Mirador de Atalaya

Met mateloze drift bespringt de zee de kust.
Ze werpt het water met geweld tegen de rotsen. In wit schuimende fonteinen spat het uiteen.
Ze trekt zich terug om opnieuw vol kracht in de aanval te gaan.
Eindeloos geduldig
Woest en driftig
Tot in der eeuwigheid

Ik zit boven op de witte rotsen van Cabo Blanco en bekijk het schouwspel.
Het water overweldigt de rots wit en schuimbekkend. Keer op keer.
Ik raak gevangen in het beeld.
Opgeslokt
Ruisende, bulderende stilte
Vogels zweven erboven in de ruimte van de lucht

Ik doe mijn schoenen uit
Daal langzaam af
Stap voor stap de magische diepte in
De steile rots naar beneden
Hard gesteente
Keien, kiezels, zand en strand
Het water van de zee
Mysterieus

Daar duikt ze op.
Naakt, met een vissenstaart.
Moeiteloos komt ze uit het water en legt zich op de platte rots voor mijn voeten. Het water speelt er omheen.
'Hi,' zegt ze, 'wie ben jij en wat doe je hier?'
'Ik ben pelgrim,' zeg ik 'en loop langs de kust. Wie ben jij?'
'Ik ben Mirador de Atalaya. Ik woon langs de kust.'
'Ben je een echte zeemeermin?'
Ik loop door het water en ga bij haar op de rots zitten.
'Hoezo?'
'Ik heb nog nooit een gezien,' zeg ik.
'Dat zegt nix. Er is veel meer dan alles wat je ziet en weet,' zegt ze. 'Er is nog een hele andere wereld, waar jij geen weet van hebt, en ik ook niet.' Ze wijst naar de zee, naar de lucht en naar de horizon.

'Kom erbij liggen,' zegt ze.
Ze lacht. Ik lach ook. De zon schijnt.
'En vergeet morgen niet wat je vandaag zag.'
'Wonderen,' zeg ik, 'soms gebeuren ze. Zomaar.'
Ik doe mijn kleren uit en leg me neer naast haar op de rots.
Mijn ogen doe ik dicht.
Ik val in slaap.

Uren later word ik wakker.
Ik lig op een rots in zee. Het water spat er schuimend omheen.
De zon schijnt.
Ik ben alleen.