Ik ben er zat van

Ik word belaagd door pelgrims. Ze lopen voor, achter, naast en om mij heen. Soms is er filevorming.
De pelgrims noem ik: opjaagpelgrims. Ze maken me onrustig, met hun stokken tikken ze een we-hebben-ongelofelijke-haast-ritme. Iedereen kijkt strak voor zich uit naar de verre verte en spoed zich voort. De haast krijgt ook vat op mij, alsof er geen ontkomen aan is. Ik jakker mee, ik jakker voort. Als ik stop om naar arenden in de lucht te kijken, lopen de pelgrims over me heen.

Op wegen zonder bosjes kan ik niet ongezien pissen. Pis ik openlijk, dan kijken sommige pelgrims afkeurend. Langs het pad liggen snotterige papiertjes, stukken closet rol en drollen. De wegen zijn geplaveid om er zoveel mogelijk pelgrims langs te leiden. De albergues worden beheerd door bezige en drukke albergiers. Soms staan ze al bij de weg om de pelgrims naar binnen te sleuren. Op knooppunten staan ze te flyeren. Als ik de flyer afsla kijken ze boos.
In de albergues heerst een efficiënt en hygiënisch regime, met huisregels in 5 talen. Op de deuren geplastificeerde vlucht routes in het geval van brand of calamiteiten. Tripadvisor deelt 9.2 en 9.5 uit voor slaapgelegenheden waar ik verdrietig van wordt. In een ruimte van 30 vierkante meter kunnen 20 bedden, in lagen boven elkaar. Super efficient met eigen stopcontact, bedlamp en een rolgordijntje voor de privacy. Het matras heeft een plastic hoes.
Het is een uitgekiend concept, duidelijk over nagedacht. Ik denk aan afstudeerprojecten voor praktische MBO-ers en HBO-ers

Ik krijg er last van. Mijn heup speelt op. Als ik in Pamplona aankom ben ik zo moe dat ik in Albergue Casa Ibarrola (tripadvisor 9.6) op de bank in slaap val naast een Australische dame die op een echte oma lijkt. De dame reorganiseert haar bagage en stuurt het overtollige terug naar huis. De bank ligt vol met het overtollige: toiletartikelen, jurken, een kamerjas en heel veel verbandgaas. Alles wat ze terug wil sturen past volstrekt niet in mijn rugzak. Ze vertelt er graag over, maar ik ben moe.
Ik maak me zorgen over mijn heup. Strax kan ik niet meer lopen. Een paar dagen geleden werd ik nog enthousiast over de Via De La Plata, 1000 km lopen door Spanje van zuid naar noordwest. Ik denk aan een nieuwe uitdaging voor 2019. De weg gaat dwars door de binnenlanden. Maar met een heup die klaagt zoals de afgelopen dagen gaat dat niet lukken.

Ik weet zeker dat het beter zal gaan als ik de opjaagpelgrims kan afschudden.
Daarom besluit ik de Spaanse St. Jacobsroute te verlaten. Het is mooi geweest. De 3 dagen door Spanje hebben me gesloopt. De vreugde ging verloren, en de zwaarte sloeg op mijn lijf, morrelde aan mijn gestel.

Vandaag is mijn laatste dag als massapelgrim.
Morgen sla ik af. Ik ga de velden in. Officieel loop ik dan de Jacobsroute door Aragon.
Maar ik besluit er wat omheen te lopen. Mijn eigen weg te zoeken. Ik heb al een pad verkend.
Misschien kom ik ooit wel weer een pelgrim tegen. Dat kan ik wel aan.
En wie weet komt er een moment dat ik ernaar verlang om een pelgrim tegen te komen.. ;)

Maar vandaag ben ik er zat van....


Uterga
Donderdag 4 oktober 2018