Wij nomaden in heden en verleden

Het wordt de blauwe Osprey, 24 liter. Hij hangt boven in de hal naast de rode Deuter, 45 + 10 liter. De Deuter is te groot voor mijn doel. Ik gebruik hem voor de weekenden. Voor reizen met trein of bus. Dan prop ik hem vol, ruimte zat.
Voor een voetreis van een maand is de Deuter sloopgarantie. Ik focus nog steeds op lichtgewicht.
Mijn gewrichten piepen minder dan vorig jaar. Slechts af en toe - tot zelden - en dat maakt me nonchalant. Ik zou zomaar extra gewicht, bijvoorbeeld een warm vest, mee kunnen nemen.

Mijn handschoenen heb ik ook al ingepakt. Vorig jaar had ik ze niet mee. Toen twijfelde ik nog of ik het zou redden met mijn krakkemikkige gestel. Ik had minimalistisch gepakt om de kans op 500 kilometer camino zo groot mogelijk te maken. Maar door dat minimale gedoe kreeg ik het koud. De kou maakte me creatief en vindingrijk. Ik trok alles uit mijn rugzak over elkaar aan en gebruikte een handdoek als sjaal. De rugzak woog daardoor nog maar een paar kilo.

Op een koude dag vond ik een blauwe handschoen in een plas. Ik herinner me nog hoe blij ik daarmee was. Ik voel de smile nog in mijn lijf. Blij met een smerige donkerblauwe linkerhandschoen. Fleece. Ik waste hem die avond in het hostel, droogde de handschoen en droeg hem afwisselend links en rechts. Als mijn hoofd koud werd wikkelde ik de handdoek als muts om mijn hoofd. Als mijn hals koud werd trok ik de handdoek om mijn hals.

Die eenvoud gaf me de spirit die past bij de pelgrim. Ik voelde een band met al die pelgrims die in de loop van eeuwen deze wegen bewandelden. Basic en eenvoudig. Minimalistisch. Met hen leed ik honger en kou. Dorst, toen het water op was. Mijn botten piepten zoals ook hun lijf kraakte. Ik voelde me verbonden. Met nomaden in heden en verleden. Met al die toekomstige reizigers. Met de weg en de Eeuwige.
Afhankelijk.
Vrij.
...vrij en afhankelijk...

Daarom ga ik weer.

Dinsdag vlieg ik naar Toulouse. Daar pak ik de bus of de trein naar Lectoure.
Ik weet nog precies waar ik vorig jaar weemoedig afscheid nam van De Weg.
Een plek bij een bank op een klinkerweg, een stuk muur, uitzicht over de velden. Het pad dat omlaag voert.
Oktober 2017:
'....ik kijk uit over het Franse land waar ik morgen nog verder zou kunnen lopen
maar het is voorbij..
het voelt als ijzer tegen schenen, prikt als braamstruiken achter ogen..'

Op dat punt start ik weer. Ik verlang naar - het pad dat omlaag voert -
Dagelijks lopen als pelgrim. Elke ochtend mijn boeltje oppakken en in m'n rugzak stoppen. Ontbijten, afscheid van het gastverblijf, en dan de weg betreden.
De reis ligt niet vast. Ik lonk uiteindelijk naar de col du Somport. De Pyreneeën. Ik vind het op internet onder dangerousroads, bekimmingen per fiets. Zweet en doorzetting.
Wie weet pak ik die col.
So what, ik zie wel waar de weg mij brengt.

Groningen
maandag 16 september 2018