Ulaanbaatar

In Ulaanbaatar heb ik het UB guesthouse. Met een oranje blauw geverfde trap naar de eerste verdieping. Ik krijg een bed op een slaapzaal en daar ben ik even teleurgesteld over. Na al het gezamenlijke wil ik afzondering.
Het guesthouse is nogal internationaal. Ik ontbijt met 2 mensen uit India, Kerala (daar was ik in februari) en Marcella, een vrouw uit Brazilië. Ik hoor verhalen over vlees en bloed. Het wordt hier gegeten en gedronken en hoort bij de traditie. 'Van dierenogen maken ze soep,' zegt Marcella. 'Slurp, een oogje en nog een oogje.'
In Irkutsk hoorde ik al: 'mongoolse nomaden eten 's morgens, 's middags en 's avonds vlees.' Marcella doet niet aan vlees en de vrouw uit India ook niet. En als ik geen vegetarier was zou ik het worden.

Even later zit ik op een bank in de grote hal. Het is een basic guesthouse met een bank bedekt met een blauw kleed en veel kussens. Voor mijn voeten ligt vloerbedekking. Een paar mongoolse meisjes gaan aan de schoonmaak en daar kan ik nog wat van leren (als ik daarin leerbaar zou zijn) Met emmers, doeken en schoonmaakmiddelen wordt er tekeer gegaan. De vloerbedekking wordt stofgezogen en als ik even later met een kop koffie op de bank zit wordt er gedweild. Alles op de vloer krijgt een beurt. Ook de vloerbedekking. Ik kijk mijn ogen uit. Met een dweil om een dwarslat aan een stok dweilen ze de vloerbedekking. Het gebeurt grondig, op een schrobberige manier.

Ik val van de ene verbazing in de andere. Naast mij op de bank zit een backpacker zijn schoen te naaien. Het is een rode sportschoen en bij de teen zit een gat. Naast hem ligt ducktape, maar eerst naait hij, met naald en draad wordt het gat van draden voorzien. Ik speel met mijn mobiel, er is weer internet en als ik weer opkijk is hij nog aan het naaien. Uiteindelijk plakt hij de ducktape aan de binnenkant van de schoen. Ik bewonder het resultaat en zeg dat hij eventueel altijd nog schoenmaker kan worden.

Ik ga de stad in. Op de deur van het guesthouse staat dat het niet veilig is om rond middernacht door de stad te zwerven. En als ik beneden op straat sta is er een man die mij waarschuwt om voorzichtig te zijn. Hij kijkt naar mijn rugzakje. Hij woont hier, dus hij kan het weten. Ik begin het spannend te vinden en zie in elke vreemde man een mogelijk rover. En omdat er veel mannen zijn gesp ik mijn rugzak goed vast en ik kijk spiedend om me heen.
Ik sjouw wat door de omgeving, wordt maar niet beroofd en daardoor zakt het onveilige gevoel.
Ulaanbaatar is een moderne stad. Ongeveer 100 jaar oud. Dat is te zien. Er zijn geen typische Mongoolse gebouwen, maar veel moderne en hoge flats. Ik wil zo'n hoge flat beklimmen om de stad te overzien maar volgens de Tourist Information kan dat alleen in een gebouw buiten de stad. Ik geloof het niet en ga op zoek. Ik kies de State Departement Store uit. Het is een gebouw van glas met 17 verdiepingen. Onderin zijn winkels, maar daar kom ik niet voor. Ik vraag of ik ook naar het dak van het gebouw kan. Een vrouw verwijst me naar de lift aan de zijkant van het gebouw. Aha! Ik hoef niet eens te lopen! Ik ga met de lift omhoog!! 17 verdiepingen. Het duurt even, de lift stopt onderweg meermalen, maar als ik uitstap zie ik de grote glazen wand met uitzicht over Ulaanbaatar. Wow!! Het uitzicht is ver, hoog en wijd. Ik zie kijk uit over de daken van veel hoge gebouwen, een drukke straat de Peace Avenue. In de verte een klooster en heel in de verte de gertenten.

Gertenten in de stad en aan de rand van de stad. Ik las dat nomaden naar de stad trekken om daar geld te verdienen. Ze nemen hun tent en gewoonten mee. Als ik later door de stad loop is er een wijk met genummerde vakken afgeschut door houten schuttingen. Als ik door een kier gluur staat er een gertent en een auto die er nieuw uitziet.
Nog even dan ga ik live een gertent in.
Morgen ga ik naar de nomaden! De Gobi Desert!
(8 dagen zonder wifi)


Dinsdag 13 september 2016
Ulaanbaatar