Moskou

Vandaag ga ik ondergronds. Indrukwekkend ondergronds. De knooppunten van het metronetwerk van Moskou zijn een bezienswaardigheid.
Marina laat het me zien, maar voor ze bij me is (met de auto door de buitenwijken) zit ze vast in het verkeer. Het kost een extra uur. Bij aankomst vertelt ze dat de scholen weer begonnen zijn en dat er een ongeluk was. Dus stond ze muurvast. Ze kon niet voor of achterwaarts.
Als we later uit de ondergrondse stappen en door de stad lopen zie ik dat het verkeer in Moskou geordend is. Stoplichten en oversteken volgens bekende regels. Dat heb ik wel anders gezien in de grote steden van het Oosten. Jezelf in het verkeer wagen was een risico. Soms zelfs levensgevaarlijk. Volgens Marina gaat het er in de buitenwijken anders aan toe dan in het centrum. In het centrum worden wetten geëerbiedigd. Ook ik steek pas over als het voetgangerslicht op groen staat. (Ik herken mezelf niet)

Marina vindt dat ik geen waardevolle spullen in mijn rugzak door Moskou city mag slepen. Dat is vragen om bestolen te worden. Ik heb een lijfgordel, de kleur is beige (awful), ik had hem in mijn rugzak gestopt, maar van Marina moet ik hem om. Inclusief portemonnee en mobiel. Dus puilt mijn buik uit. Ik ben ijdel en schaam me. Maar als ik om me heen kijk twijfel ik of de Rus daar oog voor heeft.
Haast is wel een Russische eigenschap. Op de roltrap van de metro moeten we rechts staan zodat er links ruimte is voor de haastige Rus. Die loopt of rent omhoog of omlaag. Even later in de metro zit bijna iedereen met de neus op de mobiel, tablet of laptop. In de metro is wifi. 'Tijd wordt niet verspilt aan nutteloosheid,' volgens Marina.

Marina is een vat en een schat aan informatie en zowel het vat als de schat stort ze over me uit. Ze vertelt me het verhaal van de kathedraal waar een huwelijk gesloten werd tussen een man van stand en een eenvoudig maar bloedmooi en interessant meisje. Het was verboden en gebeurde deels in het geheim, ondanks dat een edelman goedkeuring verleende. Helaas stierf het meisje een aantal jaren later. Omdat ze uit ondervinding wist van de noden en behoeften van het gewone volk had ze bij leven een hospitaal opgericht. Na haar dood werd dat voortgezet. De kathedraal is minder groots en indrukwekkend als andere kathedralen. Het verhaal en de betekenis geven het glans en glorie.

Natuurlijk gaan we naar het Rode Plein, met rode bakstenen als symboliek. We lopen de hele dag langs de highlights van Moskou.
Moskou is een samenraapsel van stijlen uit verschillende periodes in het Russische bestaan.
Marina wijst me op een groot gebouw met een basic sovchoz uitstraling. 'Aan het begin van de 20e eeuw kwamen ontwikkelde mensen van de platteland naar Moskou om er te werken,' vertelt ze. 'Er was weinig woonruimte en dit gebouw werd voor hen gemaakt. Het bestaat uit zo'n 500 woonruimtes, met inpandige winkel, theater, kinderopvang en soortgelijke voorzieningen. Stalin echter, zag deze mensen als bedreiging vanwege hun ontwikkelingsniveau. Ze werden verbannen naar Siberië of gedood. Daarna stond het een tijd leeg. Als jij genoeg geld heb,' zegt Marina, 'kan je er een appartement kopen.' (ik zal erover nadenken)
Marina praat over Lenin, Stalin, Chroetsjov, Brezjnev en Poetin. Ik zie standbeelden en mis Gorbatsjov. 'In het buitenland is hij bekend en geliefd,' zeg ik. 'In Rusland niet zo,' zegt Marina. 'Hij deed de aanzet tot de Perestrojka, maar het ging te snel. Daardoor ontstonden er veel problemen. Leven is meer dan vrijheid van meningsuiting. Leven is ook eten en onderdak.'
Ik knik en voel mijn westerse bril.

Natuurlijk vertelt Marina nog veel meer. Het is hard werken met haar. Fun zit niet in het pakket. We drinken geen Wodka uit de Wolga. 'Het regent te hard,' zegt Marina. 'Dan zit er weinig smaak aan.' Die indruk wil ze niet bij me achterlaten.
Marina heeft Moskou hoog.
Met haar geen slappe praatjes of dubieuze aftrekseltjes.


Moskou
05-09-2016