Het leven in de trein door Siberië

Die avond dronk ik bier met 3 Russische mannen. We zaten in de restauratiewagon, we bestelden regelmatig een nieuw biertje en ik werd steeds losser. De mannen spraken alleen Russisch, ze heetten Serge en Alex en later kwam er nog een andere Rus bij. Serge kneep in zijn oor en zei 'oor' in het Russisch, ik zei hem na en vervolgens zei ik: 'oor' in het Nederlands. Daarna deden we neus, oog, haar, vuuraansteker, bier, glas enz. Het werd een minicursus Russisch. Helaas ben ik het vergeten. Bier is piva, dat weet ik nog.
De mannen wilden weten waar ik vandaag kwam. Ik zei: Groningen. Ze kenden het niet, en vroegen nog es. Ik zei weer: ' Groningen'. Ze begonnen over Duitsland en Finland, maar ik bleef bij Groningen. En toen viel er een woord dat leek op Narnia. Ik besloot gelijk om er te willen wonen. Dus zei ik: ik woon in Narnia, en begon een verhaal over een klerenkast en de wereld daarachter met goed en kwaad. Narnia kenden ze beter dan Groningen. Ze wisten van Aslan, De Leeuw. We gromden als leeuwen, lachten en namen er een nog biertje op. Gaandeweg de avond werden we steeds beter in gebarentaal. Uiteindelijk besloten we de avond met armpje drukken. Ik won (bijna).
Contact maken ging makkelijk. De mannen waren ok en het bier was best.

Tegen middernacht zwalkte ik naar mijn coupe. Mijn russische coupegenote stond op het punt van vertrek, dat betekende dat ik het vertrekje alleen had. Het voelde als een eersteklas overnachting. De volgende morgen ging ik erover opscheppen.
Maar in de middag kwam Micheal mijn coupe binnen en in de avond maakte de trein een stop in Jekaterineburg. Daar werden we overspoeld door treinreizigers. Ik kreeg Irena te gast in mijn coupe. En verder was er een grote Franse groep reizigers. Het was een lawaai van jewelste. Mensen sleepten met overmaatse rolkoffers. De gang werd versperd. Ik trok het niet helemaal en klom over koffers en via drempels naar de restauratiewagon, daar was het rustig. Ik besloot aan de drank te gaan.

Als de trein stopt op stations kunnen we er soms even uit. In de gang van de wagon hangt de timetable. Het is belangrijk om in die gaten te houden. Want als het tijd is vertrekt de trein zonder blikken of blozen. Ik lees het verhaal van de man die te laat was. De trein vertrok en nam al zijn spullen mee naar het oosten. Kaal stond hij op het perron, maar werd gered door een paar Russen die met hem en een auto achter de trein aanreden. 'Geëtst in mijn geheugen', schrijft hij.
Behulpzame Russen. Toen ik in Moskou uit de metro stapte en mijn hotel niet meer kon vinden werd ik gered door 2 Russische meisjes. Ze liepen met me op en brachten me tot de deur van het hotel. Russen. Geen kwaad woord.

De trein stopt soms een kwartier of een half uur. Met Rineke en Kenji heb ik het over het speelkwartier. We waarschuwen elkaar als er weer een speelkwartier is. Dat betekend buiten spelen, versjouwen en rondkijken. Soms is het gezellig. Dan gaan veel mensen uit de trein om op een kluitje te gaan staan roken. Anderen lopen over het perron op zoek naar buit. Gister stroomde het perron opeens vol locals met emmers appels. Eigen teelt, dat was duidelijk. De vrouwen droegen hoofddoeken en vesten. Ik wilde 1 appel, maar dat kon niet. Het was een emmer appels of geen appel. Uiteindelijk kocht ik 2 bakken frambozen. Je kon ook een emmer aardappelen kopen of een bak uien, paprika's, augurken, chips, rieten manden, houten dingetjes en handgebreide sokken met rendieren.
Ik ben toen gevallen voor handgebreide sokken.


Tussen Perm en Jekaterineburg
Woensdag 07-09-2016