Wodka door de Wolga en stress door het afvalputje

Toen ik jaren geleden aankwam op een groot internationaal vliegveld voor mijn eerste backpackreis naar het einde van de wereld kon ik niet pinnen. Er waren wel ATM's, maar voor mij kwam er geen geld uit. Op dat moment knalde de stress door mijn lijf en nam bezit van mij. Om mijzelf overeind te houden dacht ik: morgen is het opgelost. Toch worstelde ik de hele dag met het probleem en de stress nam toe. Maar toen ik die avond met een geheime code bij de Money Transfer stond en een grote tas geld kreeg, voelde ik de stress uit mijn lijf zakken. Van mijn hoofd zakte het naar mijn voeten en stroomde weg. Ik keek omlaag, vlakbij was een afvalputje naar het riool. Hoe treffend, alle spanning vloeide erin.

Vanmorgen vertelde ik dit verhaal om mezelf gerust te stellen. Er zullen vast wel hobbels en drempels op mijn reis komen. Maar ze lossen zich weer op. Ik geloof er in. Het is een reiservaring. Ik legde nog even de vinger op de gedachte dat stress je lijf verlaat. Ken je dat gevoel? Ik wel en het is heerlijk! Ik vergeet het nooit weer. Ik weet nog dat ik er toen een biertje op nam. En nog een. En nog een. Euforie ondersteunend drankgebruik. Therapeutisch en heilzaam.

Maar over deze reis ben ik toch wat onzeker. Dat begon met de waxinelichtjes. Het stond op een transmongolianrailwaypacklist: wc-brildekjes en waxinelichtjes samen met een verlengsnoer vol extra stopcontacten.
Ik redde me tot nu toe met een rugzakje voor de minimalistische backpacker. Deze x red ik dat niet. De waxinelichtjes zijn daarvan een lichtend voorbeeld. Voorheen woog ik mijn reetveters, 3 x 7 gram. Draaien keren, wenden en uiteindelijk uitschudden en afschrapen. Alles werd aan de gewichtscheck gehangen. Met 5 en halve kilo ging ik op pad. Nu reis ik met waxinelichtjes in een geleende rugzak XL.
Waarom waxinelichtjes? Ik heb drie meegenomen. Wat ga ik daarmee doen? Ik heb geen idee. Drie doelloze waxinelichtjes, 9 gram per stuk. Mijn minimalistische systeem ligt aan flarden. Mijn rugzak XL puilt uit. Het maakt me onzeker. Strax sleep ik spullen over the railway waar ik niets aan heb, om vervolgens tot de ontdekking te komen dat ik graag een badjas had gehad, of een pen, slippers. Daarmee ligt dus niet alleen mijn systeem op de schroothoop, ook het beeld dat ik van mezelf heb gaat naar de knoppen. Wat een probleem.

Maar ook dat probleem ga ik cancellen. Ik ga het eigenhandig weg spoelen met een biertje. Geen idee of dat in Moskou te zuipen is.
Morgen ga ik varen over de Wodka, maar dat blijkt de Wolga te zijn. Ik ga ervan uit dat er wat wodka de Wolga ingevloeid is, dus zo gek is die verschrijving niet. Een pot nat, zou je in Nederland zeggen.
En verder neem ik een waxinelichtje ter hand en ontsteek het. Wat moet je daar anders mee. Samen met een slok wodka wordt het een mindfull railwaybeleving.
za va-shih zda-rov-ye


Moskou
04-09-2016