Langs Canal du Berry

In herberg Nos Repos krijg ik als vleesvervanger een bakje geraspte kaas. Vroeger smeerde mijn vader soms mijn brood als ik op de fiets naar school ging. Brood met plakjes kaas en als variatie brood met geraspte kaas. Daar denk ik aan als ik dat bakje geraspte kaas zie.
Meestal bestaat de vleesvervanger uit gebakken ei. Veel variaties zijn er niet. Geraspte kaas is nieuw. Ik denk wel even aan de waarschuwing van Pierre over de cholesterol. Strax gaat mijn cholesterol peil of gehalte naar de knoppen. Ik ben niet zo thuis in cholesterol-begrippen. (eigenlijk weet ik niet eens wat het is)
Als iedereen soep krijgt is er nix voor mij, want vol vlees, en daarna eet ik rijst met slabladen, tomaat en geraspte kaas.De vleessaus met paddo's gaat aan mijn neus voorbij
Het is best moeilijk om op reis goed te eten. Laatst liep ik een hele dag op een plak roggebrood met kaas. Daar loop ik prima op, maar volgens mijn dochter teer ik dan op mijn organen. Ze heeft allerlei adviezen. In de praktijk zijn ze moeilijk uitvoerbaar. Ik sleep nauwelijks voorraden mee, er is geen ruimte in de rugzak en eten scoren is af en toe minimaal.
Vandaag eet ik onderweg een avocado, banaan, appel en maiswafels met kaas. Het is een topdag.

De route voert lang het Canal du Berry. Afwisselend loop ik op de linkeroever, dan weer op de rechteroever. Het is eindeloos lang recht stuk. Ik loop door het gras, in de morgen is het gras nat en het water dringt door de schoenen naar binnen. De vogels doen hun best om mijn aandacht te trekken. Ik hoor lijsters en zelfs een nachtegaal. Er staat boterbloemen in het gras. Pluizebollen van de paardebloem. Het water van het kanaal is lichtbruin. Ik loop langs bossen, weiden, eindeloos alleen. Kaarsrechte stukken, soms een bocht. Na een stop vergeet ik mijn pet en loop een eindeloos kaarsrecht stuk terug. Mijn groene pet, gelukkig ligt hij er nog.

De wind waait. Het is koud. Het is droog. Het gras droogt op. Vandaag geen asfalt op de route. Het pad blijft eindeloos en strekt zich voor me uit. Langs het water van het eindeloze rechte kanaal. Soms hoog gras, soms gemaaid, soms stenen, wat grind. Rechts en links bomen of weiden, koeien en verten. Een ree schiet uit het struikgewas.

Vanmorgen verstapte ik me. Er zat een gat in het asfalt en ik zwikte er met mijn voet in. Het voelde direct verrekt aan en ik dacht: oei, foute boel. Die gedachte vond ik zo fout dat ik hem terugstuurde. Een dubbel geklapte voet, alsof het einde verhaal is. Ik smeerde mijn voet groen met arnicacreme. Ik neem me voor om niet meer te appen tijdens het lopen of te lopen tijdens het appen. Dat is een goed voornemen, maar na een uurtje lukt het al niet meer. Ik schrijf zinnen tijdens het lopen, speur de routegids na op aanwijzingen en app. Op mijn verzwikte voet. Het gaat goed. Elk uur wat groene arnica. Opeens realiseer ik me dat ik mijn voet niet meer voel.

Uiteindelijk beland ik bij Madame Petticoat. Ze woont in een heel groot huis en volgens Aik, van Nos Repos, is ze rijk. Het duurt even voor Madame opendoet. Ze is een oude weduwe, overal hangen foto's van haar man. Ze grijpt naar haar hoofd en neemt me mee het huis is. Ze heeft 3 dames op bezoek. Ze zitten te lunchen met borden vol vlees. De dames kijken verheugd als ze me zien. We proberen Frans. Ik kan Madame Petticoat niet goed verstaan, ze praat erg snel. De andere dames doen hun best om duidelijk te praten en zeggen dat er best met mij te praten is. Het huis is groot. De trap naar boven is van hout. Ik krijg een grote kamer met een 2-persoonsbed. In de badkamer staat een bad op pootjes. De dames gaan bridgen. De trap kraakt.


Charleton-du-Cher
Zondag 12 mei 2019