Jezus en zijn creditcard

'Ga je mee naar het strand?' vroeg hij.
Ik aarzelde, maar dacht al snel: 'doen, anders beleef je nooit wat.'
Dus ik zei: 'yes.'
Hij gaf me een high five en ik ging.
Even mijn schoenen halen.

Ik had hem al eerder gezien. Een paar dagen geleden liep ik hem voorbij op de camino. Hij zag er wat versleten uit. Een rode gelapte rugzak die hier en daar met grote steken wit genaaid was. Hij liep op zwarte soldatenschoenen. Ik weet nog dat hij niet groette en dat het leek of hij mij niet zag. Hij zwalkte en fladderde over de weg.

Die dag haalde ik mijn schoenen en liep het terras op waar hij zat.
Hij at pasta, brood en dronk wijn.
Hij sprong overeind toen hij me zag en zwaaide zijn armen wijd uiteen. Niet om mij te verwelkomen maar om te laten zien dat hij vrolijk was. 'Dat ligt aan Jezus,' zei hij.
Hij had halflang grijs haar met krullen. Een afgeknipte spijkerbroek tot over de knie en een zwart t-shirt. Hij begon direct te praten, ging weer zitten en at ondertussen. Stukjes pasta gingen zijn mond in, en bleven tussen zijn tanden zitten. Hij nam grote slokken wijn.
Hij praatte vooral over Jezus, over missies en opdrachten.
Onstuitbaar in woorden was hij. Ik kreeg een krul in mijn maag.
'Ik heb nix,' zei hij 'en dit eten krijg ik aangeboden. Zomaar. En dat heb ik aan Jezus te danken. Altijd, elke dag maar weer.'
De man at. Het eten rook lekker. Hij bediende zichzelf goed. Ik zat erbij en keek ernaar.
Het laatste restje liet hij staan. De wijn dronk hij op. Tegen de cafehouder zei hij: 'Jezus zal u lonen.' Hij legde zijn hand op de schouder van de man.
Ik twijfelde of ik wel met hem naar het strand wilde. Maar hij stond al en liep. Richting strand. Op slippers. Tijdens het lopen zag ik dat hij wondjes op zijn voeten had.

De man praatte. Ik wilde ook wat zeggen, maar kwam er niet tussen.
Hij vertelde dat mensen op hem neer kijken. Dat hij zonder creditcard reisde. Dat hij leefde zoals Jezus wil dat hij leefde.
'Ik woon in Litouwen, daar heb ik een groot huis en een creditcard. Er staat meer dan een miljoen op. Maar nu loop ik door Europa. Om Jezus te volgen. Zonder zorgen en zonder bezit. Met alleen mijn rugzak. Ik eet en slaap van wat ik krijg. Ik ben vrij!'
Voor de toekomst had hij missieplannen. Hij wilde een kerk bouwen. Bijeenkomsten organiseren. Soms waste hij zijn kleren in zee. Soms sliep hij op het strand.
Want hij was vrij! Zijn armen gingen de lucht weer in.
Zijn zwarte soldatenschoenen waren gebroken. Hij kon zo naar huis bellen dan stuurden ze nieuwe schoenen, vanwege de creditcard. Maar dat wilde hij niet.
Want Jezus.. en Jezus... Hij lachtte en schaterde en dat kwam door Jezus. Alles was goed voor hem in het leven. Alles lukte hem. Want Jezus...

Ik zag het niet zitten om verder met hem naar het strand te gaan.
Ik probeerde wat te zeggen, maar hij hoorde me niet. Ik bleef stilstaan en stak mijn armen ook in de lucht. Hij keek me verbaasd aan.
'Ik ga niet verder met je mee,' zei ik.
De man lachtte en zei dat het hem niet uitmaakte.
'Ik ga terug,' zei ik snel en stak mijn hand uit. 'Succes dan maar..' Ik kreeg een zacht, sponsachtig handje. Alsof er geen botten in zijn hand zaten, een lijf zonder ruggengraat.
Er ging een rilling door me heen, ik draaide me om en ging.

De volgende morgen stond hij in de keuken van de albergue. Verbaasd keek ik toe.
Hij praatte met een meisje. Ze droeg een spijkerbroek met scheuren en een zwart t-shirt met lange mouwen. Ze stonk een beetje naar belegen pelgrimszweet.
(Later vertelde ze me dat ze de voeten van de man had gezalfd en verbonden. En ze had hem geld gegeven)
Ik vroeg de man of hij gister na inschrijftijd was binnengegaan. Hij lachtte wat en praatte verder met het meisje.
Toen vroegen ze elkaars naam.
'Claire,' zei het meisje.
'Jezus,' zei de man.
Dat vermoedde ik al: hij had het over zichzelf...