Op vakantie in de Pyreneeën

Op vakantie in de Pyreneeën


Ik sta laat op. Het is al 7 uur voor ik mijn ogen open doe.
Vandaag wil ik voor 1 dag 'op vakantie in de Pyreneen'. Ik scoor mijn eigen ontbijt, brood met avocado, en loop de bergen in. 10 kilometer verderop heb ik een bed in huize Kyola. De kilometers gaan omhoog. Samen met andere pelgrims puf en hijg ik de bergen op. Het is niet bepaald een vakantiewandelingetje.

Gister zat ik nogal in de knoei. Ik heb het eindpunt van de Via Podiensis bereikt, en nu? Ik meende in Saint Jean Pied de Port het antwoord wel te vinden. De stad is eindpunt van de tocht door Frankrijk en het startpunt van de camino Frances. Er is een pelgrimsbureau waar ze alles weten van camino's, dacht ik. Dus stapte ik vol vertrouwen het bureau binnen voor antwoorden. Wordt het Lourdes of hebben ze een alternatief voor mij?

Antwoorden op vragen. In het gewone leven liggen ze niet voor het oprapen, op mijn pelgrimsreis ook niet. Zat ik een paar dagen geleden te dubben over de Col de Somport, nu dub ik over: waarheen brengt mij de weg na de Podiensis ?
Op het pelgrimsbureau tref ik een vriendelijke Nederlands sprekende vrouw. Ze helpt graag, maar zegt dat ze hier op dit bureau vooral gespecialiseerd zijn in de camino Frances die door Spanje voert. Over Lourdes heeft ze 1 velletje papier, in het Frans, en is dat alles.

In de pelgrimswinkel verderop tref ik William, de monnik met wie ik de kelder van Condom deelde. Hij overweegt nieuwe zooltjes in zijn schoenen. 'Ze zijn duur', zegt hij.
Hij vertelt dat hij in Lourdes is geweest om temidden van hordes toeristen een plek te vinden om in stilte en rust te bidden. In het holst van de avond lukte dat, via een sluiproute. Het deed hem zo goed dat hij mij de sluiproute op Google Maps aanwijst. Hij vertelt ook over souvenirswinkeltjes.
Nu weet ik het zeker: geen Lourdes.

We nemen er 1 op, William neemt gelijk 2, een dubbele cider. Hij vertelt over zijn loopstokken. Ik kijk afkeurend. Het getik van stokken op asfalt, mijn balans uitleveren aan stokken.
Daarop zet William alle voordelen van zijn stokken breed uiteen. Zijn spieren worden er optimaal door ontwikkeld. Hij wijst naar zijn mollige lijf, 'een half jaar geleden was ik dik,' zegt hij. Ik zie nog steeds geen spieren. Zijn huidige beroep is data-analyst. Hij berekende voor zichzelf het financiële voordeel van de stokken. Doordat hij nu sneller vooruitkomt, is de totale tocht een aantal dagen korter dan zonder die stokken. En tijd is geld. Denk aan eten en onderdak. 'En drinken ;)' zeg ik.
Toen hij het voordeel zag kocht hij de stokken, 79,95.
Vandaag heeft hij nieuwe inlegzolen in zijn schoenen nodig, maar de berekening laat dat nog niet toe.
Na een uurtje vertrekt William voor de mis een half uur verderop. Ik vraag me af of hij altijd financiële voor- en nadelen tegen elkaar afweegt en hoe het immateriële daarin meeweegt; als ex-monnik.

Ik besluit gewoon door te lopen naar Spanje. Het probleem van de terugvlucht houdt me die hele avond bezig. Ik speur wat af op mijn mobiel, wordt er onrustig van en neem ik het besluit om het te gaan slapen. Ik zie wel, het komt vanzelf.

En vandaag heb ik vakantie en verblijf ik in huize Kyola midden in de Pyreneen.
Iets verderop is Refugio Orrison een bekende auberge op weg naar Roncesvalles. 6 jaar geleden sliep ik daar. Er is een terras, drank en eten. Ik loop er even langs. Het stikt er van de toeristen. Het is zondag, de zon schijnt. Iedereen uit de wijde omgeving zit bij Refugio Orrison. Ik ook. Koffie met tarte de montagne. Als ik een uurtje later terugloop naar huize Kyola is het hek open, de deur van het huis los. Er is geen beheerder, ik zoek een bed op zolder, onder een laag plafond staan 10 bedden. Omdat ik vroeg ben, vakantie heb en nog alleen ben, verf ik mijn haar. Onder primitieve omstandigheden. In een bakje mix ik de henna met heet water en smeer het in mijn haar. Met veel wc papier wis ik gemorste klodders. Een paar oude plastic zakken druk ik op mijn hoofd om de verf een uurtje in te laten trekken.
Dan komen Henrich en Sylvia. Ze kijken mij aan, zeggen ze nix, dus stap ik op hen af en zeg: 'Bonjours'. Later zie ik dat er naast de plastic zakken, verf op mijn neus zit en mijn hals is nogal bevlekt.

In de middag zwerf ik door de bergen, loop tussen doornen en varens, zoek de weg omhoog door het veld. Het is avontuur. Overal zweven arenden. Ze vliegen of bewegen hun vleugels niet, ze zweven. Ik kijk er graag naar. Het zijn grote vogels. Ze waken over de Pyreneen, over het huisje waar ik een dagje vakantie doe. Het is hier zo stil dat ik het suizen in mijn oren weer hoor. De zon schijnt. Het is koel, ik ben hoog in de bergen.
Later zit ik een tijdje buiten bij het huisje. Mijn e-reader op de iPad.
Een houten hek voor de diepe afgrond.
Thee
Oranje vlinders
Arenden


De Pyreneeën
Zondag 30 september 2018