De gite van Jacques

Ik heb een bed en een maaltijd bij Jacques, een Franse man met mooie donkere krullen. Hij beheert een gite voor de luxere pelgrim. Ik slaap er met Charlotte op een kamer. Ze heeft een grote rolkoffer die ze laat vervoeren door een bedrijfje die van pelgrims leeft.
.
Jacques heeft van alles te doen. In de kleine keuken staat de afwas van dagen opgestapeld. In de hal ligt een stofzuiger met slang waar hij overheen stapt. Op een bureau stapels papieren, boeken, pennen en koppen. Jacques loopt heen en weer. Maakt bedden op. Kijkt met een frons als ik wat wil vragen en zegt dat hij het druk heeft

De maaltijd is om half 8. Om kwart over 7 laat Jacques mij een pannetje zien met groente speciaal voor mij. Of dat genoeg is?
We eten uitgebreid aan een grote tafel. De kamer is maar een klein beetje groter dan de tafel, met passen en meten kunnen er 15 mensen in. Ik moet van Jacques op een special plek tussen de muur en de tafel zitten. Het is ongeveer 15 centimeter en als ik mijn bui intrek past het precies.
Ik lijk de enige vegetarier op de tocht. Aan tafel gaat het gesprek erover. Een pelgrim steekt zijn duim op uit waardering omdat ik geen vlees eet. Hij zegt: 'respect!'
Daarop reageert een (zon)verbrande vrouw. Ze heeft een felle donkere ogen en roept: 'Waarom?' naar de man die zijn duim opstak. 'We zijn omnivoren, waarom geef je haar een compliment?' Ze lijkt zich persoonlijk aangevallen te voelen op het stuk kip dat ze in haar mond steekt.
En daarop vliegen de Franse woorden over tafel. Het gaat over wel of geen vlees en wel of geen waardering, maar de finesses ontgaan me.
Ik gooi er nog tussen: 'The way animals are treated', Er is nog een andere pelgrim die zijn duim opsteekt naar mij. De vrouw wordt feller. Jacques kijkt gepijnigd. Hij vlucht naar de keuken. Ik hou verder mijn mond maar. Kijk de tafel rond hoe mensen discussiëren en stukken kip naar binnen werken.

Observeren. Ooit las ik: 'The Silent American,' van Graham Greene. Ik was gefascineerd door de uitspraak: 'I am not involved'.
In het boek probeerde de hoofdpersoon de rol van buitenstaander en toeschouwer vol te houden. Zijn vriend was vermoord. Tegen de politie zei hij: 'I am not involved'. Bij leven had de dode man zijn vriendin ingepalmd, na de moord kwam ze bij hem terug, vandaar de belangstelling van de politie.
Maar: ' I am not involved'. Uiteindelijk hield hij dat niet vol.

Ik probeer ook de rol van buitenstaander, ben de aanleiding, maar het gevecht gaat buiten mij om verder. Ik kijk wat er gebeurt.
Er wordt nogal gedraaft in het Frans. Het is een rumoer van jewelste. Mijn oren piepen ervan.
De wijn staat in karaffen op tafel. Ik schenk nog maar eens bij, zet de karaf terug, waarop Jacques opspringt en de karaf op het bijbehorende onderzettertje zet. Met een sponsje wist hij het tafelzeil schoon. Volgens een vrouw is het een bijzonder kleed. Stijlvol. Brocante. Rode wijnvlekken zijn funest. Wat een zorgen voor Jacques.
Na het dessert sta ik op en ga. Voor mij is het mooi geweest. In de zitkamer is een zachte bank. Ik zak erin weg. Een kwartiertje daarna draagt Jacques een wasrekje naar binnen. Of ik het licht dadelijk uit wil doen en de deur sluiten.

Volgens mij moet Jacques naar Santiago.
Lopend, met zijn bagage op de rug. Geen rolkoffers die vervoert worden. Basic.
Ergens vermoed ik namelijk dat hij een leuke man is.
Zijn bruine krullen zijn dat in ieder geval wel.

Navarenx
Donderdag 27 september 2018