De waterkoker

De waterkoker in het klooster in Nevers, bij zuster Bernadette, is wit met een lichtblauwe handgreep. Er zit geen kalk in. Meestal zitten de waterkokers op de route vol kalk en drink ik thee met kalkbrokken. Dat spaart in ieder geval kalktabletten uit.
Als ik daar met Jim over praat zegt hij: 'ja, in de Loire zitten ook otters'. Da's echt communicatie in de zin van ieder zijn eigen ding. Ik in dit geval de waterkokers en kalktabletten, Jim de otters, muskusratten en bevers in Limburg.
Ik begrijp ook wel mijn non-item. Otters daar kun je echt wel een pelgrimachtig gesprek over voeren.
Als ik even later langs de oevers van de Loire loop zie ik ook een otter. Hij zwemt.
Op het informatiebord langs de kade.

Eindelijk loop ik weer over een modderpad door het bos. Ik heb het gehad met het asfalt. Kilometer na kilometer was geasfalteerd. Sommige pelgrims kicken daarop. Ik niet. In de verte hoor ik de koekoek. Ik beantwoord zijn roep. Het is even stil, dan reageert hij. We roepen elkaar. De koekkoek komt dichtbij. We hebben verbinding.
Overal zijn vogels, ik hoor de roep, word vergezeld door wat aanwezig is in het bos. Ik ben niet alleen, fluit en tsjilp ongegeneerd.

Ik ontdek dat mijn schoenen bezig zijn uit elkaar te vallen. Ze zijn nieuw. Thuis heb ik ze 2 x gebruikt om in te lopen. Het is een sportwandelschoen die vooral soepel is, in het stof zit al een gaatje en het rubber voor bij de neus is bezig zich af te scheiden. In losse zwarte vellen hangt het naast mijn schoen. Ze moeten nog 4 week mee.

Tijdens het lopen denk ik aan het gesprek over waterkokers en kalk. Het zijn uiteindelijk vaak kleinigheden waar het om gaat in het leven.
Pierre maakt zich druk over cholesterol. Als iemand een stevig stukje kaas eet zegt hij: 'pas op voor je cholesterol'. Ik doe niet aan cholesterol. Volgens mijn zus bestaat er een cholesterol-maffia binnen de farmaceutische industrie die je van alles wijs maakt over de risico's van cholesterol, met als reden: de anti-cholesterol-pil te slijten. Volgens Pierre ga je van die pillen trillen. Daarom zegt hij: 'pas op met kaas'. Bedankt, ik kijk wel uit.

Vannacht sliep ik in het klooster onder een zweterige sprei. Halverwege de nacht stond ik op en ging op speurtocht door het klooster naar een katoenen laken. Er stonden kasten in de hal. Zachtjes, om zuster Bernadette niet wakker te maken doorzocht ik met hulp van de zaklamp op mijn mobiel de kasten. Uiteindelijk vond ik een groot formaat tafellaken. Wit met rode ruiten. Daar heb ik toen heerlijk onder geslapen. De volgende morgen heb ik het laken weer netjes opgevouwen en teruggelegd. Volgende week dineren ze in het klooster vanaf een door mij beslapen tafellaken ;)

Vandaag loop ik op geloof, hoop en liefde. Na een bezoekje aan een kapel kauw ik erop tot het klein genoeg is om zichtbaar te worden. En zo ontdek ik de hoop in de mieren langs het pad. Ze snellen voort, doelgericht naar een doel die ik niet ken. Ik zie een kever die mest eet. De pluisjes aan de paardebloem. Hoopvolle kringlopen.
Het geloof hangt in de kerk die ik binnenloop in een sfeer van mystiek en beelden van allang geleden overleden heiligen. De geest van hierboven is aanwezig en leert mij geloven, hopen en liefhebben.
Maar de liefde is te groot.
Ik krijg het niet klein.
Alomtegenwoordig in de lucht die ik inadem, uitadem en doorgeef.


Grossouvre
Vrijdag 10 mei 2019