeten van mij en dan zouden ze wel weten van wie.
Maar toch bijzonder , lukt het een beetje en is het een beetje lekker weer om te lopen.
Veel succes verder en d gr van ons -
24 Mei 2015 - 18:40
Hilda:
Ontroerend verhaal!
Wat een wijze man.
Waardevolle momenten!
En zo....is ie weg, how bizar-;)
Wens je nog veel mooie bijzondere momenten.
Liefs zusje! -
24 Mei 2015 - 21:09
Henk Velthuis:
Lieve Akke,
Wat een bijzonder verhaal! Ontroerend. Ik wil je ook een verhaal vertellen, dat ik hoorde tijdens een oecumenische kerkdienst in het AMC, toe ik daar afgelopen november werd geopereerd.
Het ging over een klooster ergens in Italië, aan de voet van een berg. Er waren verhalen, dat er af en toe verschijningen van Jezus waren op de berg. Op een dag was het zover. De monniken trokken er met z'n allen op uit om Jezus op de berg te ontmoeten. De jonge monniken liepen het hardst, die hebben nog veel energie. Op de weg naar de top kwamen ze een oude zieke bedelaar tegen, die riep waar ze heen gingen. De monniken riepen dat Jezus zou verschijnen op de top van de berg en dat ze daar naar toe gingen. 'Neem mij ook mee' riep de oude bedelaar. 'We hebben nu geen tijd' riepen de monniken, 'straks als we terugkomen nemen we je wel mee' en ze renden verder tegen de berg op. Een oude monnik, die ook in het klooster woonde, kon niet zo snel meekomen, hij liep een eind achter de jonge monniken aan. Ook hij kwam langs de bedelaar. En ook aan hem vroeg de bedelaar, waar hij heen ging. De oude monnik vertelde dat hij ook naar de top ging om Jezus te ontmoeten. 'Neem mij ook mee' smeekte de bedelaar. De oude monnik aarzelde, misschien kwam hij wel te laat. Maar toen hij het smekende gezicht van de bedelaar zag, besloot hij hem op zijn rug te tillen en mee te dragen. Het was heel warm die dag en de oude monnik raakte vermoeid. Hij besloot om terug te keren naar het klooster en de bedelaar te verzorgen. Toen hij daar mee klaar was, zag hij opeens het gezicht van Jezus in het gezicht van de bedelaar. Het was ook snel weer verdwenen. Na een tijd kwamen de jonge monniken weer terug in het klooster, ze hadden niets gezien en liepen luidkeels te mopperen, dat ze de hele dag voor niets in de grote hitte naar boven gelopen waren. De oude monnik glimlachte stil voor zich heen. Hij had Jezus wel ontmoet.
Ik hoorde dit verhaal in het ziekenhuis en werd daar erg ontroerd van. Het voelde voor mij ook even alsof ik Jezus ontmoette. Ik moet er nog vaak aan terugdenken.
Ik wens je nog een voorspoedige reis en de zegen van God
groet Henk -
24 Mei 2015 - 22:13
Renze:
hoi Akke,
weer een mooi verhaal op deze pinksterdag! (alsmede de aanvulling van Henk...)'
dank je voor het delen, ik wens je toe dat je inderdaad rust vind ongeacht
of vragen beantwoord zijn....
in de tussentijd wens ik je veel mooie en inspirerende ontmoetingen toe,
liefs, Renze -
25 Mei 2015 - 18:37
Akke Kuipers:
het is een bijzonder verhaal dank jullie allen voor de reacties
Henk: speciaal dank voor je verhaal. soms zijn er bijzondere ontmoetingen en verhalen over bijzondere ontmoetingen die juist op dat moment jou raken en ontroeren
allemaal veel liefs xxx -
30 Mei 2015 - 21:13
Elsbeth :
Prachtig verhaal lieve mama! We moeten het toch eens bundelen in een boek! Ik zie je daar al zitten met een biertje!:) keep up the good work -
31 Mei 2015 - 13:32
HildeD:
XXX Moest btje lachen om het slot, vertel nog wel eens waarom, maar hoe dan ook een prachtig slot weer ;-) mooi dat je geraakt wordt door wijsheid!
Veel wijsheid en kracht voor het aardse en een windvlaag door je hart!
liefs
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
