In de trein 3

Het is donker. Ik zit in de restauratiewagen met bier waar gaan kraak of smaak aan is. Alcohol vrij vermoed ik. Ook aan de restauratiewagen zit geen kraak of smaak. Sfeer is er niet. Er zit een vrouw en ik vermoed dat ze Natasja heet. Ze is blond, heeft blote schouders, haar neus heeft een haak en verder is ze lang en slank. Ze kijkt op haar mobiel. Als ze haar drank op heeft verdwijnt ze. Dan is er nog een man, hij draagt een pak en zit achter een laptop te werken. Hij heeft een fles wijn, een schoteltje met een in plastic verpakt broodje, mes en vork. Ik hoopte op wat aanspraak, maar er is echt nix te beleven. De bier doet ook nog es nix.
Het is hier vroeg donker en dan heb ik mijn boeken, Lonely Planet gidsen en mijn iPad. Maar de restauratiewagen leek afwisseling. De stoelen van de wagon zijn knalgroen, de tafeltjes lichtgroen. Er hangen twee pluchen leeuwen aan de bar te zwaaien. Er zijn 2 bedienden, maar die hebben geen fuck te doen.
Dus pak ik mijn boek maar weer. Ik lees Lila van Marilynne Robinson. *teder portret van twee verloren mensen die na jaren eenzaamheid overrompeld worden door de liefde*****. Op de achterzijde staan woorden als: 'meesterlijk, groots, daverend, fascinerend en huiveringwekkend.' Zelf zou ik erbij willen zetten: 'kwetsbaar', en 5 sterren zou ik ook doen.

Toen ik in Moskou instapte vond ik mijn wagon basic en versleten. Maar als ik door de trein loop naar de restauratiewagen, 4 wagons verderop, stel ik die mening bij. Ik ga een poging doen om de trein, de BAM-express door Siberië, te beschrijven.
Via een koud verbindingstuk kan ik van wagon naar wagon. Dat is ongeveer hetzelfde als in Nederlandse treinen. Vanuit mijn wagon, met af te sluiten coupe's, moet ik door 3 wagons waar mensen door elkaar zitten, liggen, hangen, praten, eten of slapen. Het is een open ruimte met banken die ook als bedden gebruikt worden. Het stinkt er. Dat is het eerste wat opvalt. Dat het er stinkt. Erg stinkt. Heel erg stinkt. Naar zwetende, slapende mensen. En daar komt nog bij dat er vandaag op het perron gedroogde vis te koop was. We naderen het Baikalmeer en daar komt die vis uit. Ik weet nog van de vorige reis dat er in een stad als Irkutsk (ligt aan het meer) geen vis verkocht mocht worden, omdat de stad geen stinkstad wil zijn. Het is namelijk een sterke, doordringende stinkgeur. Ik kocht toentertijd ook zo'n vis op het perron en nam die mee de trein in. Deelde de vis met medereizigers. Ik herinner me de geur zwak. Nu ruik ik de geur als ik door de wagons loop. De geur van de vis vermengt zich met zweet en slaap, noedels en ander eten.
En naast de stank kan ik ook niet zomaar door de wagon lopen. Soms steken armen en benen van liggende of slapende mensen uit de bank en hangen in het gangpad. Ik buk dan om er onderdoor te lopen of stap er overheen. Mensen staren naar mij als ik langs probeer te komen. Ze groeten niet zomaar. Ik knik, zeg 'excuse me', en 'so sorry', als ik tegen iemand aan stoot . Soms zeg ik gewoon 'hallo' of de Russisch groet: 'Zdrast vuy tye'. Aan mij zal het niet liggen.
Ik loop zo 3 wagons door. Ik zou ze willen omschrijven als wagons voor de 'volksklasse'. Na de deze wagons komt er nog 1 bekleed met kunststof houtnerven; de banken zijn er blauw. Het ziet er luxer uit dan bij mijn eigen wagon, die ik zou willen classificeren als 2e klas en de blauwe met houtnerven als 1e klas.

Als ik de derde dag van de restauratiewagen terug naar mijn eigen wagon wil lopen zit een deur tussen de volksklassewagons op slot. Ik kan er niet langs en ga op zoek naar een provodnitski. Die is onvindbaar, maar er zijn wel een paar mannen die willen helpen. Zo sta ik dan met 3 Russische mannen met 3 ronde hoofden (dat valt op aan Russen) in het halletje voor de tussendeuren. Het is er vol van, maar de mannen krijgen de deur ook niet open en maken dan van de gelegenheid gebruik om me uit te nodigen voor een drankje. Ofzo. Alles in gebaren. Ergens. Ze wijzen.
Gelukkig verschijnt er aan de andere kant van de deur (er zit glas in de deur) een provodnitski met een sleutel. Ze maakt de deur open. Ik bedank de mannen voor alles en vooral bedank ik voor de date.
Maar later zie ik ze op het perron. Een van de mannen loopt met me mee en probeer wat te regelen voor de avond. Iets. Geen idee wat. Maar ik besluit toch maar, om nogmaals te bedanken voor dat afspraakje.


Vrijdag 17 maart 2017