Hoe ik kou en verdwalen overleef

Als ik boven in de toren van het klooster een bed uitkies, verover ik 2 dekens. In de nacht wordt het koud met temperaturen rond het vriespunt. En die kou dringt de torenkamer binnen. Midden in de nacht word ik er wakker van. Trek mijn sokken aan, val in slaap. Word wakker van de kou, trek mijn legging aan, val in slaap. Word wakker van de kou, trek mijn icebreaker shirt aan, muts over mijn hoofd. Ik denk aan ijspegels, de diepvries en andere bevroren zaken. De volgende morgen staat het ijs op het raampje van de toren.
Tijdens het ontbijt waarschuwt Willem me voor de kou van overdag. Ik trek alles uit mijn rugzak over elkaar aan, inclusief 2 jassen, mijn buff en handschoenen.
Mijn legging is net iets te kort, tussen mijn sokken en de legging is ongeveer 10 centimeter blote been. En juist op die plek slaat de kou toe. Ik speur om me heen naar beenwarmers, sokken of wat dan ook. Wie weet vind ik iets onderweg. Als ik langs het voorportaal van een kerk loop, ligt daar een trui. Achtergelaten op een bankje, donkerblauw en bemodderd. Ik haal mijn neus op en loop door. Later bedenk ik dat ik de mouwen van de trui had kunnen knippen en als beenwarmer gebruiken. Dat deed ik vaker op reis, gebruiken wat zich onderweg laat vinden. Maar ik ben al doorgelopen een volgende keer ga ik het doen. Maar daarna ligt nergens meer een trui.
Pelgrimeren is louterend, doet een beroep op creativiteit, flexibiliteit en verandert normen en waarden. Vies is niet zo vies als thuis, lekker is ook anders. Kou, vermoeidheid, gevoel en beleving ondergaan een herwaardering. Basic komt echt in beeld.

Vandaag wil ik 32 kilometer lopen, dat is echt een heftig eind. Ik twijfel of ik dat aankan. De vorige tochten worstelden mijn gewrichten met krakkemikkigheid en daarom besloot ik dat 30 kilometer geen goed idee meer is. Maar dit jaar een nieuwe tocht en nieuwe kansen. En dan verdwaal ik. Ik verloop een uur, die staat voor 5 kilometer. Nu weet ik zeker dat ik het vandaag niet haal en besluit te gaan liften. Ik ga op zoek naar een bereidwillige auto met chauffeur, maar die zijn er niet. Er zijn helemaal geen auto's. Het is hier uitgestorven en verlaten. Geen mens, geen kip, geen auto. Ik loop uren. Eindelijk kom ik op een weg waar een rooie eend rijdt. Zo'n oude deux chevaux uit het vorige millennium. Ik steek mijn duim op en jawel. De auto stopt! Een rooie eend, een oude vrouw, een oude man en 6 zakken aardappels op de achterbank. De man verschuift wat zakken en ik druk me ertussen. Ik wil naar Pazy en ze brengen me.
De eend is ooit uitgevonden voor de gewone man of vrouw van het platteland in Frankrijk die ook een schaap, een zak veevoer of aardappels wil vervoeren. En een lifter kan er ook altijd bij. Het principe werkt nog steeds. Met mijn rug tegen de aardappels rijd ik moeiteloos over de Franse wegen en denk aan ontvoerde lifters, als je nix waagt blijf je maagd, en meer van dat soort bizarre gedachten. Op dat moment besluit ik dat liften een reële optie is bij verdwalen, lange afstanden en overige onvoorziene omstandigheden.
In Pazy stopt de auto, het stel laat me ongedeerd gaan, we zwaaien naar elkaar en dat scheelde gewoon toch maar weer 3 kilometer.


Maandag 6 mei
Saint-Reverien