De boeddhist

Vandaag ontmoette ik de boeddhist.
Bij een klooster zag ik hem voor het eerst. Ik liep daar met mijn rugzak en vroeg de weg. Hij stond er en zei: 'Daar is een klooster.'
Hij kwam er net vandaan. Ik ging erheen.
Een vervallen klooster met twee paarden. Een bruine en een witte.
Ik zat er een poosje op een stenen trap. De zon scheen. Het was een mooie plek.
Ik zou er een albergue kunnen beginnen. De plek zou heel geschikt zijn, maar ik ben niet geschikt om een albergue te runnen.
Toen ik hem bij het klooster zag had ik niet in de gaten dat hij een boeddhist was. Hij reageerde ingetogen en een beetje terughoudend, alsof hij niet op contact te wachten zat.
Ik dacht dat hij een zonderling was.
En na het klooster dacht ik niet meer aan hem.

Bij de albergue kwam ik hem weer tegen. Hij kwam binnen, zei niet veel, zocht een bed uit en rommelde wat in zijn rugzak.
We waren met vier mensen in de albergue. Het was heerlijk, relaxt en rustig. Er was een Duits stel die al languit in het gras lag toen ik kwam. De vrouw lachte als ze wat zei. Ze vroeg naar de vliegmaatschappijen waarmee ik gevlogen had. Ook de vliegvelden wilde ze bespreken en meer van dat soort zaakjes. Gewone aardse weetjes.
Naast het Duitse stel, was ik er en de boeddhist.

Hij kwam laat. Na het rommelen in zijn rugzak deed hij wat in de douche en ging in bed liggen.
Ik had gekookt en wilde vragen of hij meeat. Omdat hij al in bed lag twijfelde ik, maar vroeg toch. Hij knikte en kwam uit bed.
Ik had sla uit de tuin van de albergue geplukt en de boeddhist haalde noten en avocado uit zijn rugzak. Die mixte hij door de sla. We aten het met pasta en tomatensaus.
De boeddhist at langzaam, rustig en weinig.
Hij vroeg naar mijn movitatie om te lopen. Dat was de eerste x dat die vraag op deze camino gesteld werd. Ik vroeg het ook niet meer. Zelf wist ik niet goed waarom ik liep en het boeide me nauwelijks. De boeddhist vertelde dat hij Pierre heette, vanwege spirituele motieven liep en boeddhist was. Hij had een rood vest aan met een kleurige sjaal. Rood, geel, oranje. Hij was lang en mager en ik heb hem niet zien lachen. Hij maakte een ascetische indruk. Hij at weinig.
Hij was een Fransman en taal tussen ons was lastig.

Hij vertelde dat hij de camino route niet meer zo volgde. Hij liep graag langs de kust. Hij had een hekel aan asfalt.
Dat heb ik ook en ik volg de route steeds minder. 'Volg je eigen weg,' zei ik tegen hem. 'Dat is mijn motto, letterlijk en figuurlijk.' De woorden kwamen niet helemaal over, maar de gedachte wel. Morgen ga ik rechtstreeks richting kust. Daar zoek ik mijn eigen weg. De camino laat ik over aan al die andere lopers.

Na afloop van het eten plukten we kruiden uit de tuin van de albergue. We zetten er thee van.
'In Frankrijk doe ik iets met wilde planten,' vertelde hij, 'maar de regering is niet enthousiast.'
'In Nederland zijn ze ook niet van het alternatieve,' zei ik.
We hadden wel iets gemeenschappelijks.
Hij plukte goudsbloem, kamille en tym. Ik plukte citroenblad, munt en salie.
Goed voor een rustgevende thee.
Slaap lekker.