Mijn eigen weg

Vannacht sliep ik in de gevangenis in Comillas. Een bijzonder plekje om te slapen.
Je moet wat op je geweten hebben wil je binnen komen. Ik was snel door de selectie en kreeg een bed in de nok van de nor.
'La pena' in het Spaans.

Vanmorgen at ik een stuk droog brood en dronk er water bij. Gevangenisvoer.
Nog een stuk zeep, wat spinnen ;) en toen mocht ik gaan.
Mijn eigen weg. Ik koos voor de alternatieve kustroute.
Van Heike, uit Duitsland, hoorde ik dat daar een nieuwe route ligt, die niet gemarkeerd is, maar wel mooi. Uitproberen dus.

Ik liep er alleen en vond het heerlijk. Ik zag de zee. Stond regelmatig even stil.
Als er veel pelgrims lopen voelt dat ongemakkelijk. Dat gaat dan als volgt: ik sta stil, een pelgrim loopt me voorbij en zegt: 'buen camino.' Ik zeg: 'buen camino,' kijk wat om me heen en ga weer lopen. De pelgrim voor mij loopt net wat langzamer dan ik, dus haal ik de pelgrim in en weer wisselen we 'buen camino', of iets anders, een praatje, een knikje, soms nix. Even later moet ik plassen. Dat moet ik heel vaak. Ik duik een bosje in. De pelgrim passeert, kijkt (meestal) niet, zegt niets. Ik trek mijn broek weer op en loop. De pelgrim voor mij ziet een leuk shot, staat stil en maakt een foto. Ik haal de pelgrim in en zeg 'hola.'
Als er veel pelgrims op de weg zijn, gaat dat de hele dag door en vandaag heb ik dat niet.
Na uren zie ik in de verte 1 pelgrim. Hij loopt als enige, naast mij, op de alternatieve kustroute.

Dan zie ik een pad die omlaag naar het strand lijkt te leiden. Ik loop tot nu toe op asfalt en om eerlijk te zijn heb ik nix met asfalt. Tenminste niet om op te lopen. Dus ga ik het weggetje in. Die kronkelt omlaag naar het strand.
Ik kom op het strand. Het is heerlijk.
De zee is zoals de zee is.
Rollende golven en de muziek van de zee..
Ruisen.
Het strand ligt vol stenen.
Kleine keien.
Rotsen met groene alg of wier bedekt.

Ik weet niet waar ik heen loop.
Toen ik boven op de weg liep had ik overzicht. Nu ik laag loop heb ik dat niet. Ik kan alleen lopen en hopen.
Ik vraag een man of er strax weer een weg omhoog loopt. De man praat Spaans en vertelt over een camping en een punt en een brug. Hij knikt erbij en wijst. Ik begrijp hem. Gewoon doorlopen en 'knik' dan komt het wel goed.
Tuurlijk komt het goed. Hoe dan ook.

Ik loop mijn eigen weg
Het is heerlijk
Ik voel me vrij.
Vrolijk.
Onbezorgd.