Welkom in Frankrijk

Ik zit op een terras in Auch. Voor mij een espresso, achter mij 2 mannen. Ze praten veel en ze praten Frans. Ik werp een blik over mijn schouder. Direct valt het gesprek stil. Als ik me weer over mijn iPad buig praten ze verder. In het Frans.
Ik stond net bij het loket op het station en vroeg: 'can I speak English?'. De juffrouw schudde haar hoofd en zei: 'non'. Dus vroeg ik in het Frans naar de bus of trein naar Lectoure.
Ik merkte even wat gene, een taaldrempel die ik over moet, maar ik kreeg mijn info en mijn ticket.

Ik hou van de Franse taal, zoals ik vroeger vooral van de piano hield en niet van het orgel (sorry zussen, jullie kozen allemaal voor Het Orgel. Ik niet) Zo hield ik al jong van de Franse taal en niet van de Engelse. Nog steeds vind ik engels nuttig en handig, maar mooi is wat anders.
Ik viel dus op Frans. Vroeger, toen ik 11 was, koos ik met een handvol medeleerlingen frans als keuzevak. Het leek een beetje vreemd. Waar had je dat nou voor nodig? We kregen les van meneer Jur Jonker die vroeger nog met mijn moeder in hetzelfde afgelegen dorp in noord-Groningen opgegroeid was. Hij vroeg mij er wel eens naar. Volgens mijn moeder wilde hij liever op de wilde vaart, maar dat mocht niet, zoals er vroeger wel meer niet mocht en uiteindelijk belandde hij als leraar op de MAVO in Zuidhorn en gaf Franse les aan de dochter van het meisje met wie hij ooit als jonge vent nog had geknikkerd.

Ik vind de Franse taal mooi.
Par example: ;)
In het engels: 'I am a vegetariën' / in het frans: 'Je suis vegetariën.' Als je dit uitspreekt zoals het is bedoeld, dan begrijp je wat ik bedoel. Het is de muziek in de taal. Denk aan het verschil tussen orgel-en pianomuziek ;)

Wat betreft die muziek: 2 uur geleden arriveerde ik op het station in Toulouse. En zoals tegenwoordig op de stations in NL ergens naast een pilaar een piano staat voor de muzikale reiziger met een tijdsintermezzo, staat hier, in Frankrijk, ook een piano. Een zwarte Yamaha. Er zit een muzikale jongen op de kruk. Eigenlijk wilde ik ook een nummertje doen, maar de jongen week niet van de toetsen en dat was maar goed ook. Hij speelde het dak van het station. Na een tijdje kwam er een langslopende reiziger bij hem staan, ze kenden elkaar niet, dat maakte ik op uit hun non-verbale gedrag. Maar even later speelde hij en zong zij. 'Hallelujah', van Cohen.
Reizigers bleven staan, luisterden, applaudisseerden.
Het was een welkomsconcert speciaal voor mij.

Precies op dat moment kreeg ik een SMS: 'welkom in Frankrijk'