Kraakbeen en paddo's in blik

De eerste nacht, na 25 kilometer lopen, lig ik op een hard bed en voel mijn heupen. Terwijl ik slaap en wakker word maak ik me daar wat zorgen om. Hopelijk verslijt ik mijn gewrichten niet voortijdig door mijn drive om eindeloos te lopen. Niet dat ik daarin geloof, ik hang de leer van Nan aan die zegt dat het kraakbeenlaagje tussen mijn gewrichten lijkt op eelt; wrijving het kraakbeen onderhoudt en weer laat groeien. Maar de officiële leer zegt dat je voorzichtig moet zijn en luisteren naar de signalen van slijtage.
En die nacht komen die signalen langs, ik interpreteer ze als zorgelijk. Dat gebeurt vooral in de nacht. Dan kleuren de zorgen anders dan in de dag. Ik bedenk dan ook dat ik de volgende dag 32 kilometer wil lopen. Als dat maar goed komt.
Dag nummer 2 loop ik vierkant verkeerd, maak eindeloos veel kilometers en neem ook nog een lift. En die avond voel ik de spieren in mijn bovenbeen. Dat vind ik heel geruststellend en een verheugend signaal: mijn lichaam reageert normaal op deze pelgrimstocht. Spierpijn is normaal, ik heb niet al te serieus werk gemaakt van thuis inlopen, dus is spierpijn het gevolg. Logisch.
Vandaag trek ik de conclusie: mijn lijf werkt zoals ie moet werken.

Ik heb al wat mannen ontmoet op mijn tocht en we spreken af in Saint Reverien. Daar is een pelgrimsherberg in een oud postkantoor. Met keuken zonder voedsel, maaltijden of winkel. Humbertha waarschuwt ons. Ze geeft ons het advies om in een klein dorpje zo'n 5 kilometer voor St Reverien eten te kopen en zelf te koken. We besluiten om dat met elkaar te doen en allemaal wat mee te nemen. Jean eieren, Ton verse groente, Max wijn en ik kikkererwten en gierst.
Vergeet het maar. Het winkeltje biedt minimaal wat basic blikvoer. Doperwtjes met worteltjes en meer van dat soort slappe hap waar ik normaal mijn neus voor optrek. Maar als pelgrim is kieskeurigheid niet aan de orde. Ik drink er ter plekke een cola op en koop pasta, mais en paddo's in blik. Ton komt aanzetten met een zak witbrood die voor maanden houdbaar is gemaakt. Max heeft wijn en Jean een dozijn eieren. Uiteindelijk is best wel wat lekkers van te brouwen. Vooral de wijn doet goed.
Naast geen eten, in de keukenkast staat zelfs geen thee of koffie, is de herberg ook nog es sober, kaal, een klein beetje vies en wat koud. Ik heb een slaapkamer voor mezelf, de mannen delen een slaapzaal, Max biedt aan om mij gezelschap te houden, ik pas, geen belangstelling. Hij is Nederlander en heeft een onderkin, Ton komt uit Limburg en is mager, hij maakt een extra gaatje in zijn riem. We praten over hergebruikte lakenhoezen, roken is dodelijk en relaties. Jean is Fransman en heeft een kunstgebit die duidelijk zichtbaar klappert als hij Frans spreekt. Hij kent geen andere taal. We redden het uiteindelijk best met elkaar.

Premery
Dinsdag 7 mei 2019