Oog in oog met een wolf

Er staan 2 grote zwarte honden voor de ingang van het pad waar ik langs wil. Ik loop aarzelend, zoek een stok, maar er is geen stok. Langzaam komt er nog een hond aangelopen. Hij is ook groot en zwart. Met z'n drieën blokkeren ze de ingang van het pad. Als ik verder wil moet ik langs al die gevaarlijke beesten. Het is een kwestie van ademhalen en lef verzamelen of teruggaan.

Een maand geleden liep ik met Jeanine. We hadden het over onze voorkeur, alleen lopen of samen lopen. Ik loop graag alleen. Dan ben ik alleen met mezelf en met de omgeving. Dan zie ik de lucht, het zand, de bomen, het hert, het water. Dan voel ik de wind. Dan voel ik mijn adem. Jeanine loopt ook graag alleen, maar ze is bang voor honden. Daarom loopt ze toch liever met iemand. Het liefst met iemand die haar kan beschermen tegen het gevaar. In haar bovenbeen heeft ze een lidteken, ze laat het me zien. Het gebeurde toen ze alleen was. In het bos. 2 grote honden, geen baas, geen beschermer.

Ooit ben ik ook aangevallen door een hond. Vroeger, ik had een racefiets en dat ging ik mee naar school. 30 kilometer verderop in de stad. Ik fietste dagelijks door weer en wind. Via smalle tussendoor weggetjes. Het jaagpad langs het water. En daar op zo'n smal tussendoorweggetje greep een hond me. Zijn baas riep hem nog, maar dat hielp nix. Ik zag de hond achter me aan rennen, en fietste zo hard mogelijk. Tegenwoordig blijf ik staan als een hond achter me aan rent. Dan doet de hond dan ook. En meestal zakt daardoor de adrenaline wel wat.
Maar toentertijd was ik jong en de hond zag er gevaarlijk uit. Groot, zwart en met een bek vol tanden. De baas riep heel hard, de hond rende heel hard en ik fietste heel hard. Het was een hond als een jager. Hij hapte in mijn been en ik schreeuwde. Zijn tanden stonden scherp in mijn kuit, met rode puntjes bloed. Toen ik op school kwam showde ik de beet. En vertelde het avontuur.
Dat heb ik vaker. Als de adrenaline mijn bloed weer verlaat stort hij zich op het verhaal.
Geuren en kleuren
Visserslatijn
Fabels, sprookjes, legendes

Vandaag sta ik aan het begin van een smal pad. De doorgang wordt versperd door een roedel zwarte honden. Ze blaffen, grommen en laten hun tanden zien. Ik denk niet aan verhalen en avontuur, geuren, kleuren en visserslatijn. Ik focus en overweeg: teruggaan of doorgaan? Ik gun het mezelf niet om terug te gaan. Dus ga ik door. Ik spreek de honden toe. 'Hoi hond, zwarte hond, zwarte honden, mag ik erlangs? '
Dat leerde ik in Alaska. Als je daar een beer ontmoet zeg je: 'hoi beer, hoi. Ik groet je. Ik ben niet gevaarlijk.' Zoiets. Het hielp altijd, ik ben nooit aangevallen, aangevreten. Of opgevreten.
Hier en nu haal ik diep adem: 'Hoi lieve, beste, brave honden, ik ruik niet naar angstzweet, ik ruik altijd zo angstaanjagend, maar ik ben helemaal niet gevaarlijk.'
Het helpt. De honden laten me erlangs.

Nu dit is gelukt ga ik vol vertrouwen op pad. De via Lemovicences lopen
Van 4 mei tot ergens eind mei, begin juni. Het is in Frankrijk en natuurlijk loop ik alleen. Zonder stokken, zonder beschermer. Met een lichtblauw rugzakje (6 kilo) als metgezel. Van Vezelay naar st. Jean Pied de Port. Onderweg zijn er honden en wolven en meer van dat soort risico's. Mannen, rovers van lijf en ziel, honger, dorst, vermoeidheid, kou en eenzaamheid. Kortom het barre pelgrimsleven.
Hier en nu zie ik ernaar uit. Avonturen en verhalen.
Als ik strax oog in oog sta met een wolf, haal ik diep adem, relax en laat de adrenaline door mijn verhalen stromen.


Rotterdam
Vrijdag 3 mei, 2019