In de trein 5
Blijf op de hoogte en volg akke
21 Maart 2017 | Rusland, Severobaykal’sk
Het station bij Tayshet is de officiële start van de BAM-express. Zaterdag kom ik erlangs. Er staat een BAM-monument op het station. Nu zit ik echt op de route, ik rijd door eindeloos Siberië!
De volgende morgen is het buiten zo Siberisch koud dat het in mijn neus kriebelt: de haartjes (of het snot) bevriezen. Dat is wat ik van vroeger ken, van lang geleden, toen er nog strenge winters in Nederland waren. De lucht die ik uitblaas vormt wolkjes naar buiten (alsof ik sigaretten rook)
Ik vind de kou lekker (ik hou van de kou)
De zon schijnt tot nu toe elke dag (geluk is met mij)
De lucht is blauw, de sneeuw is wit .
Rond het station rennen honden. Het zijn Siberische husky's.
Mensen dragen mutsen van bont. Ze worden ook te koop aangeboden. In grote shoppers voeren locals hun waren aan; proberen een handeltje te drijven op de perrons.
Een provodnitski koop een witte bontmuts.
Ik zie nu ook locomotieven met een sneeuwschuiver ervoor. De sneeuwlaag is hier dikker. Maar het spoor is schoon. Soms zijn de perrons ook schoon, alsof er geen sneeuw is gevallen. Op andere perrons is de sneeuw platgetreden tot een ijslaag.
Onderweg zijn werkplaatsen waar hout verwerkt wordt. Op lengte gezaagde boomstammen worden afgevoerd in treinwagons. Verder wordt het hout ter plekke verwerkt tot latten, planken en palen. Het land bestaat voor groot deel uit bossen. Voor veel huizen liggen stapels houtblokken. Rook kringelt uit schoorstenen.
Het wordt steeds heuvelachtiger. Besneeuwde bergen in de verte.
Ik vergeet af en toe wat, raak wat kwijt, verlies wat. Hier en nu durf ik te schrijven dat het (bijna) altijd goed komt. Een paar voorbeelden:
Ik verlies mijn handschoenen op het perron. Voor het tot me doordringt komt er een man aanrennen. In het Russisch zegt hij: 'je handschoenen, verlies ze niet, want het is koud ;)'
Als ik wat rondzwalk met mijn rugzakje over het perron, tikt er opeens iemand op mijn schouder. Het is een rus, hij wijst naar mijn rug. Fuck... mijn rugzak...alle ritsen staan uitnodigend open. Zo van: pak mijn paspoort en mijn portemonnee maar, ik maak het je gemakkelijk.
Aardig volkje die Russen.
Dan ben ik mijn sjaal en wanten kwijt. Op het laatst. Ik zal de trein verlaten in Severobaikalsk . Mijn rugzak staat al gepakt. Mijn bed heb ik afgehaald. De lakens in een lakenzak gedumpt onder beheer van de provodnitski. Ik zoek overal, want handschoenen en een sjaal zijn hier noodzakelijk. Dan komt de provodnitski met mijn sjaal en wanten. ..ze zaten tussen de lakens...
(geluk is met mij)
Zondag 19 maart 2017
De volgende morgen is het buiten zo Siberisch koud dat het in mijn neus kriebelt: de haartjes (of het snot) bevriezen. Dat is wat ik van vroeger ken, van lang geleden, toen er nog strenge winters in Nederland waren. De lucht die ik uitblaas vormt wolkjes naar buiten (alsof ik sigaretten rook)
Ik vind de kou lekker (ik hou van de kou)
De zon schijnt tot nu toe elke dag (geluk is met mij)
De lucht is blauw, de sneeuw is wit .
Rond het station rennen honden. Het zijn Siberische husky's.
Mensen dragen mutsen van bont. Ze worden ook te koop aangeboden. In grote shoppers voeren locals hun waren aan; proberen een handeltje te drijven op de perrons.
Een provodnitski koop een witte bontmuts.
Ik zie nu ook locomotieven met een sneeuwschuiver ervoor. De sneeuwlaag is hier dikker. Maar het spoor is schoon. Soms zijn de perrons ook schoon, alsof er geen sneeuw is gevallen. Op andere perrons is de sneeuw platgetreden tot een ijslaag.
Onderweg zijn werkplaatsen waar hout verwerkt wordt. Op lengte gezaagde boomstammen worden afgevoerd in treinwagons. Verder wordt het hout ter plekke verwerkt tot latten, planken en palen. Het land bestaat voor groot deel uit bossen. Voor veel huizen liggen stapels houtblokken. Rook kringelt uit schoorstenen.
Het wordt steeds heuvelachtiger. Besneeuwde bergen in de verte.
Ik vergeet af en toe wat, raak wat kwijt, verlies wat. Hier en nu durf ik te schrijven dat het (bijna) altijd goed komt. Een paar voorbeelden:
Ik verlies mijn handschoenen op het perron. Voor het tot me doordringt komt er een man aanrennen. In het Russisch zegt hij: 'je handschoenen, verlies ze niet, want het is koud ;)'
Als ik wat rondzwalk met mijn rugzakje over het perron, tikt er opeens iemand op mijn schouder. Het is een rus, hij wijst naar mijn rug. Fuck... mijn rugzak...alle ritsen staan uitnodigend open. Zo van: pak mijn paspoort en mijn portemonnee maar, ik maak het je gemakkelijk.
Aardig volkje die Russen.
Dan ben ik mijn sjaal en wanten kwijt. Op het laatst. Ik zal de trein verlaten in Severobaikalsk . Mijn rugzak staat al gepakt. Mijn bed heb ik afgehaald. De lakens in een lakenzak gedumpt onder beheer van de provodnitski. Ik zoek overal, want handschoenen en een sjaal zijn hier noodzakelijk. Dan komt de provodnitski met mijn sjaal en wanten. ..ze zaten tussen de lakens...
(geluk is met mij)
Zondag 19 maart 2017
-
21 Maart 2017 - 07:18
Erik:
Gelukkig zit je hoofd vast en kun je die niet verliezen. -
21 Maart 2017 - 11:08
Hilde:
Heeeel tof om ook een stukje met jou mee te mogen reizen!!! Wens je heel veel plezier avonturierster!! -
21 Maart 2017 - 12:21
Hilda:
Lieve zus zoals je het beschrijft is zo echt Akke!
Blij dat je ondanks alles toch nog alles hebt!
Wens je heerlijk Siberische kou toe~
-xxx- -
22 Maart 2017 - 09:46
Akke Kuipers:
Nou Erik, laatst was ik niet alleen m'n hoofd kwijt, ik was mezelf kwijt...
En wat bleek nu? Ik zat al een poosje in Siberië!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
