De Siberische stad Tynda

Traag glijdt de trein langs een brede bevroren rivier. Bevroren bergen, lage verspreid staande naaldbomen, sneeuw. Het landschap van de taiga in de winter. Vlaktes en bergen wisselen elkaar af. Voor het eerst is de lucht bewolkt. Soms zie ik sneeuwvlokken voorbijwaaien. Hier en daar staan langs het spoor mensen in oranje jassen.
In de Lonely Planet lees ik hierover: '..als je toch uit het raam staart, besteed dan es aandacht aan de arme BAM werkers, wiens oranje Russian Railways jassen af en toe opvallen in het groen van de omgeving. Ze worden voor een tijdje uitgeplaatst naar deze onmogelijke verlaten gebieden, met alleen wat basic gereedschap. Ze houden het spoor intact onder de hardste condities. Hun accommodatie en hun voedsel is basic en aanvallen van beren komen ook voor.... '

Veel locals gaan in de trein liggen slapen. Mij niet gezien, als ik zat ben van kijken, loop ik door de gang, ga naar de restauratiewagen, schrijf een verhaal of lees een boek. De boeken willen wel uit. Ik lees vandaag: 'Dit is mijn hof,' van Chris de Stoop. Over de ontpoldering van de Hedwigepolder. Oud boerenland moet wijken voor nieuwe natuur. Het raakt de bevolking diep in de ziel. En dan gaat het over Nederland, democratisch is het niet, wel shockerend en schrijnend.
Ik heb ook nog: 'Gobi, de woestijn in mij'.
Maar eerst: Tynda!

Ik arriveer op het station van de stad Tynda. Een zwijgzame man haalt me van het perron. We rijden een stuk door de stad naar.... ik dacht een homestay, maar het is een hotel. Altijd is het weer een verrassing waar ik terecht kom. Het hotel is een steil, loodrecht, grijs en vooral functioneel gebouw. Maar andere gebouwen zijn hier niet. Overal staan flats waar nix aan is. Grijs, recht toe recht aan en ook nog es versleten. Ik denk aan het woord 'strafstad.' En verder zie ik verveloos en afgebladderd, versleten en kapot. Alsof iemand zijn best gedaan heeft om het zo lelijk mogelijk te maken. Ik vraag me af of de mensen hier wel blij kunnen zijn.

Het valt me op dat de jongere vrouwen hun best doen. Ze lopen met hoge hakken door sneeuw en ijs. Ze hebben altijd een laag mascara en lippenstift op en een leuke jas aan, ondanks de kou, die een dikke jas vereist. En als er kinderen zijn hebben ze mutsjes met konijnenoren en rose kleurtjes, kleertjes. Niet zomaar even een kind.

Zo zwijgzaam als de man die me van het station haalde, zo spraakzaam is Vera. Ze zit in de lobby van het hotel op me te wachten. Een mollige vrouw met een jas over de arm, een tas aan de arm en een mobiel in de hand. Ze valt met haar woorden over me heen. We lopen samen naar mijn kamer. En daar checkt ze als eerste het warme water. Een vorige x was er namelijk geen warm water. Deze x is er wel warm water, maar de handdoeken missen. Dus gaan we dat even regelen bij de receptie. Daar blijkt dat de handdoeken gewoon op het bed liggen. We keken er over heen. Dat kan gebeuren.
Vera en ik zullen morgen naar het BAM museum. Dat lijkt mij wat. Het werd als enige vreugde in Tynda aanbevolen door LonelyPlanet. Echter in het museum Is geen Engelse uitleg, maar met Vera erbij komt dat goed! Om de afspraak helemaal tot in de puntjes te regelen wil Vera mijn telefoonnummer. En dat is wat gepruts. De cijfers, het landnummer, de verbinding. Het gaat niet lukken. Maar als ik later in het snackcafe zit belt Vera via de telefoon van de snackbediende om te laten weten dat de nummerverbinding tot stand is gekomen en dan vertelt ze wat er allemaal mis ging waardoor het niet ging. Eh...dankje...ja... see you tomorrow... Vera.
Later krijg ik nog wat apjes van haar. Het stopt pas als ik niet meer reageer.

Ik dwaal wat door de omgeving van het hotel op zoek naar een supermarkt. Overal zijn winkels die ik herken aan afbeeldingen van producten op de buitenmuur. De deuren zijn dicht, logisch het is koud. Ondanks de afbeeldingen begrijp ik niet altijd wat er verkocht wordt. De winkels zitten in een flat of stuk van een groter gebouw. Of het een winkel is en welk type; geen idee. Ik zoek thee, bier, chocola en paprika, maar loop 4 winkels in voor ik het juiste assortiment te pakken heb. De winkel heeft de voorraden achter de toonbank uitgestald. Ik mag aanwijzen wat ik wil hebben en hopen dat de winkelvrouw begrijpt wat ik wil. Want....we verstaan elkaar niet. Nergens is een engels sprekende. Maar uiteindelijk scoor ik.
Daarna maak ik nog een loopje langs de weg voor wat beweging. Een paar sprieterige berken staan een stukje grond wat op te treuren.
Een vrouw rent naar een halteplaats waar een klein blikkig sowjetbusje wacht. Voor versleten zebrapaden stoppen auto's voor voetgangers.

Met Vera heb ik vanmiddag een maaltijd uitgezocht in het inpandig eetcafe van het hotel. Vera deed voor mij de vertaling. De soep en salade zijn lekker maar een beetje een mager hapje, dus kies ik nog een snack. Die blijkt gevuld met vlees. Nou ja, vooruit dan maar. ik ga er niet dood aan en het beest is toch al dood.


Woensdag 22 maart 2017