Dit kan niet

Gister besloot ik mezelf op te offeren.
Voor Thom. Hij zat wat in de puree, omdat zijn lijf sputterde. Daarom wilde hij een stuk met de bus.
En omdat Thom redelijk Frans spreekt informeerde hij bij de Mairie, het gemeentehuis waar elk aanzienlijk en onaanzienlijk dorp hier 1 van heeft. Hij vroeg aan de juffrouw achter de balie: 'is er morgen een bus naar Chalus, 13 kilometer verderop?'
'Oui, die is er', zegt de juffrouw. 'Om 6.35 in de morgen'.
Dat is ont-zet-tend vroeg en toen bood ik aan om mee te gaan (met als verborgen agenda, pas op de plaats voor mijn heupen)
Dus stappen Thom en ik de volgende morgen al heel vroeg uit de bovenste bedden van de 2 stapelbedden in de kleine refuge municipal in Flavignac. Mark en Leon proberen nog even door te pitten, maar maken weinig kans.
Om half 7 staan we bij de bushalte naar Chalus. Er staan ook wat Franse locals, ze lijken op scholieren, en dan komt de bus.
De bus gaat naar Limoges.
Daar moeten wij niet heen, want daar komen wij vandaan, gister.
En naar Chalus gaat geen bus.....

Thom is ontzettend verontwaardigd. Hij sputtert en laait. Hij krijgt de volgende stap niet voor elkaar. Hij wil de juffrouw van de Mairie verantwoordelijk stellen, haar over de balie trekken. Hij vraagt zich af of hij alles goed begrepen heeft, gister. Wil het informatiefoldertje met de buslijnen checken, maar die ligt nog in de refuge, die was toch niet meer nuttig, dacht hij.
En dan zegt hij: 'dit kan niet'.
Ik sta erbij en kijk ernaar. 'Dit kan niet'. Die uitspraak verbaast me meer dan de bus die niet de goede kant op rijdt
En tegelijk: Typische-Thom-uitspraak: 'dit kan niet'
De systemen in zijn brein zijn hier niet op berekend.

Ik zie het probleem anders.
'We gaan liften,' zeg ik, 'kom we lopen alvast de goede kant op.'
Thom pakt zijn rugzak en sjokt achter me aan.
Maar liften is niet zo eenvoudig als de woorden 'we gaan liften' uitspreken. Er komen nauwelijks auto's langs, die de goeie kant op rijden. In een half uur tijd passeren 2 auto's, ik spring snel in de lifthouding, maar ze rijden door. Dus lopen we tot het dorpje les Cars waar Thom een cafe ontdekt die te koop staat en ik een auto aanhoud die ons naar Chalus wil rijden. Hoera!!
Het is de auto van een carpentier, een franse timmerman. Hij heeft zijn auto volgestouwd met dakpannen en timmergereedschap. Thom mag voorin zitten en ik in de laadbak bovenop de dakpannen en met mijn benen tussen een bijl, een zaag en een bak schroeven.
We hebben een aangenaam gesprek met de man. Hij is aardig en belangstellend en daarbij, wat zoeven we heerlijk over de asfaltweg (die we anders hadden moeten lopen)
Ik word er heel vrolijk van!
We belanden zonder moeite in Chalus, bedanken de timmerman uitbundig en rollen een cafe in.
Het is half 8 in de morgen, we hebben de dag voor ons en laden ons vol met cafe grande, brood en kaas.

Pelgrimeren... je weet van te voren niet welke verrassingen de dag voor je heeft.


Saint-Pierre-de-Frugie
Vrijdag 24 mei 2019