Alleen onderweg

In the middel of nowhere loop ik langs een boerderij. De luiken zijn dicht. Het ziet er in de verte verlaten uit. Maar er staat een auto en daarnaast staat een man. Hij is bezig een broek aan te trekken. Dan ziet hij mij aankomen, hij kijkt en lacht. Ik zie zijn witte tanden blikkeren als ik nog een stuk bij hem vandaan ben en denk aan roodkapje toen ze naar grootmoeder keek. De tanden van grootmoeder waren ook raar. Misschien kreeg roodkapje ook wel de kriebels van die tanden en dacht ze: 'dit is niet pluis'. Daarom zei ze: 'grootmoeder wat heb je grote tanden'. Ze had gelijk, de tanden waren groot. Ze schrok, ze werd bang, maar voordat ze kon maken dat ze wegkwam werd ze opgevreten en belandde in de maag; niet in die van grootmoeder maar in de buik van de wolf. Daar zat grootmoeder ook al. De grote boze wolf had hen te grazen genomen.

Op het pad staat een man die doet denken aan de grote boze wolf. Ik weet dat hij hier rondzwerft. Ik ben hem al tegengekomen, maar deze vermomming had ik niet verwacht.
Dus zeg ik niet: 'waarom trek je je broek hier aan, of waarom lach je zo met van die rare witte tanden'.
Ik zeg nix, ik lach niet naar terug. Ik denk: snel doorlopen.
De man worstelt met zijn broek en ik loop langs hem. Hij roept mij na, maar ik antwoord niet. Als ik wil loop ik snel.

Ik loop verder het bos in. Dan staat er op het pad voor mij een hert. Hij heft zijn kop en kijkt mij aan. Hij springt met 4 poten in de lucht en landt weer op het pad. Ik nader voorzichtig. Het hert knikt en zegt: 'pas op voor de grote boze wolf'. Dan rent hij van het pad het bos in.
Het is de 1e x dat ik een hert zie op de camino. Ik wist wel dat ze konden praten. Ik heb het nu zelf gehoord.

Vanmorgen ging ik alleen het veld in. Volgens Maria van de albergue waar ik sliep was het waarschijnlijk-wel-veilig. Ik wilde dwars door het veld oversteken van Uterga naar Tiebas. De Jacobsweg naar Aragon loopt wel langs Tiebas, maar niet langs het pad wat ik koos met een beetje hulp van Google Maps.
Ik droomde ervan, want ik vond het spannend.
En daarom denk ik aan roodkapje en de grote boze wolf.

Later fietst er een man op een mountainbike over het pad waar ik loop. Hij racet alsof hij op jacht is. Ik denk aan de jager, die een oogje in het zeil houd.
Ook zie ik arenden zweven in de lucht.
Verder zie ik niemand. Het pad loopt door een bos met kurkeiken. Ik neem een verkeerde afslag en steek daarom een veld over. Ik daal af naar een riviertje, bij een boom steek ik het water over. Ik loop over de roodbruine kluiten van een versgeploegd land.
Ik sta stil als ik dat wil.
Ik pis overal waar ik wil.
Naast de ontmoetingen met de wolf, de jager, het hert en de arenden ben ik alleen.


Van Uterga naar Tiebas
Vrijdag 6 oktober 2018