Regen

De zon schijnt, ik zit onderweg met Ton in het gras te relaxen.
'Morgen komt er regen', zeg ik.
'Hou op,' zegt Ton 'die gedachte, ik kan er niet tegen, dat had je niet moeten zeggen, nu denk ik alleen nog maar aan de regen van morgen. Ik vind dat vreselijk. Dat word ik nat en koud. Ik zie ertegenop, ik wil geen regen'.
'Maar nu schijnt de zon toch,' zeg ik. 'Hier en nu, dat is waar het om gaat.'
We denken en ervaren verschillend. Ik laat me niet opnaaien door de gedachte dan het morgen anders kan zijn. En natuurlijk heb ik liever geen regen, maar er zijn zoveel dingen die ik liever niet heb en toch gebeuren.

Vandaag is het morgen van gister en yes het regent de hele dag. Ik heb geen hoes voor mijn rugzak en daarom krijg ik van Charlotte een roze afvalzak. Het is de kleur die het hem doet. Samen met mijn gele jas en zwarte broek stap ik de grijze regen in. Charlotte zwaait me uit. Het water valt stevig neer. Na een uurtje stopt er een auto, de chauffeur draait het raampje omlaag en zegt: 'bon courage', goede moed. Het helpt, de moed neemt toe.
Tijdens het lopen denk ik aan de escapes. Er is vanmiddag een bus die naar mijn gereserveerde bed in Guerigny rijdt. En als de moed mij echt in de schoenen zakt kan ik liften. Die gedachten helpen. Het regent hard, het water dringt door mijn jas heen. De tocht is 22 km en nergens op de route is een droge pauzeplek met drank en eten.
Ik word een beetje koud van het weer, maar niet zo koud als ik zou worden zonder de koudwatertraining van de afgelopen periode in het Paterswoldse meer. Dat is zeker. Ik kan ertegen. Al anderhalf jaar zwem ik elke dag in het meer. In de winter hakte ik zelfs een gat in het ijs, en dook erin. Daar begon mijn bloed zo te stromen dat ik warmer werd dan daarvoor. En nu mijn lichaam dat gewent is gebeurt vandaag hetzelfde. De kou sijpelt door mijn kleren naar mijn lijf, als in een reflex slaat de thermostaat aan, ik word niet zo heel erg koud.

Het is ongeveer 5 uur lopen van Saint Reverien tot Guerigny zonder cafe op de route. Ik wil wel graag een pauze en zoek een afdak. Uiteindelijk loop ik een grote schuur bij een huis in; er staan zelfs stoelen. Ik ga er zitten, doe mijn rugzak af en eet wat brood. Dan komt er een hond aan. Het is een herdershond. Hij gromt en verspert de doorgang. Ik schrik, haal adem en probeer te relaxen. De hond trekt zijn oren naar achteren, blijft op een afstandje naar me kijken. Hij laat zijn tanden zien. Ik spreek de hond geruststellend toe en hoop dat er een baas is die mij komt bevrijden. De hond loopt weg en komt even later terug ...met nog een herdershond... 'Bliksem', denk ik, als dat maar goed komt, misschien eindig ik hier wel als hondenvoer en dat wil ik liever niet. De honden komen naar me toe en snuffelen. Ik zeg: 'brave honden, pas goed op en bewaak het huis.' Het helpt, ze grommen niet meer, geen blikkerende tanden.
Dan komt het moment dat ik ga staan en de schuur wil verlaten.
Ik vertel aan de honden wat ik ga doen. 'Ik ga nu verder, bedankt dat ik hier even mocht schuilen. Doei'.
Zo loopt alles goed af. Het regent nog steeds en ik kan er best wel tegen, mijn humeur lijdt er niet erg onder. Ik denk aan het afgelopen jaar en de zwaarte die daarin was en dat ik dat hier en nu tijdens deze regen een beetje doorspit, misschien wel verwerk.
Pelgrimeren als metafoor van het leven. In deze andere dimensie ervaringen in het leven verwerken.

Uiteindelijk beland ik in een klein pelgrimsherbergje waar ook Matt, Ton en Jean zijn.
Het is er basic en droog. 4 bedden op een klein slaapkamertje. Een keukentje als in een poppenhuis. Matt stookt de kachels op en zet koffie. We hangen onze natte kleren te drogen en de damp slaat als mist door de ruimte.


Guerigny
Woensdag 8 mei, 2019