De priester
Blijf op de hoogte en volg akke
24 September 2018 | Frankrijk, Aire-sur-l'Adour
Hij heeft een lange witte baard. De structuur doet denken aan een mix van een Beatrix-kapsel en een ijzeren schuursponsje, wit uitgeslagen. Als hij een hap eten naar binnen schuift gaat dat met zoveel beleid dat het meeste in zijn mond komt. Een snippertje van het sausje hangt even later nog in zijn baard. Ik kijk er met verwondering naar. 'Elke morgen met shampoo', zegt hij op mijn vraag en: 'een baard is een voorschrift voor orthodoxe priesters'.
Omdat hij orthodox is en niet katholiek mag hij een vrouw. Die heeft hij dan ook en verder bezit hij een buik van jewelste waarop een houten kruis rust. Boven het kruis staat ICXC, dat betekent Iezus Xristus, daaronder hangt Jezus aan het kruis en weer daaronder staat: NIKA. Dat woord heeft hij uitgelegd maar ik ben het vergeten. 'Het is echt hout'.
'Spiritualiteit,' zegt hij, 'geen religie. Het gaat niet om om wat je gelooft maar om wat je doet. En als je wilt krijg je hulp, van boven.'
Hulp. Ik loop kilometers. Het is wonderbaarlijk. Ik loop door wijngaarden en over asfaltwegen. Kilometer na kilometer. Van voorstelbaar tot onvoorstelbaar. Mijn botten piepen maar een piepklein beetje. Met een kleine knars passeer ik de 20 km, en ook na 25 is de knars klein. Zelfs 30 is te doen. Per verrassing blijkt de 26 km die ik vandaag doe meer te zijn. Het boekje zegt: 26 km, medepelgrims met navigatie zeggen 30. Ik reken er 2 bij; ik ben verdwaald: totaal 32 kilometer voor vandaag. Wonderbaarlijk. Het is een hete middag, ik ben afgepeigerd, maar dat komt voor rekening van de hitte.
Ik kom aan bij de gite van st. Jacques en daar is de priester. Hij doet de deur open, er zijn koekjes en limonade. Gelukkig heeft hij ook bier, na 32 km in de hitte is dat ontzettend lekker.
Omdat ik geen zin heb om naar de stad te lopen om eten in te slaan, heb ik de volgende dag nix. Alleen een zakje noten. Onderweg red ik me met druiven die her en der aan wijnstokken langs de wegen hangen. In tuinen staan soms vijgebomen. Die zijn zeer voedzaam. Verder is er in 20 km nix te halen. Ik loop op het ontbijt van de priester die bruinbrood serveerde met boter en jam. Ik dronk er een liter thee bij. Pas in Miramont-Sensacq zal er een supermarkt zijn, in mijn gids afgebeeld met een winkelwagentje. Maar er is geen supermarkt, alleen een bakkertje bij wie ik een stuk stokbrood koop met een sinaasappel. De korst is zo krokant dat in mijn gehemelte kleine sneetjes komen. De bakker heeft het brood belegd met een paar plakjes kaas en wat slabladen. Het kost me een half uur om het naar binnen te werken.
Pauzeren. Onderweg zie ik pelgrims nauwelijks pauze nemen. Ze lopen met gemak 4 of 6 uur zonder te rusten. Ze pissen ook niet in de bosjes, alsof ze dat niet hoeven. Ik ga van een litertje thee, wel 4 x.
De pelgrims lijken vooral haast te hebben. Ze kijken niet op of om. Ze lopen niet naar het meer, de boom of het paard. Komen ze langs een cafe dan slokken ze een drankje of een hapje naar binnen en verder gaat het. Alsof ze voortgedreven worden, aangetrokken door St Jacques. Als ik niet uitkijk word ik er door aangestoken; dan neem ik ook een korte pauze en ga voort.
Maar vandaag stokbrood, sinaasappel en een uurtje pauze.
In de hitte van de middag loop ik tot Pimbo. Volgens de priester is het vandaag de laatste hete dag. Hij kan het weten. Hij is priester. Ik vertrouw erop.
Zondag 23 september 2018
Van Aire-sur-l'Ardour tot Pimbo
Omdat hij orthodox is en niet katholiek mag hij een vrouw. Die heeft hij dan ook en verder bezit hij een buik van jewelste waarop een houten kruis rust. Boven het kruis staat ICXC, dat betekent Iezus Xristus, daaronder hangt Jezus aan het kruis en weer daaronder staat: NIKA. Dat woord heeft hij uitgelegd maar ik ben het vergeten. 'Het is echt hout'.
'Spiritualiteit,' zegt hij, 'geen religie. Het gaat niet om om wat je gelooft maar om wat je doet. En als je wilt krijg je hulp, van boven.'
Hulp. Ik loop kilometers. Het is wonderbaarlijk. Ik loop door wijngaarden en over asfaltwegen. Kilometer na kilometer. Van voorstelbaar tot onvoorstelbaar. Mijn botten piepen maar een piepklein beetje. Met een kleine knars passeer ik de 20 km, en ook na 25 is de knars klein. Zelfs 30 is te doen. Per verrassing blijkt de 26 km die ik vandaag doe meer te zijn. Het boekje zegt: 26 km, medepelgrims met navigatie zeggen 30. Ik reken er 2 bij; ik ben verdwaald: totaal 32 kilometer voor vandaag. Wonderbaarlijk. Het is een hete middag, ik ben afgepeigerd, maar dat komt voor rekening van de hitte.
Ik kom aan bij de gite van st. Jacques en daar is de priester. Hij doet de deur open, er zijn koekjes en limonade. Gelukkig heeft hij ook bier, na 32 km in de hitte is dat ontzettend lekker.
Omdat ik geen zin heb om naar de stad te lopen om eten in te slaan, heb ik de volgende dag nix. Alleen een zakje noten. Onderweg red ik me met druiven die her en der aan wijnstokken langs de wegen hangen. In tuinen staan soms vijgebomen. Die zijn zeer voedzaam. Verder is er in 20 km nix te halen. Ik loop op het ontbijt van de priester die bruinbrood serveerde met boter en jam. Ik dronk er een liter thee bij. Pas in Miramont-Sensacq zal er een supermarkt zijn, in mijn gids afgebeeld met een winkelwagentje. Maar er is geen supermarkt, alleen een bakkertje bij wie ik een stuk stokbrood koop met een sinaasappel. De korst is zo krokant dat in mijn gehemelte kleine sneetjes komen. De bakker heeft het brood belegd met een paar plakjes kaas en wat slabladen. Het kost me een half uur om het naar binnen te werken.
Pauzeren. Onderweg zie ik pelgrims nauwelijks pauze nemen. Ze lopen met gemak 4 of 6 uur zonder te rusten. Ze pissen ook niet in de bosjes, alsof ze dat niet hoeven. Ik ga van een litertje thee, wel 4 x.
De pelgrims lijken vooral haast te hebben. Ze kijken niet op of om. Ze lopen niet naar het meer, de boom of het paard. Komen ze langs een cafe dan slokken ze een drankje of een hapje naar binnen en verder gaat het. Alsof ze voortgedreven worden, aangetrokken door St Jacques. Als ik niet uitkijk word ik er door aangestoken; dan neem ik ook een korte pauze en ga voort.
Maar vandaag stokbrood, sinaasappel en een uurtje pauze.
In de hitte van de middag loop ik tot Pimbo. Volgens de priester is het vandaag de laatste hete dag. Hij kan het weten. Hij is priester. Ik vertrouw erop.
Zondag 23 september 2018
Van Aire-sur-l'Ardour tot Pimbo
-
25 September 2018 - 04:03
Mandy:
Flink stuk gelopen Akke! Ging het goed met je gewrichten? Mooi als je ook mindfull kan lopen met war mindfull pauze en eten ;)
Ik wens je nog wat minder hete dagen en veel mooie routes en mensen op je route.
Liefs Mandy -
25 September 2018 - 05:19
Akke Kuipers:
Mandy dankje! Ademhalen en mindfull lopen daar word ik blij van x -
25 September 2018 - 08:00
Hilda:
Lieve Akke,
Interessante figuren ontmoet jij!
Tips van de rondbuikige priester en verder hitte en maar weinig voedsel,
maar jij red je respect hoor!
Ben benieuwd naar je verdere reis!
-xxx-
-
25 September 2018 - 11:02
Akke Kuipers:
Ha zus ik vlocht net een touwtje van een paar blauwe sliertjes die ik onderweg vond. Mijn broek zakt af en nu heb ik een gevlochten blauwe riem . Het gaat er hard af met veel lopen en weinig eten. Maar ik eed het best. Xxx -
25 September 2018 - 11:03
Akke Kuipers:
Eed is geen eet maar red
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
