Op reis naar Vezelay

Al vroeg zet Renze me op de trein, de Thalys naar Paris du Nord. Maar halverwege ontdek ik dat mijn ticket mij niet naar Paris du Nord brengt maar naar airoport Charles de Gaulle.
De vriendelijk man in de restauratiewagen die mij koffie verkoopt (neem gerust een paar van die stukken pure chocola mee) weet niet of dat vliegveld bij Parijs ligt of misschien gewoon bij Brussel. En omdat de trein toch niet naar Parijs gaat heeft hij ook geen tickets voor de metro, zoals ze op internet suggereerden: 'koop je tickets bij de man van de restauratiewagen, omdat je anders kostbare tijd verliest in de rij voor het ticketautomaat'.
Gister ontdekte ik al leemtes in mijn organisatie van de treinreis. Het voelde als een berg. Figuurlijk dan. Hierna zal alles easy zijn. Dan mag ik fysiek aan het werk en da's fijn.
De voorbereiding was wat nonchalant, gister stresste ik erop, probeerde te gaten te dichten en verzoop daarna de spanning in het Paterswoldse meer. Dook onder, zwom mijn lijf koud, levend, helder en vol energie.

Geen Parijs dus
Via het uitgebreide metronetwerk reis ik uiteindelijk toch naar het hart van Parijs, stap over en nog es en nog es, lopen naar gare du Paris Bercy, wachten op de trein naar Avalon. Het loopt zo gesmeerd als ik dacht dat het zou lopen als het verkeerd zou lopen.

Het is koud, ik loop te huiveren in mijn icebreaker shirt met capuchon door Parijs. Vorig jaar liep ik ook door Frankrijk te rillen en toen liepen er pelgrims met icebreaker shirts. Dun maar warm, zeiden ze. Ik ontdek vandaag dat ze wel dun zijn maar niet warm. Gelukkig kreeg ik voor deze trip van Elsbeth nog een thermoshirt en een windwerend jasje. Samen met mijn handschoenen en buf ga ik het redden. En nu alles zo voorspoedig gaat heb ik ook vertrouwen in de komende overnachting. Zo'n eerste slaapplek probeer ik altijd tevoren te regelen, zodat ik na een vermoeiende reis de zekerheid heb dat er een bed op mij wacht. Gister deed ik daartoe een belpoging. In het Frans, maar de taal is voor mij een handicap. Ik begreep dat ze niet reserveerden, ik kon gewoon komen, maar of er dan wel of niet een bed klaar zou staan werd niet duidelijk

Ik kan het laten. Eventueel is er ergens wel een herberg met een stal, wat stro, schapen en een kribbe. Met kerst sliep ik nog in een kribbe bij de schaapskooi op de Baloo-er heide. Engelen zongen mij in slaap. Dat beviel nogal.
Ik struggel nog wel even met de ik-pas challenge. Weken achter elkaar dronk ik geen alcohol, omdat ik mij vrijwillig verplichtte tot die uitdaging. Echter als pelgrim wordt je in Frankrijk en Spanje alleen toegelaten als je van de drank bent en daarom hebben Renze en ik ons gisteravond ingedronken. Ik sliep er goed op en vanaf vandaag hoort de ik-pas challenge toch echt bij de vastentijd. Voor mij als pelgrim barst het feest los


Vezelay
Zaterdag 4 mei