Een zegen over deze barre pelgrimstocht

Ik beland bij klooster Saint Madeleine in Vezelay. In het voorportaal zit een non in een lange donkerblauwe jurk, schort, een witte doek om het hoofd. Ze brengt me naar een keuken waar een man de inschrijvingen doet. Het vertrek doet ook dienst als hangplek voor pelgrims. In optocht ga ik even later met nog wat pelgrims naar de toren, een stenen wenteltrap voert omhoog naar een slaapzaal in de top, een ruimte met bedden vol groene plastic matrassen. Ik herken ze, brrr wat een vreselijk, heerlijk weerzien. Dubbel. Het barre pelgrimsbestaan visualiseert zich voor me. Ik weet nu al dat het afzien wordt tot ik niet beter weet en zo gemindfuckt raak dat ik blij wordt van de aanblik van gifgroene plastic matrassen en harige paardendekens in grote slaapzalen vol imaginaire snurkers en stinkers die uiteindelijk ook in het echt best wel veel slaapgeluiden en stank produceren. (oei wat een lange zin)

Beneden zitten Marjan en Willem. Ze komen uit Nederland gelopen en gedragen zich als een stel. Ik knipper wat met mijn ogen. Marjan vertelt dat ze 22 jaar is, onlangs een vast contract voor 40 uur afwimpelde en haar droom als 13-jarig meisje volgde: lopend van huis naar Santiago. Ze ontmoette Willem: 'ik ben 3 x zo oud'. Ja dat dacht ik al, een stel met een groot leeftijdsverschil. Als ze later romantisch zitten te tafelen zegt een medepelgrim van ongeveer 3 x 22 jaar: 'ik ben jaloers'. 'Tuurlijk', zegt Willem, 'ik heb mazzel'.
Ik ben niet jaloers, voor mij is ie duidelijk te oud ;) (en zij te jong ;)
Ik stel mezelf dan allelei vragen wat leeftijdsverschil en uiterlijk doet in het aangaan van relaties. En wat nu maakt dat dat meestal een item is en soms dus niet.
Verschil moet er zijn, daar houd ik het maar op. Ik begrijp nog steeds niet alles en leg me daar maar bij neer

Het regent. Het is koud. Ik ontdek dat ik geen regenhoes voor mijn rugzak bij me heb. Vergeten. Dat is onhandig met al die regen in het verschiet (vanaf donderdag) . Ik vraag de juffrouw van de plaatselijke VVV of ze dat hier ergens te koop hebben. Ze schudt haar hoofd, maar komt aanzetten met een rol vuilniszakken, scheurt er 2 af: 'asjeblieft. Loop tot een grote stad voor een outdoorshop. Als het ondertussen regent, trek deze afvalzakken om je rugzak,' zegt ze. En nee, ze wil geen geld, ze verkoopt geen afvalzakken. Ik glimlach.

Morgenvroeg is er een dienst in de plaatselijke kathedraal waar pelgrims de zegen over hun barre tocht mee kunnen krijgen. Die zegen kan ik wel gebruiken, een beetje hulp van boven en van beneden, hemel en aarde. De aarde is het klooster; voor een vrije gift kan ik er verblijven. Ze wordt gerund door vrijwilligers. Ik voel dat het goede mij tegemoet stroomt. Een pelgrim zet koffie voor mij en hem. Ik deel chocola, bak eieren, eet avocado met een verdroogd speltbroodje die nog uit Harendermolen komt. Allemaal aardse en hemelse zaken.
Rechts en links maak ik praatjes en geef en ontvang glimlachjes.
Ik loop nog even de kathedraal binnen en zing naar de geest van hierboven. Dat hemelse ritueel ga ik weer oppakken


Vezelay
4 mei, 2019