Madame Petticoat

Eigenlijk heet Madame Petticoat niet Madame Petticoat, maar iets wat erop lijkt. En ik vond het een geschikte naam voor een oude dame van stand. Madame Bovary kwam ook langs en Ton vond Madame Bovary toepasselijker, dus koos ik voor Madame Petticoat.
Ton is van de duidelijkheid en soms jeukt dat zo, dat ik voor de eigenzinnigheid kies. Het tegenovergestelde gewoon vanwege het tegenovergestelde.
Madame Petticoat is een ADHD-er van minstens 75 jaar. Op zondagmiddag klop ik aan bij het enorme ommuurde huis. Het duurt uren voor ze opendoet, op een gegeven moment hoor ik geschuifel aan de binnenkant van de deur, dan zwaait de deur open en voila: Madame Petticoat, een schrompelige dame met zwarte broek, gebloemde bloes en roze vest. Het haar naar achteren in een frommelige knot. Ze kijkt alsof het haar allemaal wat teveel is, draait met haar ogen, laat me een deel van het huis zien, een houten trap, een lange gang met veel deuren.
Als Madame mij even later weer alleen laat kijk ik achter die deuren wat daar aan de hand is. Overal royale slaapvertrekken met royale bedden met afhangende spreien en marmeren buffetkasten, dichtgetimmerde open haarden. Linnenkasten. Houten vloeren, vloerkleden. Ruime badkamers met baden op pootjes.

Voor ik op speurtocht kan gaan neemt Madame me mee naar de keuken. Daar zitten de vriendinnen van Madame te eten. Hun auto's staan geparkeerd voor het huis op een aparte entreeplek binnen de muren.
Madame Petticoat komt wat gestrest over. Ze grijpt iedere x naar haar hoofd en zegt: 'je pense'. Ik begrijp daaruit dat ze overweegt hoe al die pelgrims een goede plek in haar grote huis gaan krijgen. De combi's, wie met wie en waar, koppels stop je makkelijk samen in een groot bed, maar al die solo pelgrims da's een ander verhaal. Ik ben de eerste aanlooppelgrim, en krijg een groot bed in een grote kamer met nog een groot bed waar later een koppel in komt die geen stel blijkt te zijn, maar wel samen het bed willen delen. Of: wel een stel, geen koppel, ook Madame breekt er haar hoofd over.
Het is niet duidelijk wat ik in het huis mag, dus dwaal ik rond. Er is een prachtige tuinkamer met uitzicht op de grote tuin, een grote zitkamer, een eetzaal en nog veel meer wat niet bewoond wordt en in staat van verval is.

Als de dames hun maaltijd op hebben begint er een verhuizinkje. Madame Petticoat probeert een bubbele deur te openen, het gaat haar krachten te boven, ik schiet te hulp en draai met 1 slag de hendel van de vastzittende deur open. Twee dames komen aanzetten met een tafelblad. Een dame op krukken sjouwt een groen vilt mee. Madame Petticoat dirigeert de dames naar een onderstel. Ze zetten een bridgetafel in elkaar en onder veel lol en gelach gaan de dames een middagje bridgen.
Ondertussen stroomt het huis vol pelgrims, Madame wordt er zenuwachtig van, maar gaat gewoon door met bridgen. De pelgrims sjouwen door het huis. Uiteindelijk vragen we ons af hoe het zit met de maaltijd. Daarom bieden Jacques en ik Madame aan om mee te helpen met het koken.
'6 uur,' zegt ze.
We vragen een biertje aan Madame, alle cafe's in het dorp zijn dicht. Het duurt even, een dienblad, flesjes bier, glazen een opener.

Als de dames proberen te vertrekken in de gereedstaande auto's komt er een oude man aanlopen die vertelt dat hij daar geboren is: hij wijst naar de kamer waar ik slaap. Het is de broer van Madame Petticoat. Hij is 87 jaar en eet vanavond alleen, vertelt hij, want hij woont alleen in een huis vlakbij.
In de keuken staat Madame uien te schillen, in een bak liggen brandnetels. Ik mag aardappels schillen en ruim hier en daar wat op. Madame maakt een brandnetelssoepje en roert als een heks met een houden lepel in een pan boven het vuur. Ik wis met een stinkend doekje over het aanrecht. Madame kijkt wat geïrriteerd. Ik mag sla wassen in een oude slawasser waar ze de helft niet van kan vinden wel een tijdje naar zoekt. Ik wijs op een theedoek en stel via gebaren voor om de sla droog te slaan, maar Madame schudt streng haar hoofd. Ze zoekt liever door.
Jacques maakt een drapje van mosterd, olie en azijn voor de sla. Uiteindelijk sla ik de sla droog in een doek.
In de grote eetzaal staat een grote tafel met een groot rood wit geruit kleed. Jacques zet er een sjiek servies op, wit met blauwe motieven en onder het servies de naam van bekend porselein die ik niet ken. Glazen, kannen, kruiken, kandelaars. Een groot verwarmingselement met een ingebouwde kast om borden voor te warmen.
Vitrinekasten met tinnen serviezen.
Een hertenkop aan de muur.
Madame doet zenuwachtig
Het lukt allemaal. We eten van de gebrouwen soep die groen uitslaat. Ik vind een lange grijze haar. Madame zetelt aan het hoofdeinde, ik aan het voeteneinde. De wijn vloeit.
Ik overleef alles


Madame Petticoat in Charleton-du-Cher
Zondag 12 mei 2019