Een dagje op pad met vogelverschrikkers

Als ik het hemelbed vanmorgen uitstap en uit het raam kijk dan zie ik een grijze lucht. De voorspelling is uitgekomen: het regent. En dat is wat het is voor vandaag. De hele dag regen.
Hoe hou ik het hoofd koel en de mind opgewekt als ik vermoed dat het een dagje lopen in de regen wordt?
Monsieur Alain heeft ons gister croissants gebracht voor het ontbijt. Normaal gesproken versmaad ik croissants, maar als pelgrim heb ik niet de luxe om kieskeurig te zijn en croissants te versmaden, dus eet ik er 2.
Met Mark en Thom bespreek ik de regen en daarmee de te verwachten saaiheid van de dag en dan besluiten we om samen te lopen over de D 72, een weg die rechtstreeks naar la Souterraine loopt. We wijken wat af van de route juist door te kiezen voor de asfaltweg en niet voor de modderige natte paden. En daarbij willen we samen lopen.
Pelgrimeren verlegt grenzen. Dat ik ooit zo'n besluit zou nemen had ik niet verwacht. Normaal erger ik me aan asfalt en stoor me aan meelopers. Vandaag kies ik ervoor. Vanwege de natheid en de saaiheid van de grijsheid. Om opgevrolijkt te worden door de mannen en om mijn eigen vrolijkheid over deze dag te delen en te laten vermenigvuldigen in al die details die ons voor de voeten werpen.

We prepareren ons op de natte dag. Thom heeft nog een wegwerpcape van de Xenos in zijn rugzak. Hij twijfelt of het stukje plastic over hem en zijn rugzak past. De cape is van een dun doorschijnend geel plastikje en het lukt Mark en ik om die zonder scheuren over Thom en zijn rugzak te trekken. Mark heeft een echte regencape van onopvallend legergroen en door de hobbel van zijn rugzak ziet hij er wanstaltig uit.
Uiteindelijk staan de mannen gereed om te gaan. Ze zien er vreselijk uit. Als vogelverschrikkers en daar moet ik de hele dag mee op stap.
Ik zie er best goed uit (vind ik) met mijn gele regenjas, zwarte regenbroek en een rugzak bedekt met een roze afvalzak vastgesnoerd met een zachtgroen touw die ik onderweg scoorde. Maar ik weet in ieder geval zeker dat ik nat ga worden en overweeg al lopend de aankoop van een cape. Het is een kwestie van het afwegen van belangen. Hoe zie ik eruit, tegenover hoe nat word ik. Als ik besluit tot een cape, dan wil ik een roze of gele met doodskoppen of madeliefjes.

We lopen in ganzenpas langs de D72. Ik loop voorop, de mannen volgen mij. Thom houdt de voorkant van het stukje plastic van zijn cape met beide handen omhoog waardoor het op een schortje lijkt. Ik moet denken aan het meisje in het liedje: 'roodborstje tikt tegen 't raampje, tiktik. Laat mij erin, laat mij erin. 't Meisje doet open en heeft op haar schort, kruimeltjes suiker en korreltjes brood.' Thom lijkt op een vreemde man met een schort die kruimeltjes wil voeren aan de vogels, maar alle vogels vliegen weg als ze hem zien.
Uiteindelijk is het wel een goed plan om in de saaiheid van de grijsheid van de dag samen op te lopen. Ik wijs de mannen op de wilde hyacinten langs de kant van de weg, blauwe en witte. Op de salomonszegels die nu witte hangende bloempjes hebben en straks in de herfst rode besjes. Mark loeit naar de rooie koeien die in de weiden langs de D72 naar ons staren. We blaffen naar honden. Thom foetert op de auto's die rakelings langs hem rijden.
Af en toe vertellen we iets.
Af en toe zwijgen we.
We lopen door Sagnemoussouse en uiteindelijk bereiken we Saint-Priest-la-Feuille


Saint-Priest-la-Feuille
Zaterdag 18 mei 2019