De trein

De zon schijnt mijn slaapvertrek in hotel Maxima Zarya binnen. Buiten ziet er vrolijk uit. De lucht is blauw. Moskou lijkt niet op gister, toen wolken en regen zegevierden. Vandaag zie ik dat er een strook groen is in de straat waar het hotel staat. Overal zijn hoge flats. Ertussen is een rand met bomen, gras en een pad. Gister heb ik dat niet gezien.
Vandaag kan ik relaxt opstarten, Dimitri komt om half 1. Hij brengt me naar het station.

Ik ben op het station.
Het is een groot station. Er zijn veel rails en treinen. Voor mij is het perron waar mijn trein staat. Ik voel opwinding. Het gaat gebeuren!!!
Ik spring een paar x omhoog om de opwinding onder controle te houden.
De zon schijnt. Het ziet er vrolijk uit. Mijn trein is lang. Ik las es dat hij wel een halve kilometer kan zijn.
Daar sta ik dan, klaar om in te stappen in mijn trein! Wagon nummer 8, bed 23. Ik loop buiten langs, bekijk de trein, mijn wagon. Maak rechts en links een praatje. Ik ontdek 2 Nederlanders die ook in mijn wagon zitten. Rineke en Kenji. Ze gaan op wereldreis. Na Beijing gaan ze door. Ze weten nog niet wat en hoe.
En dan mag ik instappen. Mijn treinkaartje wordt uitvoerig gecontroleerd en in beslag genomen. Na goed keuring mag ik naar mijn coupe. Er zijn een stuk of 10 coupe's in de wagon. Met 4 bedden elk. Ongeveer als in Nederland de eerste klas coupe's maar dan in basic uitvoering. Er is een smalle gang. Je kan elkaar passeren en als je dik bent kan dat niet. Dan moet je uitwijken naar een coupe. Aan het einde van de wagon is een klein halletje met wc en samovar, dat is een vat met heet water en een kraantje.

Ik verken de trein, mijn coupe. 4 bedden, 2 reizigers. Daar heb ik mazzel mee! Ik deel hem met een oudere Russische dame. Ze vertelt vanalles. Ik begrijp van alles niets. Ze pakt pen en papier en tekent Moskou en het Baikelmeer met een pijl van het een naar het ander. Ik teken een huis met een vraagteken. Zo worstelen we ons door het contact. Ik pak mijn Lonely Planet erbij. Daarin staan Russische woorden. We krijgen een menukaart. Daarop staan teksten die ik niet ken. Het is Cyrillisch script. De Russische dame helpt me. Uit de Lonely Planet show ik 'geen vlees wel vis'. Uiteindelijk krijg ik pap in een plastic bakje met kartonnen doos. (Brrr) Dat was niet mijn bedoeling en ook niet de bedoeling van de Russische dame. Nou ja, morgen nieuwe kansen. Ik neem wel een biertje.

Elke wagon heeft een provodnitski, een wagonopperhoofd. Ze, meestal is het een vrouw, deelt de lakens uit. Ik krijg er 2 en een handdoek met washandje. Wassen kan in de wc vermoed ik. Er is een kraan maar daar komt geen water uit. Ook doorspoelen van het toilet lukt me niet. Ooit vraag ik de provodnitski. Maar voorlopig tap ik heet water voor koffie, thee en cup a soup. Ook noedels heb ik mee. Als het eten hier niet te eten is kan ik me voorlopig even redden.

Treinen. Het gaat in slow motion. Onthaasten. Ook toepasbaar. Het landschap passeert als een trage movie. Uitgestrekte naaldbossen. Af en toe een dorp of stadje. Tegenover mij zit de Russische. Ze relaxt. Kijkt, slaapt, leest. Ik loop naar de restauratiewagen voor bier. In de wagons hangen timetabels. De stops staan vermeld. Er is geen signaal dat de trein vertrekt. Opletten dus. Bij een 2 minutenstop staat de provodnitski in de deuropening. Ik kan er niet langs. Niemand gaat naar buiten. Ik voel de zon, de wind en de rug van de provodnitski.
En realiseer me: ik doe het!! ik trein!!


Van Moskou naar Irkutsk
Dinsdag 06-09-2016