Drank op camping Deva

Om 6 uur 's morgens sta ik met mijn armen in de lucht. Dan klap ik dubbel en duik voorover op de grond. Voorzichtig leg ik me neer, voor een moment. Dan duwen mijn armen me als een cobra omhoog. Even later gaat mijn kont in de lucht.
'Doorademen', zegt Renate. 'Dat is het belangrijkste. Doorademen.'
Ze legt een hand in mijn rug. 'En niet in je knieen knikken.'

Gister kwam ik aan op camping Deva. Een rondje blokhutten voor de pelgrims. Zes bedden per hut. De zon scheen, een grasveldje, een washok.
Paul en Carlos zag ik weer.
Paul heeft problemen met zijn voet. Dat had hij al toen ik hem een paar dagen geleden voor het laatst zag. Hij keek er bezorgd van.
Vandaag kijkt hij nog steeds bezorgd. De voet is er niet beter op geworden. Er hangt een lap vel aan de zijkant van zijn voet, met een rode wond. Hij had de plek afgedekt met closetpapier.
'Je moet toch wat,' zei hij.
'Pleisterwinkels zat,' zeg ik. 'Closetpapier gebruik je ergens anders voor.'
Hij lacht zuur.
Ik plak er een stuk pleister op de wond en bekijk gelijk zijn hele voet. Vreselijk, allemaal verdroogde blaren en eelt.
'Geen plesant voetske Paul.'

Paul en Carlos, zeggen dat het restaurant zo vol is dat ze geen lust hebben om daar te eten, ze komen met wijn, stokbrood en ham uit de campingwinkel.
'Het laatste brood,' zeggen ze.
Ik scoor een blikje witte bonen met lugubere stukjes, een fles wijn en ga aan de picknicktfel zitten. Het blikje bonen kan niet warm gemaakt dus zet ik er koud de tanden in. Een dieptepunt. Het is een klein blikje en ik krijg het niet leeg. De wijn maakt veel goed.
Jacques komt er bij zitten met een fles wijn. Hij is van Maastricht. Renate schuift aan. Ze is Duits. Op tafel staan inmiddels meerdere flessen wijn. Buren komen even later nog wat brengen, 'Wij zijn van de matige', zeggen ze. Wij niet.
De wijnflessen gaan meermalen tegen de vlakte. De picknicktafel staat scheef. Toch lukt het ons iedere x om de inhoud te redden. En verder flessen zat.

We praten over dood, angst, vrijheid en relaties. Mooie onderwerpen bij plastic bekertjes Riojawijn. Ik spoel de bonen weg.
Paul zegt dat hij niet bang is en niet over de dood nadenkt. Ondanks zijn vreselijke voeten, die duidelijk lijden onder een slechte verzorging, heeft hij al meer dat 20 maratons gelopen.
Jacques vertelt dat hij net opa is geworden. Zijn zoon heeft een relatie met een man en verder heeft hij een vriendin, die nu een kind van hem heeft. Ze willen het met z'n drieën opvoeden.
Renate is yogalerares en verpleegster. Temidden van de wijn legt ze een verband om de voet van Paul. 'Ouder worden is niet voor lafaards,' zegt ze. 'De titel van een boek.'
Carlos is 74 en hij zegt dat dit zijn laatste lange tocht gaat worden en dat hij zijn kam is kwijtgeraakt onderweg. Daarop tapt hij iedereen nog es bij.
Ik zoek graag mijn eigen weg en houd van vrijheid. Oud worden vind ik nogal wat. Doodgaan ook.

Als ik opsta zwalk ik naar mijn hut.
Wijn en pelgrims, een niet te vermijden combi.
De volgende morgen ga ik yogaoefeningen doen onder begeleiding van Renate.
Wekker op 6 uur